Gevoeligheid voor stress en lichamelijke sensaties maken volwassenen met autisme kwetsbaar voor paniekaanvallen.
van de volwassenen heeft ooit één of meerdere paniekvallen gehad
van de volwassenen met een angststoornis heeft wel eens een paniekaanval gehad
van de volwassenen met paniekaanvallen ontwikkelt binnen een jaar een paniekstoornis
procent van de paniekaanvallen vindt plaats zonder angst
procent van de volwassenen met paniekaanvallen had hun eerste aanval voor hun achtiende
Volwassenen met paniekaanvallen ontwikkelen later 2 keer zo vaak een depressie als volwassenen die dat niet hebben (11% vs. 6%)
van de volwassenen met autisme heeft ooit een paniekstoornis gehad
minuten voordat een paniekaanval zich voordoet beginnen veranderingen in hartslagvariabiliteit en ademhaling zich voor te doen
Het voelt alsof mijn borst zonder reden heel zwaar wordt en tegen mijn longen aan drukt, waardoor het heel moeilijk wordt om adem te halen. Ik probeer adem te halen, maar hoe meer ik dat probeer hoe meer ik verstik.
Ik had mijn eerste paniekaanval aan het begin van de middelbare school. Eerst had ik ze meestal drie keer per dag, maar naarmate ik meer gewend raakte aan de ruimte, de mensen en de routines werd het minder.
Als ik een paniekaanval krijg probeer ik iets te doen waar ik rustig van wordt: een warme douche, een serie kijken, een kopje thee drinken.
Zonder aanwijsbare reden begint opeens je hart sneller te kloppen, kan je geen adem krijgen, wordt je lichaam koud en je keel droog. Je hebt het gevoel alsof er iets ergs gaat gebeuren, maar geen idee wat.
Voor mij voelt het alsof iemand een prop katoen door mijn keel gedrukt heeft, waardoor mijn mond ontzettend droog wordt en het moeilijk is om nog adem te halen.
Tijdens een stressvolle periode waarin ik tegelijkertijd begon met studeren en met een bijbaantje had ik op een gegeven moment een paar paniekaanvallen per dag. Het enige wat toen nog hielp was medicatie. Hierdoor verdwenen de aanvallen volledig. Maar nadat ik stopte met de medicatie kwamen ze gelijk weer terug.
Ik heb ook last van aanvallen, alleen voel ik geen paniek. Ik noem ze toch maar paniekaanvallen, omdat het daar het meeste op lijkt: hartkloppingen, ademnood, pijn op borst. Ik voel ze niet opkomen en heb geen idee wat ze veroorzaakt. Ik voel me kalm wanneer het gebeurd en kan meestal gewoon doorgaan met wat ik aan het doen was. Ik heb alleen last van de fysieke symptomen. Soms moet ik even pauzeren omdat ik anders geen adem genoeg heb.
Ik heb niet veel inzicht in wat een paniekaanval bij mij opwekt. Ik kan ze overal krijgen: thuis, onderweg, tijdens het sporten. Als ik een paniekaanval krijg neem ik even 10 minuten pauze. Om ze te voorkomen helpt het om structuur aan te houden. Hoe voorspelbaarder mijn dag, hoe kleiner de kans.