Schizoïditeit

De grondstoornis in de schizoïde is een "mislukking van het hechtingsprocss". De oorsprong van de stoornis is een "massief falen" van de baby om zich emotioneel te verbinden met "de menselijk psychologische omgeving", wat Leo Kanner een "verstoring in het affectieve contact" noemt. "Hoe goed ze ook leren om normaal menselijke interactie te imiteren, schizoïden zullen zelf de eerst zijn die toegeven dat ze zichzelf als anders ervaren, dat er iets is dat niet functioneert." Dat "iets" is het hechtingssysteem. Schizoïden reikten uit naar een ander voor emotionele steun, maar die uitreiking werd nooit beantwoord, zodat het kind de kanalen voor emotioneel contact afgesloten heeft en deze beperking opgeslagen ligt in de psychische en somatische structuur van de persoon.

"Een pasgeborene komt de wereld binnen met een aangeboren, actieve en assertieve neiging tot het zoeken van activiteiten die plezier opleveren en deze activiteiten leiden tot aangeleerde manieren van plezierzoeken en het verbinden met bronnen van plezier die beschikbaar zijn in de omgeving. Iets in de omgeving van het schizoïde kind verstoord voortdurend het pleziersysteem van het kind, waardoor het noodsysteem chronisch overgeactiveerd wordt. De persoonlijkheid wordt inflexibel georganiseerd rond het scannen van de omgeving voor gevaar in plaats van het zoeken van plezier, omdat bedreiging de primaire ervaring is."

"Bedreiging dwingt het kind ertoe om te vroeg te gaan denken, problemen op te lossen, voordat de het kind er volledig klaar voor is. Onder deze omstandigheden wordt de persoonlijkheid gestructureerd rond het denken in plaats van het ervaren. De ervaring van het gevoel is structureel onplezierig, en wordt daarom chronisch onderdrukt met spierspanning in de buik, kaken en het oogblok. Het denken daarentegen wordt structureel overgeactiveerd, om gevaren af te wenden of problemen op te lossen. Schizoïden voelen zich anders, maar zetten stelselmatig hun intelligent in om als gewone mensen door te kunnen gaan."

Het kind heeft de moeder nodig en gebruikt de moeder als "dijk" die het kind beschermd tegen de stroom aan interne en externe prikkels. Wanneer de moeder er significant vaak niet niet in slaagt om effectief als dijk op te treden, ontstaat een traumatische beleving en een pathologische reactie. Ook op latere leeftijd blijft de schizoïde kwetsbaar voor "de dreiging van overspoeling". De schizoïde is bang voor overspoeling. Het dagelijkse leven heeft een overspoelend effect op hen. Ze hebben geen relatie, geen voltijd baan, geen vrienden, ook om daarmee overspoeling te voorkomen.

Kinderen hebben er behoefte aan dat hun ouders reageren op hun gebaren, expressies en creaties door deze te spiegelen in plaats van dat de ouders hun eigen gebaren, expressies of interpretaties opdringen aan het kind. Wanneer dat gebeurd stoppen kinderen hun expressie, vernietigen ze hun creatie en verliezen ze hun spontaniteit. Kinderen hebben het nodig dat volwassenen er gewoon zijn, en interesse tonen in hun expressies en creaties: een "goed object", dat oprecht geïnteresseerd in hen is en enthousiast is over hen. Bij de schizoïden ontbrak dit object, waardoor zij hun interesses en passies niet hebben kunnen ontwikkelen, omdat niemand hun bijdrage aan de wereld aanmoedigde.

Wanneer het kind ervaart dat de ouder niet altijd aanwezig kan zijn, neemt de kind de ouder op in de structuur van de eigen persoon. De psyschische structuur van het kind wordt opgedeeld in een kind en een ouder. Het kind is het gedeelte van de zelf dat zich identificeert met de hechtings- en plezierbehoeften van het kind, de ouder de subpersoon die de stemmen buiten het kind representeert. In de schïzoide is de slechte ouder voortdurend in strijd met het innerlijke kind en wordt het innerlijk kind er voortdurend door vervolgd en aangevallen. Dit leidt tot een tekort aan positieve gedachten en een overschot aan negatieve gedachten, die gevoelens van angstigheid, minderwaardigheid en depressie veroorzaken.

De interne volwassene of ego speelt een belangrijke rol bij genot. Een sterkere ego creëert of verdraagt een grotere spanning in het lichaam, waardoor het een groter genot veroorzaakt wanneer deze spanning wordt losgelaten. Als het ego zwak is, kan het lichaam maar weinig spanning aan, waardoor je maar weinig genot ervaart. Een zwakkere ego vermindert dus de capaciteit voor genot. Het doel missen (falen) veroorzaakt een teleurstelling van het ego. Het doel raken (slagen) veroorzaakt een bevrediging van het ego en dient als aansporing voor grotere inspanning. Door succes wordt het ego groter en kan het in toekomstige ondernemingen een grotere spanning aan. Door mislukken wordt het ego verzwakt. Het schizoïde gevoel van overvraagt worden komt van een zwakke volwassene of gebrek aan egokracht.