Mijn innerlijke jukebox

Als fervent djembéspeler heb ik in mijn innerlijke jukebox vele ritmische patronen opgeslagen. Ik ben echter opgevoed met klassiek muziek. Mozart, Bach, Tsjaikovski en Beethoven. Het zijn slechts een paar van mijn jeugdhelden. Als ik dat nodig heb, verwarmt hun muziek mij vanuit de diepste krochten van mijn hersens. Nu ik zo over mijn innerlijke jukebox nadenk, realiseer ik mij eens te meer hoe wonderlijk het is. Het is volkomen stil en toch hoor ik muziek. En hoe componeert de componist? Waar worden die noten geboren? Vanuit het niets, een gemis, verschijnen ze in de verbeelding van de componist. Die stelt ze op schrift en openbaart ze aan de wereld. En als ik die noten dan hoor, denk ik geregeld: wat heb ik jullie gemist. Iedere dag verrijk ik mijn innerlijke jukebox. Ik heb dan ook wel een voorraadje nodig.

Het licht in de supermarkt, jankende kleuters, piepende kassa’s, doorrookte stemmen, de weerspiegeling van de zon in een plas op de stoep, het ribbelige oppervlak van de tegels, blaffende en opspringende honden, een bekende die mij groet – door mijn autisme worden dit soort dagelijkse prikkels mij geregeld teveel.

Mijn innerlijke jukebox weet dan wat hem te doen staat: hij zet het eerste deel van de Mondscheinsonate van Ludwig van Beethoven op. Het centrale motief in dat eerste deel wordt gevormd door drie stijgende noten. Die drie stijgende noten vormen voor mij een prettige paradox. Aan de ene kant alarmeren ze mij: “Let op! Er is sprake van een overdaad aan prikkels. Probeer daar aan te ontsnappen.” Aan de andere kant brengt de repetitie van die stijgende noten mij hartslag omlaag, draagt het bij aan mijn rust. Het fijne aan dat eerste deel van de Mondscheinsonate is dat ik het helemaal niet zo goed ken. Dat biedt mijn innerlijke jukebox de ruimte om eindeloos te variëren op die stijgende noten en alles wat daaromheen gebeurt. Op die manier worden alle boventallige prikkels naar hun plaats van bestemming vervoerd. Dan klapt er een luikje open en verdwijnt de Mondscheinsonate in mijn innerlijke jukebox om uit te rusten, en, indien nodig, opnieuw in actie te kunnen komen.