Huilbuien en expressieve suppressie

Sommige autistische volwassenen huilen in dezelfde situaties als neurotypische volwassenen. Anderen hebben regelmatig last van atypische emotionele reacties.

Belang

 
Huilbuien komen vaak voor bij depressie, post-traumatische stress, eetstoornissen en persoonlijkheidsstoornissen. Ook bij volwassenen met autisme komen ze regelmatig voor, maar niet altijd om de verwachte redenen. Sommige volwassenen met autisme huilen veel, maar vooral als reactie op overprikkeling of emotionele stimulering, niet zo zeer uit persoonlijk verdriet. Daarnaast kunnen ze ook last hebben van andere atypische huilreacties, zoals huilen als je boos bent of juist niet kunnen huilen. Autisme is daarbij van belang voor de algemene vraag of huilen vooral een sociale of een psychofysiologische functie heeft.
 

Waar gaat het over?

 
  • Huilen: psychosomatische reactie die zich voordoet bij irritatie van de ogen, emotionele stimulatie of overbelasting
  • Somatische huilreacties: het aanspannen van de spieren in het oogblok, het afscheiden van tranen uit de traanbuizen, het schokachtig inademen en uitademen van lucht, het schudden van de spieren in de romp, het verhogen van de hartslag
  • Psychische huilreacties: intens verdriet, boosheid
  • Huilbuien: het optreden van hevige, langdurige en/of frequente huilreacties
  • Niet-emotionele huilbui: huilbui waarbij weinig tot geen emotie ervaren wordt
  • Expressieve suppressie: strategie voor het reguleren van emoties, waarbij de uiting van emoties middels spierspanning (chronisch) onderdrukt wordt, waardoor men niet of moeilijker gaat/kan huilen
  • Gehechtheidsfunctie: de rol van huilen in het signaleren van nood en opwekken van sympathie en steun bij anderen
  • Herstelfunctie: de rol van huilen in het ontladen van spanning en herstellen van hartslag, ademhaling, aandacht etc.
     

    Hoe werkt het?

    Herstelfunctie voor huiler


    Bij gezonde vrouwen die huilen in reactie op een film neemt de hartslagvariabiliteit na afloop van het huilen toe (wat bewijs oplevert voor de herstelfunctie van huilen)

    Herstelfunctie voor trooster


    Mensen ervaren meer negatievere emoties in de aanwezigheid van een huilend persoon (wat erop wijst dat emotionele steun bieden een herstelfunctie heeft voor de trooster)

    Hechtingsfunctie


    Mensen zijn meer geneigd om een huilend persoon emotionele steun te bieden dan een niet-huilend persoon (wat bewijs oplevert voor de hechtingsfunctie van huilen)

    Cultuurverschillen


    In een studie naar de neiging om te huilen in 37 landen staan Nederlandse mannen op de 31ste plaats (wat aangeeft dat zij weinig geneigd zijn om te huilen) en Nederlandse vrouwen op de 15e plaats (wat aangeeft dat zij gemiddeld geneigd zijn om te huilen)

    Genderverschillen


    Depressieve mannen geven vaker dan depressieve vrouwen aan dat zij niet in staat zijn om te huilen (43% vs 14%)

    Contextverschillen


    Mensen die huilen in de aanwezigheid van één andere persoon rapporteren de meeste verbetering in stemming, mensen die huilen in de aanwezigheid van meerdere mensen het minste

    Leeftijdsverschillen


    Expressieve suppressie neemt toe tijdens vroege transities, zoals die van basisschool naar middelbare school en van middelbare school naar studeren

    Autisme


    Autistische volwassenen zijn sterker geneigd tot expressieve suppressie dan neurotypische volwassenen

    Depressieve symptomen


    Mensen die sterker geneigd zijn tot expressieve suppressie ervaren meer depressieve symptomen en meer emotionele eenzaamheid

    Piekeren


    Mensen die hun emoties onderdrukken praten minder met anderen over hun emoties, piekeren meer en denken vaker aan zelfmoord dan mensen die hun emoties meer uiten

