My first love
Als je mij ziet, weet je dat snoepen een grote stimmer bij mij is. Maar wat je niet ziet is dat muziek eigenlijk nog effectiever is. Eigenlijk omdat het misschien wel veel meer is dan dat. Het is mijn eerste grote liefde, het geeft me rust, kan me in een focus brengen, maar ook een drijvende kracht die dingen makkelijker maakt. Zonder mijn vrouw tekort te doen. Zij is ook een stabiele factor in mijn leven waar ik enorm houvast aan heb. Maar dat bewaar ik voor een andere blog.
Pubertijd
Ik ben geboren in 1967. Als je doortelt naar de jaren tachtig, kom je uit in mijn puberjaren die je leven veel vorm geven. Hoezo puberjaren? Ik denk dat mijn ouders nooit enig pubergedrag hebben gemerkt bij mij.
Mijn ouders en broertje, zaten zelfs een keer klaar in de auto om te vertrekken bij mijn tante, toen ze zei: “Vergeten jullie niet iets?” Dat was ik. Ik zat nog binnen rustig te spelen. Ik kon mezelf prima vermaken door met autootjes te spelen. Mocht er een kenmerkencheck zijn: dit atypische kenmerk, speelgoedauto’s in een rij, is ook bij mij af te vinken.
Ondanks dat ik keuzes maken nog steeds lastig vind, vooral als ze onverwacht komen, zijn er toch wel wat voorkeuren ontstaan in deze tijd. In de brugklas (1979-1980) zat er een Ryam-agenda bij het boekenpakket, gelukkig hoefde ik die eerste keer nog niet zelf een agenda uit te kiezen. Geen idee waar die naam voor stond, maar er stonden afbeeldingen in van popgroepen.
Favoriete muziek
Ook mijn favoriete groep (Level 42) stond erin, maar dat wist ik toen nog niet. Op de foto daarin staan ze als hele brave mannekes. “Loves games” was toen hun eerste hitje. Ik werd echter pas een aantal jaar later gegrepen door hun muziek.
Vanaf “Hot Water”, het vierde nummer van de elpee ‘True Colours’ (uit 1984), was ik verkocht. Om mijn ‘special interest’ van cijfertjes, vooral voor even getallen, nog maar even te benadrukken: 84 is het dubbele van 42. Voor mij een stimulerend nummer dat me energie geeft.
De bass-line, ondersteund door het ritme van de drums, vind ik nog steeds klinken als een soort ritme van een trein. Een niet makkelijk te stoppen trein, die lekker op stoom is. Het voorspelbare ritme daarvan geeft me energie en de stimulans om door te gaan. The synthesizer en subtiele gitaar geven vorm aan de creatieve kanten van het lied.
Later bij de platenbibliotheek (wij hadden toen nog geen YouTube, Spotify of dat soort dingen) kwam ik er achter dat ik de albums ervoor ook erg mooi vind, zoals “Standing in the light”, waar “The sun goes down” op staat.
Aan zetten
Er is een aantal nummers die me altijd ‘aan’ zet. Weg van de eventuele overprikkeling die negatief is. Terug in de ‘schwung’ dat ik alles aankan.
Pas veel later (midlife), werd ik ook geraakt door de teksten. Uit ‘Hot Water’: “Why am I always trying hard just to get along”. Waarom zou ik mijn autisme blijven maskeren.
Teksten komen binnen
Bij een reactie van een blog van Douwe (Dans der barmhartigheid 2) staat ook een voorbeeld dat de teksten pas veel later bij me binnen komen. Een voorbeeldtekst is “The Logical Song” van ‘Supertramp’. Zoals als iedereen slaapt: “The questions run so deep”.
Stimmen?
Muziek is voor mij een motivator, als motivator trommel ik mee met mijn vingers bij snellere muziek.
Maar muziek kan ook helpen bij het vinden van een focus of om rustig te worden. Het album “Diva” van Annie Lennox, dat begint met het prachtige “Why” is voor mij daar een goed voorbeeld van. Waarom al die drukte, waarom …. Mijn tip: laat het los om je overal druk om te maken.
En het maakt saaie klusjes ook makkelijker. Tijdens het afwassen heb ik het liefst radio tien aan met “Eighties at eight”. Dan gaat het als vanzelf en wordt het bijna automatisme.
Afsluiter
Maar toch nog een echte visueel zichtbare stimmer om mee af te sluiten. Die moest ik van een stagiaire horen, want zelf had ik het niet door.
Tijdens het nabespreken van een les die ze bij mij gevolgd had, kwam ze terug op een moment uit de les. Ik had aan een leerling een bepaalde vraag gesteld. En zei merkte op dat ik het waarschijnlijk lang vond duren totdat er een antwoord kwam. Hoezo, vroeg ik, kon je dat dan merken (meestal ben ik de rust zelve)? Blijkbaar stond ik te trappelen met mijn voet. Zo van: schiet eens op.
Dat was wel een eyeopener. Met de rest van mijn lichaam probeerde ik toch zoveel mogelijk rust uit te stralen. …. It’s all in the details.
En dat is nu voor mij wel een marker die ik herken bij een aantal studenten met een a-factor: ze stimmen heel vaak met hun voeten.
