Zelfbeschadigend gedrag

Hoewel het risico op zelfbeschadiging daalt bij toenemende leeftijd en afnemende ernst van autistische symptomen, vertonen ook hoogfunctionerende volwassenen met autisme zelfbeschadigend gedrag.

Belang

 
Zelfbeschadigend gedrag is een vorm van zelfregulering die regelmatig voorkomt bij mensen met autisme. Hoewel het risico op zelfbeschadiging daalt bij toenemende leeftijd en afnemende ernst van autistische symptomen, vertonen ook hoogfunctionerende volwassenen met autisme zelfbeschadigend gedrag. Sensorische overprikkeling, interpersoonlijke problemen en verlies van controle over de situatie zijn daarbij belangrijke factoren.
 

Waar gaat het over?

 
  • Direct zelfbeschadigend gedrag: gedrag waarbij je je met fysiek geweld tegen je eigen lichaam keert, waardoor het beschadigd wordt of kan worden, zoals snijden, branden, krassen, krabben of hoofdbonken
  • Indirect zelfbeschadigend gedrag: gedrag dat in zichzelf niet perse schadelijk is, maar wat je zo hanteert dat het je eigen welzijn beschadigd of kan beschadigen, zoals aanhoudende beperking van voedselinname, middelenmisbruik of seks als zelfbeschadiging
     

    Hoe vaak komt het voor?

    4x

    adolescenten (<18) vertonenen vier keer zo vaak zelfbeschadigend gedrag als volwassenen (25% vs. 6%)

    3x

    autistische jongvolwassenen vertonen drie keer zo vaak zelfbeschadigend gedrag als neurotypische (31% vs. 10%)

    25%

    van de zelfbeschadigers gaat hier mee door in de volwassenheid

    36%

    van de zelfbeschadigers rapporteert daarnaast ook suïcidaal gedrag

    4%

    van de volwassen zelfbeschadigers heeft medische behandeling nodig gehad

    4x

    autistische volwassenen die de spoedeisende hulp bezoeken hebben vier keer zo vaak verwondingen veroorzaakt door zelfbeschadiging dan neurotypische volwassenen (2% vs. 0.5 %)