    Stress


    Het onderdrukken van emoties tijdens een gesprek is stressvol, zowel voor de persoon zelf als voor de gesprekspartner (wat er op wijst dat suppressie de herstelfunctie blokkeert)

    Onverbondenheid


    Mensen die hun emoties onderdrukken krijgen minder emotionele steun en mensen die met hen omgaan voelen zich minder met hen verbonden (wat erop wijst dat suppressie de gehechtheidsfunctie blokkeert)

    Emotioneel onbewust


    Mensen die hun emoties onderdrukken zijn zich minder bewust van hun emoties (wat bij 50% van de volwassenen met autisme voorkomt)

    Pesten


    Traumatische gebeurtenissen (bijv. pesten) en depressieve symptomen gaan vooraf aan het onderdrukken van emoties, maar niet andersom (wat erop wijst dat suppressie een reactie is op depressieve gevoelens)

    Ervaringen van autistische volwassenen

    In de psycho-educatie verbaasde het mij om te horen dat sommige mensen met autisme moeite hebben met huilen. Bij mij is het alsof ik altijd op het punt sta te gaan huilen. Ik heb heel vaak huilbuien en dacht dat alle autisten dat hadden.
    Ik lach heel veel weg. Ik doe bijna altijd vrolijk als ik bij andere mensen ben, ook al voel ik me gigantisch overbelast. Lachen geeft me een dekmantal waardoor er niet verder wordt doorgevraagd naar hoe ik me echt van binnen voel. Maar zodra ik thuis kom, huil ik. Bijna elke dag.
    Mijn UWV-arts zei vorig jaar, "Maar u ziet er niet ziek uit." Ik zei toen: "Dat klopt. Ik heb me al maandenlang druk gemaakt over deze afspraak en draai nu volledig op adrenaline. Over een half uurtje ben ik doodop en moet ik drie dagen bijkomen." Een half uur later zat ik inderdaad te huilen en later die dag stortte ik volledig in. In het verslag stond, "Vrolijke, opgewekte, jonge vrouw..." Dat heeft me een stopzetting van de Ziektewet opgeleverd, die ik via de rechtbank heb moeten aanvechten.
    Huilen van overprikkeling is anders dan huilen om emotionele redenen. Als ik overprikkeld ben huil ik alleen maar. Ik voel er verder niets bij, alleen een soort druk in mijn hoofd, maar geen emoties.
    Als de emmer vol is dan huil ik, of het nu op het goede moment is of niet. Dat is voorval vervelend wanneer ik openbare ruimtes ben. Wanneer ik een huilbui aan voel komen ga ik meestal naar een toilet, magazijn of andere private plek.
    Ik huil vaak heel veel tijdens een inzinking. Maar wanneer van mij verwacht wordt dat ik huil (bij een uitvaart of bij slecht nieuws) huil ik nooit.
    Ik heb al jaren niet gehuild. Ik heb dat deel van me zelf al op jonge leeftijd om zeep geholpen. Ik heb mezelf toen geleerd om niet meer te huilen, zodat mensen niet zouden zien hoe gekwetst ik was. Nu lijkt het er op alsof alleen extreme toestanden nog een kans hebben om me aan het huilen te krijgen.
    Ik kan niet huilen vanwege de anti-depressiva die ik slik. Maar ja, dat is beter dan de hele dag huilen. Werken lukte niet meer normaal. Ik huilde echt om ongeveer alles. Alles was teveel en bij het minste of geringste gingen de sluizen weer helemaal open.
    Mijn huilen is 'scheef', in de zin dat ik vaak moet huilen om films, terwijl ik geen traan laat om de dood van een naast familielid, zelfs niet toen mijn vader overleed. Verstandelijk weet ik dat mijn familie echt is en de film niet, maar emotioneel werkt het toch niet zo.
    Als ik boos wordt moet ik huilen en kom ik vaak niet meer uit mijn woorden. Ik heb alle woorden die ik wil zeggen klaarstaan in mijn hoofd, maar ik krijg het niet uitgesproken. Ik probeer het dan meestal op te schrijven. Vaak gaat dat wel goed. Soms ook niet, omdat de ander dan niet bereid is om het te lezen, maar er op staat dat ik er over praat.
