Psycho – deel 1

Deze blog bevat referenties naar zelfbeschadiging en bevat suïcidale gedachten. Mocht u daar zelf ook last van hebben, schroom niet contact op te nemen via https://www.113.nl/ of bel 0800-0113. 

I am losing my mind. I am going insane. Ik verlies de controle. De grip op de realiteit. Dit is een droom. Nee, een nachtmerrie. Ik moet wakker worden. Ik kijk om me heen. Ik zit in een kamer met kale muren. Er staat een bed en er is een wc. Op het bed ligt een hard, dun, grijs matras. Er ligt een deken en een kussen van stug materiaal dat niet kapot te krijgen is. Bovenin de hoek hangt een camera. Waar ben ik? Wie ben ik? Wat is er gebeurd? Vaag herinner ik me de woorden van mijn homeopaat toen ik hem voor de laatste keer zag: “Wanneer is het begonnen? Kun je je dat nog herinneren?

Het begon allemaal met mijn zoektocht naar de Verlichting. “Elk mens heeft de potentie om Verlicht te zijn” dacht ik. Dat wil zeggen: bevrijd van alle angsten en bijkomende pijn.  
 
Druk op zoek naar de Verlichting bezocht ik de homeopaat. Hij geloofde erin dat als je de kern van je problemen aan pakt, alle lagen daarom heen vanzelf zouden oplossen. Samen zochten we naar het juiste middel voor mij om het zelfhelend vermogen te herstellen.  
 
Ik wilde volledig genezen. Ik was het lijden kotsbeu. Mijn hele leven leefde ik in angst en depressie. Ik besloot dat het tijd was voor een rigoureuze verandering. Een kantelpunt. De weg van overleven naar Leven. Ik pakte mijn telefoon en mailde naar de homeopaat: “Ik wil met een alles of niets mentaliteit in één keer, pats boem als door bliksem getroffen, al mijn angsten aan gaan en me in het diepste oneindige niets laten vallen.”  
 
Toen liep ik naar de kast. Ik had inmiddels een hele verzameling homeopathische middelen. Ik pakte alle flessen en zette ze op de salontafel. Ik voelde de spanning. Zou ik het durven? Ik had dit altijd al eens willen doen. Ik pakte een fles, draaide de dop eraf en nam een flinke slok. Eenmaal de smaak te pakken, pakte ik de andere flessen. Ik dronk alle flessen in één keer leeg.

Ik besloot een grote schoonmaak te houden. Al vele malen had ik geprobeerd mijn zolder op te ruimen maar nu wist ik wat me te doen stond. Alles is materialisme. Ik wil mijn verleden achter me laten om de Verlichting te bereiken. Ik rende de zoldertrap op en pakte het eerste voorwerp. Weg ermee! Hop, ik smeet hem de trap af. Volgende. Zo ging het door en door. Ik besloot ook grotere objecten weg te gooien. Een heel aquarium. Weg ermee! Ik pakte het op en slingerde het zo door het trapgat. Het maakte een immens kabaal terwijl het glas over de grond kapot spatte. En zo ging ik door. Het ene na het andere object flikkerde ik de trap af naar beneden. Alles moet weg. Alles wat ik bezit. Alles pleur ik de trap af. De eindeloze diepte in. Zo klaar! De trap was bedolven onder glas en een hoop spullen. Ik balanceerde over de spullen naar beneden. Het ging soepel.  
 
Ik rende de kamer in. Met blote voeten liep ik over het glas. Ik wilde spullen kapot maken. Ik had toch geen spullen meer nodig. Ik pakte potten met planten vast en smeet ze over de grond. Eindelijk geen zorg meer dragen voor die stomme planten! Ik keek naar het raam. Man wat had ik een schijthekel aan dat raam! Hoe vaak had ik al niet gewenst dat dat raam open kon. Dan konden er tenminste vogeltjes door naar binnen vliegen. Ik pakte een losse steel van een bezem. Ik liep naar het raam. Het was van dubbel glas. De muziek bonsde door de boxen. Ik haalde uit en ramde in een keer het raam kapot. Als een bezetene sloeg ik nog een aantal keer tegen het raam. Glasscherven vlogen in het rond. Prachtig. Een waar kunstwerk. Het had alleen wat meer drama nodig. Ik pakte de rode verf en deed dat over de randen en punten die nog overeind stonden. Alsof er zo iemand doorheen was gesprongen. Prachtig. 

Ik pakte de verfspuitbussen en schreef “i’m 666 the Devil” op de muur in de woonkamer. Op het gordijn in de woonkamer schreef ik “WELKOM” met een hypnotische spiraal erachter. Zo wist ik zeker dat niemand binnen durfde te komen. Ik ging naar de wc en schreef met rood en zwarte spuitbussen: “i am psycho“, “ik ben zo ziek in mijn hoofd” “i cant take it” en schilderde woest een duivel op de muur. Daarna de slaapkamer. Ik schreef: “ik voel me zo onzeker. Ik trek het gewoon niet meer. Ik zie het leven niet meer zitten.” 
Ik was ervan overtuigd dat het brein kent geen ‘niet’ kent. Met andere woorden: “ik wil meer”. Ik tekende een enorme joker op de muur. En huilende emoticons. Alles was een illusie. Het was voor mij één grote grap. Ik schreef op een spiegel: “ik haat mezelf. Ik kan mezelf niet uit staan”. 

De laatste test om de Verlichting te bereiken is zelfmoord. Ik zal zien dat ik dan niet dood ga, maar zal Verlicht zijn. Ik rende naar de la met de pillen. Ik slikte alles dat ik had. Nu nog een afscheidsbrief. Alles was immers een illusie…  
 
Wordt vervolgd.