Over Houtkamp en Holtkamp

“Wat leuk dat je weer eens wat met je modelauto’s hebt gedaan!” riep mijn moeder toen mijn ouders hier laatst op bezoek waren. In mijn woonkamer staan drie vitrines met bijna 200 modelauto’s. Een liefde die ik al lang heb. Twee van de modelauto’s worden binnenkort 30 jaar oud. In maart 1995 lag ik in het ziekenhuis. Van m’n lagereschoolklas kreeg ik toen een groene Jaguar E-Type. Mijn oom gaf mij een mintgroene Corvette. De drie vitrines heb ik recent opnieuw ingericht door de modellen te verplaatsen; dan zie ik vanuit m’n twee fauteuils eens iets anders.

Auto’s… Mijn interesse hierin is iets weggezakt, terwijl vrienden van mij hun werk er van hebben gemaakt. Chaufferen, autojournalistiek, fotograferen. Maar bij mij kwam het nooit echt in de werksfeer. Voorheen ging mijn hart sneller kloppen van auto’s spotten. Het leverde foto’s op, en daar schreef ik dan weer iets over. Het gaf iets tastbaars dat waarde voor mij had, en dat mij zin gaf, maar dat veranderde. 

In de keuken begon ik deze zingeving juist steeds meer te ontdekken. Koken en bakken levert steeds iets op, en als het het niet naar wens is verbeter ik het een volgende keer. Zeker bakken vergt de precisie die ik interessant vind. Met welk recept, op welke temperatuur, bij welke stand, en met welke baktijd wordt een koekje het lekkerst? Mijn wetenschappelijke achtergrond – analytisch chemicus – kwam in mij naar boven, en zo ontstond een “labjournaal” waarin ik bijhoud hoe elke batch koekjes gebakken wordt, en of ik het proces nog zou verbeteren. As we speak staan twee “deegbroden” te koelen. Straks snijd ik deze in plakjes voor een tweede bakstap. Daarna zijn het cantuccini. Als het op koken aan komt, probeer ik uit alle landen van de wereld ooit iets gekookt te hebben. Nu zit ik op 36 van de 196 landen. En zo zou ik nog wel kunnen

Laatst stond ik naast een iets beschadigde Bentley Continental GT. Er ontbrak een naafdop, en rechtsachter was schade aan de bumper en uitlaat. Hij was maar een half jaar nieuwer dan mijn eigen auto, uit 2005. Ik herinnerde mij nog dat ik dit model in 2003 – toen net nieuw – voor het eerst zag. Toen spotte ik volop auto’s. Ik maakte albums vol met geprinte analoge foto’s, en later externe harde schijven die ervan over liepen. Ik ging vaak de straat op met een camera, want ik vind het een sport om een bijzondere auto te zien en te fotograferen op de openbare weg. Dit in tegenstelling tot een beurs, museum of evenement. Een auto uit die tijd zien had iets nostalgisch.

Deze allitereert, maar waar staat het voor? Wat is het? Of: wie zijn ze? Het zijn twee achternamen van personen die elk iets met de hobby’s te maken hebben. Twintig jaar geleden ontmoette ik Rutger Houtkamp aan het stuur van een Aston Martin. Hij bouwde vanaf 2008 een bedrijf op in bijzondere klassiekers, dat inmiddels groot en succesvol is. Zo nu en dan ga ik er buurten. We kennen elkaar, en het bedrijf zit hier haast om de hoek. In het plaatje wordt dit deel van de titel gesymboliseerd door het schaalmodel van een Cadillac, dat na het zwartwit maken van de foto niet meer als roze herkenbaar is. Naast dit schaalmodel staat een peperkoekhuisje uit het kookboek “De Banketbakker” van Cees Holtkamp. En daar komt het andere deel van de titel vandaan. Ik kook en bak graag,  waarbij ik specifiek deze “culinaire biografie” gebruik voor het maken van onder andere stroopkoekjes, sprits en speculaas. Precies zoals ik het zelf fijn vind werken wordt hierin zonder franje heel feitelijk en uitsluitend in grammen, theelepels, en eetlepels omschreven hoe er moet worden gebakken. Hoewel ik ook vaak andere bronnen gebruik blijft dit wel een belangrijke. 

De verandering van mijn interesses staat niet helemaal op zichzelf. In koken en bakken kan ik veel van mijn creativiteit kwijt, en dit betaalt zich (meestal) ook uit. Van vele gerechten heb ik door de jaren heen een verbeterde versie gemaakt, en ook ten tijde van schrijven heb ik iets gebakken waaraan nog gewerkt kan worden. Maar tijdens het bakken kijk ik alsnog naar mijn vitrines met modelauto’s, die ik rond kerst opnieuw heb ingedeeld. En met plezier. Het “waarom” achter de verandering is moeilijk te rationaliseren, but that’s the way the cookie crumbles.