Vuurwerk kopen

Het was een donderdagavond, twee maanden geleden. Vrijdag zou ik met twee anderen met de auto naar Italië rijden voor een groepsreis. Ik keek vooruit naar deze fiets- en wandelvakantie in Italië. Tot nu toe had ik alleen nog maar gewandeld met de alledaagse uitrusting, maar voor deze week had ik wel echte spullen nodig. Ik had mooie, serieuze wandelschoenen gekocht, en die was ik bij tijd en wijlen aan het inlopen voorafgaand aan de stevige wandelingen. Maar heb ik al het andere wel goed voorbereid? Als dat maar goed gaat! Heb ik alles wel? Verdrinkt mijn auto straks in de Dolomieten niet onder een berg reusachtige hagelstenen? Wat voor andere kleding heb ik nog nodig? Ik ben met dit soort dingen vaak bang dat ik het overzicht verlies. ’s Nachts lag ik wakker van half vier tot vijf. Ik voelde spanning in mijn lijf, aangewakkerd door de hierboven omschreven angsten. Ik voelde mijn hartslag, en spanning in mijn spieren, maar ik zat ook vol positieve energie.

Ik weet het van mezelf, en herken het. Maar ik kan er moeilijk iets aan veranderen. Het is altijd al zo geweest dat een spannend vooruitzicht mij wakker hield. Het maakte dat ik mijn aandacht niet van dat ene onderwerp af kon houden, en dat sloeg dan door naar onrust, en soms ook buikpijn en spanning in mijn spieren. Lang geleden manifesteerde dit zich ook al.

Door de jaren heen is er heel wat veranderd aan mijn hobby’s, en vroeger was één ervan… Vuurwerk. Ik leefde er vanaf begin november al naartoe; het draaide uiteindelijk om het einde van het jaar. De laatste drie of vier dagen, want dan had ik het in huis. De laatste dag, want dan mocht ik het gebruiken. En dan nog slechts een deel van de dag. En tot die tijd tekende ik het, en zodra het aangeschaft was, bekeek ik het een paar keer per dag. Ik vond het spannend, een beetje eng, en ook exclusief, want daarna moest ik weer bijna een jaar wachten. Het gaf me slaapproblemen, wat buikpijn, en ik kon haast aan niets anders meer denken.

Het meest recente voorbeeld vind ik in mijn voorbereidingen voor de aftrap van een werkgroep over werk en arbeidsbeperking voor een groep collega’s. Op het podium zou ik in een kwartier vertellen over hoe autisme mijn carrière heeft beïnvloed, en hoe ik uiteindelijk “veilig” op mijn huidige werkplek ben beland. Voorheen zat ik bij werkgevers waar ik de context van het werk niet goed begreep, en het moeilijk vond om werk in te schatten en te plannen. Het is mijn eigen verhaal, ik had het zelf allemaal meegemaakt, dus over of ik wel boven het verhaal stond gaf weinig twijfel. Maar vertelde ik wel het belangrijkste in dat ene kwartier? Kwam niet elk stukje op hetzelfde neer? Bij de voorbereidingen merkte ik vooral stress, en dat sijpelde door naar mijn lichaam, waardoor ik wakker lag. Een goede les is het loslaten van perfectionisme en vertrouwen op mijn eigen verhaal. Uiteindelijk ging het goed!

De onrust, spanning en opwinding zoals ik die om het kopen en afsteken van vuurwerk had is inmiddels tot bedaren gekomen. Ik ben minder monomaan geworden in mijn hobby’s, en haal uit meer dingen plezier, waardoor iets als vuurwerk kopen veel minder bepaalt voor mij. En de andere “spannende” dingen; die worden gelukkig minder spannend omdat ik inmiddels wel vaker voor een groep mensen heb gestaan. Het is ook een angst voor het onbekende. Ik vind meer afleiding, en focus me minder op één gebeurtenis, maar de spanning is nog wel steeds als zodanig herkenbaar.