    2x

    zelfbeschadigers doen dit gemiddeld 1.6 keer per week

    67%

    van de zelfbeschadigers doet dit om meer dan één reden

    60%

    van de zelfbeschadigers noemt ongewenste emoties of emotionele druk als reden

    30%

    van de zelfbeschadigers noemt ongewenste gedachten als reden

    Ervaringen van autistische volwassenen

    Zelfbeschadiging helpt me om mijn obsessieve of depressieve gedachten te stoppen. Het is een manier om mijn hersenen van hun ramkoers af te brengen en de mogelijkheid te geven om zichzelf te resetten.
    Wanneer ik mezelf sla is het een soort automatisch reactie, die onbeheersbaar is. Ik weet ook niet precies waarom ik het doe. Misschien is het om spanning om te zetten in iets dat minder stressvol is, ook al is het nog steeds erg stressvol. Ik weet het niet.
    Toen ik zware medicatie kreeg ben ik begonnen met automutilatie. Door de medicatie werden mijn gevoelens abrupt gestopt. Depressie is niet leuk, maar helemaal geen emoties meer hebben ook niet. Het was een soort van voelen dat mijn lichaam er nog was. Dankzij ingrijpen ben ik meteen gestopt met de medicatie. Daarna heb ik het nooit weer gedaan.
    Ik voelde die enorme druk van binnen wanneer ik overvraagt was of in een erg diepe depressie. Ik gaf mezelf derde graads brandwonden op mijn armen om die druk vrij te laten. Het was moeilijk om van af te komen. Het werkt erg verslavend. Inmiddels heb ik het al zo'n 3 jaar onder controle, maar de littekens blijven. Ik kan nooit gewoon korte mouwen of korte broeken dragen als er anderen bij zijn.
    Het ergste is dat het snel kan escaleren in ergere vormen van zelfbeschadigend gedrag. Ik heb de neiging om mezelf in het gezicht te slaan, wat niet zo gevaarlijk is. Maar als dat niet genoeg helpt dan ga ik over op krassen of snijden. Soms helpt dat ook niet en zo kreeg ik een keer zulke sterke zelfmoordneigingen dat ik opgenomen moest worden.
    Ik beschadig mezelf soms. Het gebeurd vooral wanneer het teveel wordt in mijn hoofd en ik er niet allemaal mee om kan gaan of er allemaal geen betekenis aan kan geven. Mezelf beschadigen is dan de enige manier dat ik de overlading aan spanning kwijt kan raken. Het is pijnlijk, maar niet zo pijnlijk als de spanning die ik ervaar wanneer ik het niet doe.
    Als tiener sneed ik mezelf regelmatig om te kunnen functioneren. Ik ben er uiteindelijk mee gestopt toen ik me ging realiseren dat de littekens die dit opleverde niet echt hielpen om erbij te horen. Toch denk ik dat het mijn leven gered heeft. Als ik niet op deze manier de emoties die mij overspoelden af en toe wist te beheersen was ik er waarschijnlijk niet meer geweest. Het is denk ik moeilijk om je voor te stellen door wat voor enorme emotionele golven ik soms overspoeld werd, tenzij je er zelf ook aan lijdt. In de afgelopen jaren ben ik een paar keer teruggevallen en ik ben blij dat ik dit – door velen verachte – stukje gereedschap in mijn emotionele gereedschapskits heb, zodat ik het kan gebruiken als de dingen weer zo zwart worden dat ik het nodig heb.
    Mensen die mij zou kennen zouden nooit denken dat ik zelfbeschadigend ben. Het is niet iets waarover ik praat en ik doe het niet om aandacht te krijgen.
    Pijn helpt me met focus, met concentreren. Het is een wapen tegen een soort weg dwalen of versuffen wat me regelmatig overkomt. Vooral op overprikkelingsmomenten.
    Ik snij mezelf omdat ik de gevolgen van zelfbeschadiging verkies boven het alternatief. De gevolgen zijn pijnlijk voor mij, maar niet zo erg als de gevolgen van het beschadigen van iemand anders. Ik krijg op geen enkele manier gehoor bij de GGZ en weet niet hoe ik de spanning anders kwijt moet raken, behalve dan iemand lijfelijk aan te vallen. Beter dan maar om binnen te blijven en mezelf wat aan te doen, denk ik dan. Ik weet écht niet wat anders. Er speelt weer gewoon teveel. Ik zou heel graag eens een pauze willen. Ik zie gewoon geen plek om op ademruimte te komen. Echt niet.
    Ik heb nooit een diagnose gehad toen ik jonger was en ben er pas achter gekomen dat ik Asperger heb toen ik 30 was. Ik voelde me erg alleen toen ik opgroeide, een buitenstaander. Ik heb vanaf mijn twaalfde momenten van intense depressie en zelfmoordgedachten gehad. Dit werd alleen maar erger toen ik ouder werd en toen ik vijftien was ontdekte ik dat mijn nagels in mijn huid drukken me hielp tegen sterke gevoelens van hopeloosheid. Maar dit was nog niet nog genoeg om de tsunami van rauwe wanhoop die mij soms weg at te beheersen. Toen ik zestien was nam ik een keer een scheermesje en trok het een paar keer langs mijn arm. Met het bloed voelde ik de spanning uit mezelf weglopen. Ik ging achter over liggen en voelde me meer ontspannen dan ik in maanden gedaan had. Het is natuurlijk niet gezond, maar voor mij was het de meest effectieve manier om mezelf te kalmeren.
    Ik krab mezelf behoorlijk hard. Ik weet niet echt waarom ik het doe. Soms denk ik dat het misschien gewoon een extreme manier van zelfstimulering is. Ik heb in elk geval niet de intentie om mezelf te verwonden.
    Ik deed het omdat ik gestrest werd door school en intense emoties ervaarde die ik niet op een andere manier kon uiten. Vaak was het de uitkomst van de opbouw van ongeuite emoties. Dat frustreerde en zette me op een of andere manier aan tot snijden. Maar soms wou ik ook gewoon zichtbare tekenen hebben waaraan anderen konden zien dat het niet goed met me ging.
    Ik beschadig mezelf wekelijks, maar doe het zo dat het geen littekens achter laat. Ik doe het al vanaf dat ik kind was. Het voelt goed en maakt me rustig. Het is een copingmechanisme, maar ook een slechte gewoonte, die ik niet aan kan raden. Ik weet echter ook geen andere manier.
    Ik heb dit probleem al sinds ik kind was. Nu ik 24 ben komt het nog steeds terug in tijden van extreme emotionele eenzaamheid en stress, wat beide niet te voorkomen lijkt in mijn leven.
    Ik beschadig mezelf tijdens erg stressvolle momenten in mijn leven. Het is voor mij de enige manier om met het leven om te kunnen gaan wanneer ik letterlijk geen controle over de dingen heb. Ik ben het er mee eens dat het belangrijk is om meer gepaste manieren te leren, maar ik heb geen idee hoe.

    Test jezelf online

    Betekenis voor autismevriendelijk Nederland

     
    In autismevriendelijk Nederland vragen behandelaren naar zelfbeschadigend gedrag in de beoordeling van adolescenten en volwassenen met autisme. Behandeling wordt individueel aangepast aan de meervoudige en veranderlijke redenen die patiënten voor zelfbeschadiging kunnen hebben. In het onderzoek naar zelfbeschadiging is meer aandacht voor zelfbeschadiging bij adolescenten en volwassenen met autisme zonder verstandelijk beperking, inclusief meer indirecte vormen van zelfbeschadiging, zoals digitale zelfbeschadiging en seks als zelfbeschadiging.
     

    Links

    Comments are closed.