Een ontdekking over mezelf
Ik heb veertien jaar gestudeerd aan verschillende universiteiten. Het belangrijkste wat ik in die jaren heb ontdekt is dat voor mijn gevoel nooit iets af is…
Toen ik studeerde had ik nog geen autisme diagnose, maar was natuurlijk al wel autistisch. Dat ik dit niet wist, heeft het zeker moeilijker gemaakt om te begrijpen waar ik tegenaan liep in mijn studie. Met een diagnose had ik ook beter de juiste hulp kunnen krijgen. Ik was een ontdekkingsreiziger die zonder kaart op weg was met als enige bekende routepunt de eindstop. Of was misschien zelfs die eindstop niet duidelijk?
Kom ik moeilijk op gang?
Ik heb vijf jaar gedaan over mijn (normaal driejarige) bachelor. Dit kwam niet door mijn autisme maar doordat ik er veel bestuurswerk naast deed. Ik heb vervolgens 9 jaar gedaan over mijn (normaal tweejarige) master. Dit had wel alles met mijn autisme te maken. De eerste twee jaar rondde ik alle twaalf de vakken af, meestal door een paper te schrijven. Vaak moest je van tevoren kort opschrijven waar de paper over zou gaan. Dat was bij mij nooit een succes. Meestal kwam de feedback erop neer dat het een heel slecht idee was en dat het veel te breed en te vaag was. Als ik dan de paper daadwerkelijk schreef, kwam er toch een goed resultaat uit. Ik kreeg een goed cijfer. Je zou dus kunnen denken dat ik vooral moeite heb met beginnen.
Of is er iets anders aan de hand?
Maar later werd mij duidelijk dat ik eigenlijk moeite had met het afmaken van een paper. Dat zit als volgt: omdat mij nooit expliciet genoeg werd gemaakt hoe het eindresultaat er uit moest zijn, kon ik van tevoren niet overzien hoe ik de paper kon schrijven. Om te weten waar je langs wilt, moet je weten waar je uit wilt komen. Ik had nooit uit mezelf het gevoel dat de paper af was, omdat ik niet wist wat ‘af’ inhield. De paper was voor mij klaar als de deadline bereikt was en ik er dus niet langer aan kon werken. Maar ‘af’ was hij dan voor mijn gevoel nog niet. Er was altijd meer te lezen, het kon altijd nog duidelijker, de stijl kan altijd nog iets beter. Ik werkte er dagen en soms nachten aan, veel meer dan mijn docenten zich realiseerden of dan hun bedoeling was.
Toen ik na twee jaar alle vakken van mijn master afhad, moest ik aan de scriptie beginnen. Dat was bij mij al helemaal een drama, dat negen jaar duurde. Dat het zo lang duurde kwam deels doordat het in die tijd psychisch heel slecht met me ging, wat voortkwam uit mismanagement van mijn autisme. Maar het kwam ook deels doordat ik niets wist wanneer mijn scriptie af was.
Een scriptie is objectief gezien niet zo groot, maar voor mij leek het een berg, die ook nog elke dag hoger en steiler werd. ‘Een scriptie’ daar had ik weinig beeld bij. Oké, ik wist het aantal woorden dat ik moest inleveren en dat het inleiding, middenstuk en conclusie moest hebben. Maar dat was dan ook alles mee gezegd. Ik kreeg geen voorbeeld te zien van hoe een goede scriptie er uit zag. Mij werd ook niet heel duidelijk verteld wat er met een scriptie gebeurt als die af is. Vrijwel niks, ontdekte ik later, hij wordt alleen gelezen door je begeleiders en nog een paar docenten die bij de verdediging zijn.
Wanneer is het af?
Pas veel later, toen ik de diagnose autisme gekregen had en me in autisme had verdiept, realiseerde ik mij wat ik toen nodig had gehad: een duidelijke beschrijving van wanneer een paper of een scriptie af is. Hoe weet je dat het zover is? Wanneer heb je genoeg gelezen en wanneer lees je teveel? Wanneer is iets duidelijk genoeg om verder te kunnen gaan met de volgende paragraaf? Heel praktisch eigenlijk. Als ik die eindbestemming duidelijk voor ogen had gehad, dan had ik zelf wel kunnen bedenken hoe ik daar kwam. Nu las ik zolang ik het me interesseerde en ik nieuwe dingen ontdekte, maar daar komt geen einde aan. ‘Af’ is niet dat je alles weet of dat alles duidelijk is. ‘Af’ is dat het duidelijk genoeg is voor een goed cijfer en voor het afronden van je vak of studie. Ik heb geleerd veel pragmatischer te kijken naar dit soort opdrachten. Dat komt bij mij echter bepaald niet vanzelf.
Ik heb uiteindelijk wel geleerd wanneer iets af is. Ik ben binnen zes jaar in deeltijd gepromoveerd, wat precies de tijd is die daarvoor staat. Nu weet ik ook wanneer deze blog af is: niet als ik de vraag ‘hoe weet je wanneer iets af is?’ uitputtend beantwoord heb. Maar wanneer ik een eerste aanzet daartoe heb gegeven, binnen de tijd die ik heb en het aantal woorden dat ervoor staat.
Een duidelijke beschrijving waar ik ook tegenaan ben gelopen. Enorm diep gaan in de materie en uiteindelijk een nauwkeuriger conclusie trekken dan wat gebruikelijk is. Dus ook veel tijd nodig hebben om het goed op papier te zetten. Controleren en corrigeren.
Erg herkenbaar. Het beginnen vond ik ook altijd erg lastig. Wat ga ke opschrijven en wanneer is het genoeg? ‘Af’ is inderdaad té vaag om iets mee te kunnen. Dus san maar teveel om te voorkomen dat je feedback slecht zal zijn.
Bij onze ICT opleidingen maken ze voor projecten vaak gebruik van de zogenaamde SCRUM methodiek. Ik noem het een uitgebreide versie van PDCA (Plan Do Check Act). Er zitten wat stapjes bij waardoor je als groep grip kunt krijgen op het gehele proces. Een van de belangrijke stappen in het proces is het afspreken van een ‘Definition of done’. Je kunt een programma blijven door ontwikkelen en verbeteren, maar dan heb je nooit een product dat je aan je opdrachtgever kunt aanbieden. Als je afspreekt wanneer het goed genoeg is, kun je ook makkelijker bepalen of het aan die minimale… Lees verder »