    Ik huil nooit, maar afgelopen weekend werd iets gezegd (ik kan mij niet eens herinneren wat) wat mij erg raakte. En pardoes: ik huilde. Dit kwam als een complete verrassing. Ik was echt even van de kaart. Alsof ik er niet meer was en daar iemand anders stond te huilen. Ik ben nog steeds van slag.
    Ik kan geen boosheid uiten. Als ik boos ben ga ik vanzelf huilen. En ja, wie neemt je dan nog serieus?
    Ik raak heel erg overstuur door het nieuws. Daarom kijk ik normaal nooit. Laatst heb ik het weer eens geprobeerd, maar dan zit ik zo weer in tranen. Nieuws over oorlog en geweld. Armoede en honger. Uitbuiting en bedrog. Ik denk dan: waarom doen mensen dat? Ik snap dat niet. En ik snap ook niet waarom dat me dan zo ontzettend hard moet raken. Maar het is nu eenmaal zo en het is ook altijd zo geweest, al vanaf toen ik klein was.
    Ik heb nog nooit gehuild. Ik heb me wel heel verdrietig gevoeld, en er slecht uitgezien, zoals iemand die gehuild heeft, maar altijd zonder tranen.
    Ik huil heel vaak. Het kan iets over iets heel eenvoudigs gaan. Maar ik huil dan weer niet over de grote dingen waar normale mensen over huilen, zoals bij slecht nieuws of een begrafenis.
    Mijn denken en voelen lopen redelijk los van elkaar. Voor veel mensen zijn ze niet goed te onderscheiden, maar bij mij is er gewoonlijk weinig communicatie tussen beide sporen. Het koppelen van gebeurtenis, gedachten en gevoelens is soms heel lastig voor mij. Bij mij zit gewoon veel meer onder de oppervlakte dan bij anderen. Alles onder de oppervlakte is er wel, maar kan niet goed begrepen worden. Er komt iets naar de oppervlakte doorsijpelen in de vorm van tranen, maar geen idee waarom. Ik kan dan onder de oppervlakte vissen naar woorden die er betekenis aan kunnen geven, maar erg effectief is dat meestal niet.
    Als ik huil is het een reactie op de behoefte om spanning te ontladen. Dat is de belangrijkste reden waarom ik huil, wat vaak lastig is, omdat de meeste mensen er dan vanuit gaan dat ik huil om een emotionele reden. De reacties die ik krijg (dichtbij komen) maken het meestal alleen maar erger. Veel mensen begrijpen niet dat sommige mensen die huilen geen emotionele steun, maar gewoon even ruimte nodig heb.
    Toen ik naar de kleuterschool ging, huilde ik elke dag van de stress. Tot groep 8 huilde ik nog regelmatig om van alles en nog wat, maar mijn omgeving heeft dat erg effectief afgestraft. Nu huil ik nooit meer. Het is alsof mijn traanbuizen afgesloten zijn.
    Voor mij is het heel moeilijk om te huilen. Ik vraag me af of het iets te maken heeft met het onderdrukken van emoties.
    Ik krijg altijd een huilbui als mensen boos worden en tegen me gaan schreeuwen. Het vervelendste vindt ik dat sommige mensen denken dat ik expres krokodillentranen laat om hen te manipuleren.

    Betekenis voor autismevriendelijk Nederland

     
    In autismevriendelijk Nederland voelen overemotionele volwassenen met autisme zich vrij om hun tranen te laten komen als natuurlijk signaal dat ze boos, verdrietig, gespannen of overbelast zijn. Autistische volwassenen die als kind emotioneel gevoelig waren, maar geleerd hebben om hun emoties chronisch te onderdrukken, worden geholpen om hun tranen terug te vinden en hun emotionaliteit te accepteren. Autoriteiten zijn zich bewust van de atypische emotionele reacties die autistische volwassenen kunnen vertonen. Ze gaan na of de uiterlijke en publieke presentatie van de persoon met autisme overeenkomt met hoe de persoon zich van binnen voelt en thuis gedraagt. Zo wordt voorkomen dat de problemen van autistische volwassenen niet serieus worden genomen en hen onrecht wordt aangedaan.
     

    Comments are closed.