Overprikkeling en schaamte

Ik voelde veel schaamte nadat hetgeen gebeurde waarover ik nu ga vertellen.

Ik was een weekend weg in Dublin met Annelies (onze collega bij Autisme Digitaal!). Het was zaterdag en we hadden een drukke ochtend gehad waarin we musea bezocht hadden en een beetje de toerist hadden uitgehangen. Bovendien zijn we die middag nog getuige geweest van een redelijk massaal (maar vreedzaam) protest tegen huurprijzen. Deze demonstraties in combinatie met de drukke dag die we tot dan toe hadden gehad, maakten mij moe. Het was rond 3 uur ’s middags, dus ik vond dat ik van mezelf nog niet mocht toegeven dat ik moe was. Er was nog zoveel te zien in Dublin vond ik. Ik schaamde me teveel om dit toe te geven aan Annelies.

Hoe dan ook we liepen over straat en ik was gigantisch overprikkeld. Op het trottoir waar we liepen zat een dakloze mevrouw die een kartonnen bord in haar handen had. In mijn onoplettendheid schopte ik dit bord uit haar handen. Vervolgens bevroor ik. Ik heb volgens mij nog net een excuses gemompeld, maar omstanders hebben vervolgens die vrouw geholpen en haar bord weer teruggegeven. Ik schaamde me dood en ik ben doorgelopen. Annelies liep achter me aan.

Vervolgens kwamen we terug in ons Airbnb verblijf. Annelies vroeg me terecht waarom ik niet eerder heb aangegeven had dat ik overprikkeld was. Ik gaf toe dat ik dit eerder had moeten zeggen. Bovendien vroeg Annelies of ik de signalen van mijn overprikkeling wel herkend had, omdat ik het zover had laten komen. Ik zei ja, maar ik heb niet toe willen geven dat ik die middag al vroeg overprikkeld was, omdat ik nog meer wilde doen. Bovendien wilde ik me domweg niet laten kennen. Annelies merkte op dat ik mijn eigen signalen ken, en dat ik het aan anderen verplicht ben om ook mijn eigen grenzen aan te geven, omdat ik anders over de grenzen van anderen heen kan stappen. Zoals ik bij die dakloze vrouw had gedaan, maar ik had ook niets aangegeven richting Annelies, dus eigenlijk was ik ook over haar grenzen heen gegaan. Zij moest die middag naar huis lopen met een man die niet aan het communiceren was en die bovendien een humeur als een tijger had.

Ik heb Annelies na dit voorval beloofd om eerder mijn grenzen aan te geven. Het concrete resultaat hiervan was dat we de volgende dag een paar uur uiteengegaan zijn om elk een rustmoment te pakken. Ik heb vervolgens twee uur in de Garden of Remembrance gezeten en ik heb rust genomen en nagedacht over alle dingen die ik al gezien had in en Dublin.

Annelies heeft toen haar eigen ding gedaan. Toen we allebei weer in ons logeeradres waren, voelde ik me weer goed. De rest van het weekend verliep probleemloos.

Ik heb geleerd van Annelies dat ik mijn grenzen niet alleen aangeef om mezelf te beschermen, maar ook om anderen en hun grenzen te respecteren. Ik ben dankbaar dat ik deze les (weer) heb mogen leren. Wat ik aan dit voorval heb overgehouden, is dat het leren kennen van je eigen grenzen onlosmakelijk verbonden is met de grenzen van anderen. Als je ze niet aangeeft heb je daar alleen jezelf en anderen mee! Als je je eigen grenzen niet respecteert dan kun je die van een ander ook niet helemaal respecteren.