Sommige autistische volwassenen huilen in dezelfde situaties als neurotypische volwassenen. Anderen hebben regelmatig last van atypische emotionele reacties.
In de psycho-educatie verbaasde het mij om te horen dat sommige mensen met autisme moeite hebben met huilen. Bij mij is het alsof ik altijd op het punt sta te gaan huilen. Ik heb heel vaak huilbuien en dacht dat alle autisten dat hadden.
Ik lach heel veel weg. Ik doe bijna altijd vrolijk als ik bij andere mensen ben, ook al voel ik me gigantisch overbelast. Lachen geeft me een dekmantal waardoor er niet verder wordt doorgevraagd naar hoe ik me echt van binnen voel. Maar zodra ik thuis kom, huil ik. Bijna elke dag.
Mijn UWV-arts zei vorig jaar, "Maar u ziet er niet ziek uit." Ik zei toen: "Dat klopt. Ik heb me al maandenlang druk gemaakt over deze afspraak en draai nu volledig op adrenaline. Over een half uurtje ben ik doodop en moet ik drie dagen bijkomen." Een half uur later zat ik inderdaad te huilen en later die dag stortte ik volledig in. In het verslag stond, "Vrolijke, opgewekte, jonge vrouw..." Dat heeft me een stopzetting van de Ziektewet opgeleverd, die ik via de rechtbank heb moeten aanvechten.
Huilen van overprikkeling is anders dan huilen om emotionele redenen. Als ik overprikkeld ben huil ik alleen maar. Ik voel er verder niets bij, alleen een soort druk in mijn hoofd, maar geen emoties.
Als de emmer vol is dan huil ik, of het nu op het goede moment is of niet. Dat is voorval vervelend wanneer ik openbare ruimtes ben. Wanneer ik een huilbui aan voel komen ga ik meestal naar een toilet, magazijn of andere private plek.
Ik huil vaak heel veel tijdens een inzinking. Maar wanneer van mij verwacht wordt dat ik huil (bij een uitvaart of bij slecht nieuws) huil ik nooit.
Ik heb al jaren niet gehuild. Ik heb dat deel van me zelf al op jonge leeftijd om zeep geholpen. Ik heb mezelf toen geleerd om niet meer te huilen, zodat mensen niet zouden zien hoe gekwetst ik was. Nu lijkt het er op alsof alleen extreme toestanden nog een kans hebben om me aan het huilen te krijgen.
Ik kan niet huilen vanwege de anti-depressiva die ik slik. Maar ja, dat is beter dan de hele dag huilen. Werken lukte niet meer normaal. Ik huilde echt om ongeveer alles. Alles was teveel en bij het minste of geringste gingen de sluizen weer helemaal open.
Mijn huilen is 'scheef', in de zin dat ik vaak moet huilen om films, terwijl ik geen traan laat om de dood van een naast familielid, zelfs niet toen mijn vader overleed. Verstandelijk weet ik dat mijn familie echt is en de film niet, maar emotioneel werkt het toch niet zo.
Als ik boos wordt moet ik huilen en kom ik vaak niet meer uit mijn woorden. Ik heb alle woorden die ik wil zeggen klaarstaan in mijn hoofd, maar ik krijg het niet uitgesproken. Ik probeer het dan meestal op te schrijven. Vaak gaat dat wel goed. Soms ook niet, omdat de ander dan niet bereid is om het te lezen, maar er op staat dat ik er over praat.
Ik huil nooit, maar afgelopen weekend werd iets gezegd (ik kan mij niet eens herinneren wat) wat mij erg raakte. En pardoes: ik huilde. Dit kwam als een complete verrassing. Ik was echt even van de kaart. Alsof ik er niet meer was en daar iemand anders stond te huilen. Ik ben nog steeds van slag.
Ik kan geen boosheid uiten. Als ik boos ben ga ik vanzelf huilen. En ja, wie neemt je dan nog serieus?
Ik raak heel erg overstuur door het nieuws. Daarom kijk ik normaal nooit. Laatst heb ik het weer eens geprobeerd, maar dan zit ik zo weer in tranen. Nieuws over oorlog en geweld. Armoede en honger. Uitbuiting en bedrog. Ik denk dan: waarom doen mensen dat? Ik snap dat niet. En ik snap ook niet waarom dat me dan zo ontzettend hard moet raken. Maar het is nu eenmaal zo en het is ook altijd zo geweest, al vanaf toen ik klein was.
Ik heb nog nooit gehuild. Ik heb me wel heel verdrietig gevoeld, en er slecht uitgezien, zoals iemand die gehuild heeft, maar altijd zonder tranen.
Ik huil heel vaak. Het kan iets over iets heel eenvoudigs gaan. Maar ik huil dan weer niet over de grote dingen waar normale mensen over huilen, zoals bij slecht nieuws of een begrafenis.
Mijn denken en voelen lopen redelijk los van elkaar. Voor veel mensen zijn ze niet goed te onderscheiden, maar bij mij is er gewoonlijk weinig communicatie tussen beide sporen. Het koppelen van gebeurtenis, gedachten en gevoelens is soms heel lastig voor mij. Bij mij zit gewoon veel meer onder de oppervlakte dan bij anderen. Alles onder de oppervlakte is er wel, maar kan niet goed begrepen worden. Er komt iets naar de oppervlakte doorsijpelen in de vorm van tranen, maar geen idee waarom. Ik kan dan onder de oppervlakte vissen naar woorden die er betekenis aan kunnen geven, maar erg effectief is dat meestal niet.
Als ik huil is het een reactie op de behoefte om spanning te ontladen. Dat is de belangrijkste reden waarom ik huil, wat vaak lastig is, omdat de meeste mensen er dan vanuit gaan dat ik huil om een emotionele reden. De reacties die ik krijg (dichtbij komen) maken het meestal alleen maar erger. Veel mensen begrijpen niet dat sommige mensen die huilen geen emotionele steun, maar gewoon even ruimte nodig heb.
Toen ik naar de kleuterschool ging, huilde ik elke dag van de stress. Tot groep 8 huilde ik nog regelmatig om van alles en nog wat, maar mijn omgeving heeft dat erg effectief afgestraft. Nu huil ik nooit meer. Het is alsof mijn traanbuizen afgesloten zijn.
Voor mij is het heel moeilijk om te huilen. Ik vraag me af of het iets te maken heeft met het onderdrukken van emoties.
Ik krijg altijd een huilbui als mensen boos worden en tegen me gaan schreeuwen. Het vervelendste vindt ik dat sommige mensen denken dat ik expres krokodillentranen laat om hen te manipuleren.