Competentiebenadering

De Amerikaanse klinisch psycholoog introduceert de competentiegerichte benadering in de klinische psychologie. Rogers onderzoekt de effectiviteit van psychotherapie en rapporteert zijn resultaten in Client-Centered Therapy: Its Current Practice, Implications and Theory (1951) en Psychotherapy and Personality Change (1954). Hierin beschrijft hij niet alleen "empathie tonen", "accepteren van de cliënt" en "congruentie tonen" als competenties die effectieve psychologen onderscheiden van niet-effectieve psychologen, maar noemt hij ook "acceptatie van eigen ervaringen" en "uitbreiding van gedrag" als competenties die verstoorde en herstelde cliënten van elkaar onderscheiden.

De Amerikaanse arbeids- en organisatiepsycholoog John Flanagan introduceert de critical incident technique als een methode voor het analyseren van redenen waarom leerlingen of beroepsbeoefenaars falen of slagen. Informatie over specifieke incidenten wordt verzameld om een relatief objectieve en concrete definitie van effectief en niet-effectief gedrag in relatie tot een bepaalde activiteit te geven.

In het boek Motivational Interviewing: Preparing People to Change Addictive Behaviour introduceren de Amerikaanse en Britse klinisch psychologen William Miller en Stephen Rollnick motiverende gespreskvoering als een methode voor het motiveren van mensen met een alcoholverslaving om hun gedrag te veranderen. Hun methode is gebaseerd op het werk van Rogers en hun eigen onderzoek naar effectief en niet-effectief gedrag in het motiveren van mensen tot gedragsverandering. Het vormt daarmee een vernieuwing van de aandacht op een competentiegerichte benadering in de klinische psychologie.

In het artikel The Psychotherapist Matters: Comparison of Outcomes Across Twenty-Two Therapists and Seven Patient Samples stellen Amerikaanse onderzoekers dat de kwaliteiten waar een goede therapeut volgens supervisoren en andere experts aan moeten voldoen weinig samenhang vertonen met de uitkomsten van behandelingen. Zij concluderen dat er meer onderzoek nodig is naar het concrete gedrag van de behandelaar in de behandelkamer.

De publicatie van de zorgstandaard autisme en de bijlage met kwaliteitscriteria vormen een eerste aanzet voor een beschrijving van effectief en niet-effectief gedrag van behandelaren in de omgang met volwassenen met autisme. Als competenties worden onder anderen genoemd: samen beslissen, evidentiegeïnformeerd werken, benutten van ervaringskennis en cliëntgericht werken.