Weet u waar mijn huis woont?

“Volgens mij heb je autisme”, hoor ik haar op een rustige en vriendelijke manier zeggen. Het komt binnen, maar heeft tijd nodig om te landen. Geen noodzaak om: “Wat zeg je” te zeggen, de boodschap is duidelijk zonder dat ik weet wat deze betekent. Ik zit nog bij te komen van een EMDR-therapiesessie. Na problemen in het huwelijk ben ik twee jaar eerder in therapie gegaan. Het mindful luisteren naar mijn gevoel helpt, maar trauma staat me vaak in de weg. De EMDR-sessies zijn verhelderend, ik werk aan het anders plaatsen van gebeurtenissen uit het verleden in mijn gedachten in het heden. De machteloosheid die ik voel als het me te veel wordt is beangstigend. Bewustzijn dat lijkt te worden afgeschakeld en weggedreven – de stekker uit het stopcontact. Tijdens de sessie hoor ik haar zachte en heldere stem twee keer zeggen: “Blijf bij me” – een aanmoediging, een steun in de rug van: wees maar niet bang ik ben bij je. Ik houd je vast en wees je maar bewust van wat je nu voelt, er kan je niets gebeuren. Het juk dat zo stapje voor stapje wordt weggenomen. Het heeft me een tijdlang op de nek gezeten, maar nu voel ik de ruimte, kan me vrijer bewegen. Ik ben dankbaar, maar al met al vermoeit het me en heb ik tijd nodig om bij te komen.

“Volgens mij heb je autisme” komt binnen, bevreemdend en ook vertrouwd. Zo dubbel, het lijkt wel of ik op een T-splitsing sta en niet weet welke kant te kiezen. Ik blijf staan. “Autisme, autisme, autisme…” gonst het door mijn hoofd. Bij elke gons wordt het vreemder en vreemder, maar ik blijf staan. Ze kijkt me aan en zegt niets – vriendelijke ogen en een bemoedigende lach zeggen: “Je bent goed zoals je bent.” Het lijkt alsof ik transparant voor haar ben, dat ze dwars door me heen in me kijkt en ziet waar ik mee bezig ben. Met het te laten indalen en te ervaren hoe het voelt op een splitsing te staan. Dan ben je 50-plus en heb je het gevoel alsof een deel opnieuw geboren wordt. Haar stem in mijn hoofd: “Je bent goed zoals je bent”, de lach en haar vriendelijke ogen.

De herhaalde woorden “autisme, autisme, autisme…“, worden gedachten. Gedachten worden gevoelens. Eerst vaag en in dikke nevel gehuld, dan steeds zichtbaarder, alsof de zon de ochtendmist steeds verder verdrijft en op doet lossen. Bergen aan gedachten en gevoelens resoneren in mij. Contouren worden meer en meer ingevuld, het “je bent goed zoals je bent” van haar, verandert geleidelijk in “ik ben goed zoals ik ben” van mij. Ik word me bewust van een vreemde spanning in mezelf. De solide splitsing in me lijkt te ontdooien en beetje bij beetje af te brokkelen. Heen en weer voel ik het gaan. De spanning neemt af om dan als meer terug te komen. Dan voel ik duidelijk het moment waarop het begint te schuiven. Het laat steeds meer los en versnelt. De zon schijnt, mijn masker brokkelt af… een lawine stort van tussen mijn oren mijn lichaam in. Ik schrik van het kind dat ik zie en span al mijn spieren stevig aan in een poging het tegen te houden en vast te grijpen. Wees toch eens normaal.

Het heeft geen zin. Het natuurgeweld is te groot. De schrik en angst worden overdonderd. Ik word overspoeld door de warmte en “ik ben goed zoals ik ben”, een diepe acceptatie. Mijn spieren laten los, worden warm en zijn in elke vezel ontspannen. Ik mag het loslaten – accepteren dat ik goed ben zoals ik ben. Ik voel me naakt en zonder schroom voor haar en hoor haar warme stem zeggen: “Moet je kijken waar je nu bent”. Mijn eerste reactie is dat ik haar een knuffel wil geven. Een brok in mijn keel en ik denk: “Moet je kijken waar ik nu ben”. Soms voelt het anders, maar ik geef niet op en ik ben een knokker. Ik voel me naakt en zonder schroom voor mezelf. In gedachten omhels ik mezelf en doe mijn masker af. Mijn witte huid wordt gekoesterd door de lentezon.

Ik sluit mijn ogen en geniet van dit moment – licht door het venster. Ik lach en kijk met vriendelijke inwendige ogen naar mijn autisme.