Psycho – deel 5

Deze blog bevat referenties naar zelfbeschadiging en suïcidale gedachten.

Mocht u daar zelf ook last van hebben, schroom niet (anoniem) contact op te nemen via https://www.113.nl/ of bel 0800-0113.

Langzaam kwam ik weer bij. De verpleegster met de grote ogen was weg. Het was me gelukt! Voorzichtig kwam ik tevoorschijn. Ik wilde drinken. Ik had zo’n dorst! Ik pakte het bekertje water. Ik keek er naar. Er stond tekst in een onherkenbare taal op. Ik moest niet naar de tekst kijken! Ze probeert me via dit bekertje te hypnotiseren! Snel zette ik het bekertje weer weg.

Ook het eten vertrouwde ik niet meer. Er werd een bordje eten neergezet. Ik liep er naar toe. Het was aardappelpuree met worst en worteltjes. Het is vergif! Bovendien hoef ik niet meer te eten want ik ben Verlicht. Ik leef op de energie van de zon. Ik pakte de plastic lepel en deed een hapje eten erop… Vervolgens schoot ik de aardappelpuree zo weg met de lepel. Tegen de muur! Prachtig! Nu de rest. Tegen het plafond!  
 
Mijn moeder kwam op bezoek en nam Toblerone mee. Ze zei: ‘Kijk eens wat ik voor iets lekkers heb meegenomen’. Ik vertrouwde het niet. Ze had het vast behekst. Toen ze weer weg was, pakte ik een stukje. Direct voelde ik de energiestroom in mijn lichaam veranderen. Heel heftig begon alles te draaien en tintelen. Ik spuugde het stukje meteen uit. De rest van de Toblerone gooide ik in de wc.  
 
Op een dag kregen we pizza. De verpleegster vroeg: ‘Wat voor pizza lust je? Salami, tonijn, hawaii, of…….’, ze moest even nadenken en zei toen: ‘Vierkazen’. Ik snapte er helemaal niks van. Hoe kon zij nou weten dat ik mijn lievelingspizza altijd ‘vierkazen’ noem? Toch zei ik: ‘Vierkazen’. En enige tijd later kwamen ze met de pizza. Ik zette hem op mijn bureau. Ik rook een sterke lucht van karton. Ik nam één voorzichtig hapje. Het smáákt helemaal naar karton! Bah! Ik spuugde het weer uit.  
 
Ik at helemaal niets meer en werd in een korte tijd heel mager. 

Elke dag zat ik op de achterkant van mijn bed en mediteerde daar. Uren, dagen. Ik mediteerde zo lang tot ik een heel fel licht zag. Alles werd licht. Ik was er! Ik had het bereikt! Ik had het licht gezien! Ik concentreerde me zo hard dat alles plotseling zwart werd en ik het bewustzijn verloor. Ik werd wakker op de grond. Ik lag in een plas water. Het bekertje lag naast me op de grond. Ik had ongelooflijke hoofdpijn.

Toen was ik moe, ik ging naar bed. Ik kreeg een ontzettend levendige droom. Ik wist het zeker: dit was een visioen. Ik zag mezelf in de toekomst. Ik ben the Queen of Darkness. Mijn ziel is ouder dan die van de aliëns. Ik heb de oudste ziel van iedereen. Ik moet boeten voor mijn zonden. Ik regeer in de Hel. Daar heb ik slaven, onderdanen. Ik sla en mishandel ze. Ik wil mezelf bevrijden. Daarvoor moet ik eerst boeten in dit leven. Dan kan ik pas Verlicht zijn. Ik moet om vergiffenis vragen. Maar waarom zal ik mezelf straffen? Straffen voor een toekomst die ik nog niet gecreëerd heb. Het is nog niet te laat. Ik kan alles nog omdraaien. Ik ben hier op aarde gekomen om alle familiepatronen te doorbreken. 

Daarna droomde ik zeer levendig dat ik het leven van iemand anders kon besturen. Ik kon de keuzes die hij in zijn leven maakte bepalen. En zo dacht ik dat ook mijn leven bestuurd werd door aliëns.  
 
Ik kreeg dromen in dromen in dromen. Tot ik niet meer wist of ik nu droomde of wakker was. 

Ik zat vast in een nachtmerrie. En er kwam maar geen einde aan. Ik moest iets doen om uit deze nachtmerrie te komen. Om wakker te worden zou ik eerst dood moeten gaan. 

Vanuit de psychose heb ik zelfdoding overwogen maar dit heb ik gelukkig niet gedaan.  
 
Door mijn autisme komen er meer prikkels binnen, omdat het filter in mijn hersenen niet goed werkt. Ik ben dus snel overprikkeld. Tijdens de psychose komen er heel veel prikkels tegelijk binnen. Mijn brein kan deze prikkels niet allemaal tegelijk verwerken waardoor er een error ontstaat. Hierdoor neemt het shortcuts. Het vult dingen in die op dat moment zeer logisch lijken maar dat in de gedeelde realiteit niet zijn.  
 
In mijn psychose dacht ik dat ik vast zat in een oneindige nachtmerrie. Het leek me een logische manier om wakker te worden uit de nachtmerrie door zelfmoord te plegen. Ik herinnerde me echter dat wanneer je jezelf knijpt in een droom, je kunt weten of je wakker bent. Als je niks voelt dan droom je en als het pijn doet ben je wakker. Het deed pijn. Dus het was geen nachtmerrie! Ik stopte de poging want ik wilde absoluut niet echt dood. Ik wil leven!