Een nieuwe afspraak
‘Zullen we je afspraak over zes weken weer op een donderdag inplannen?’
Die donderdag is mijn vriend uitgenodigd voor de borrel van een bruiloft en hij wil graag dat ik meega. Als ik diezelfde dag naar de orthodontist ga, sta ik misschien met pijn in mijn mond op de borrel. Dat is geen goed idee. ‘Kan het voor een keer op vrijdag?’
‘Dat kan, maar dan hebben we alleen nog plek om half negen.’
‘Doe maar!’
De nasleep is altijd een verrassing
Na anderhalf uur op de borrel ga ik naar huis en breng ik de avond door op de bank om te ontprikkelen.
De volgende dag word ik wakker met het gevoel van een kater, niet van alcohol, maar van prikkels. Eenmaal op de fiets besef ik dat ik in de spits ben terechtgekomen; nog meer prikkels. Oké, stel ik mezelf gerust, je moet even naar de orthodontist, maar daarna kun je verder bijkomen van gisteren.
Paniek
Eenmaal in de stoel bepaalt de orthodontist dat de kunstmatige ophoging van mijn twee achterste kiezen verwijderd moet worden. Nee! Dit maakt heel veel geluid weet ik uit ervaring en dat bovenop hoe ik me vandaag al voel… De assistente loopt heen en weer om de benodigde spullen te pakken. Als ze weer in de buurt is vraag ik naar de bekende weg: ‘Gaat dat herrie maken?’ ‘Ja, maar dat moet nou eenmaal’. Ik schrik van de toon van haar reactie. Strijdvaardiger vraag ik: ‘Hebben jullie iets van oordopjes?’ ‘Nee.’ Oké, en nu? Ik kan dat geluid van die boor echt niet verdragen, dan lig ik de rest van de dag in bed om te herstellen van de overprikkeling. ‘Dan doe ik wel mijn vingers in mijn oren.’ ‘Nee, dat kan niet, ik moet er wel goed bij kunnen.’
De paniek slaat toe. Zij wil de behandeling gewoon gaan uitvoeren… En daar zijn ze dan: de waterlanders. Mijn trouwe vrienden als het me niet lukt om mijn grenzen te bewaken. Hortend en stotend leg ik uit dat ik het geluid van de behandeling echt niet kan verdragen zonder gehoorbescherming en dat ik zonder de hele dag in bed zal moeten liggen om te herstellen.
En opeens zijn daar wél begrip en mogelijkheden. Ik mag diezelfde middag terugkomen op een spoedplek als ik mijn oordoppen van huis heb kunnen halen. Ik krijg nog wel het (vast goedbedoelde, maar onnodige) advies voor ik de stoel verlaat: ‘Misschien is het handig als je voortaan altijd je oordoppen meeneemt.’
Mijn veilige plek
Eenmaal thuis ga ik in bed liggen en laat ik mijn tranen de vrije loop. Pas als ik dat heb gedaan word ik rustiger en kan ik weer helder nadenken. Ik schaam me diep, maar ik probeer lief te zijn voor mezelf. Ook denk ik na over een oplossing; ik heb meer nodig dan alleen oordopjes.
Tot nu toe zijn mijn ervaringen namelijk niet heel goed bij deze orthodontiepraktijk. Ik krijg de indruk dat de assistentes veel tijdsdruk ervaren en ik ervaar hen daardoor als wat onmenselijker in hun bejegening. Ook heb ik tot nu toe iedere keer een andere assistente gehad en ik merk dat dit me spanning geeft.
De tweede ronde
Ik besluit een gesprek aan te vragen met de orthodontist om uit te leggen wie ik ben en wat ik nodig heb. Maar eerst nog mijn behandeling. De assistente die me deze keer helpt is oprecht geïnteresseerd in mijn sensorische gevoeligheid, werkt rustig en vertelt wat ze doet.
Na de behandeling ga ik naar de orthodontist. Waar moet ik beginnen? Ik heb dit niet op papier gezet en wat ik had bedacht ben ik door alle stress alweer vergeten. Ik voel de tranen alweer opkomen en de druk om niet te veel tijd te nemen. Ik benoem mijn prikkelgevoeligheid en mijn behoefte aan uitleg. Ik vraag of ik voortaan door de assistente geholpen mag worden van zojuist en of dit in mijn dossier vastgelegd kan worden zodat ik hier nooit meer om hoef te vragen.
Overwinning!
De orthodontist waardeert mijn uitleg en dat ik aangeef wat ik nodig heb. Ik ben zelf nog wat overdonderd door deze dag. Maar later voel ik me trots. Ik had de behandeling zonder oordopjes kunnen ondergaan en vervolgens de hele dag in bed moeten herstellen. Nu heb ik ook de hele dag in bed gelegen tussen de twee behandelingen door, maar heb ik óók mijn grens bewaakt (ondanks, of dankzij de tranen), ben ik ‘in contact gebleven’ en heb ik voortaan een vaste, lieve assistente die mijn behandelingen doet.
Hallo Sabine, Je mag zeker trots zijn. Ondanks dat je je trouwe vrienden moest oproepen om je grenzen te bewaken. Jammer genoeg heeft niet iedereen het empatisch vermogen om in te schatten dat je niet zomaar wat vraagt, wat je nodig hebt. Maar gelukkig zijn er ook mensen die het wel willen begrijpen. Daar hou ik me dan maar aan vast. Zelfs tussen de pubers die ik in de klas heb, zitten echt hele lieverds die best willen helpen. Misschien heb ik ook wel wat trucjes geleerd zoals jou waterlanders. Ik gedraag me dan als onhandige ouwe lul voor wie… Lees verder »
Heel goed dat je vanuit je (onterechte) schaamtegevoel de weg weet te vinden naar de oplossing: communicatie!
De meeste mensen – en zeker zorgmedewerkers -zullen, als ze je situatie eenmaal begrijpen, zeker welwillend zijn om te doen wat voor jou belangrijk of noodzakelijk is. Maar dat staat of valt natuurlijk bij een hulpvraag of uitleg van jouw kant. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit nog weer een extra druk met zich meebrengt op een toch al stressvol moment, vandaar de tranen.
Al met al: op een heel goede manier voor het moment én voor de toekomst opgelost…