Op de vlucht voor mijn huis – deel III

Linde heeft haar eigen woning tijdelijk moeten verlaten vanwege grootschalig onderhoud aan haar sociale huurwoning dat veel geluidsoverlast veroorzaakt. Als noodoplossing verblijft Linde overdag, als de bouwvakkers aan het werk zijn, in het clubgebouw van de lokale ijsbaanvereniging. Maar ook dit blijkt geen passende oplossing. Dit lees je in deel 1 en deel 2.

Het clubgebouw waar ik tijdens de bouwwerkzaamheden aan mijn wooncomplex verblijf, bleek onverwachts afgehuurd voor een bruiloft. Dat leidde tot een avontuur in de bosjes voor mij. Hierdoor zie ik in dat dit niet zo verder kan. Ik besluit te gaan vechten voor mijn veiligheid. Gelukkig heb ik een rechtsbijstandsverzekering. Volgens de juridisch adviseur van de rechtsbijstandsverzekering is de zaak ‘niet kansrijk’ en hij wil mijn zaak niet doorsturen naar de advocaat van hun kantoor. Is de term ‘niet kansrijk’ hier misschien een eufemisme voor ‘niet rendabel’? Ik begrijp het, het moet natuurlijk wel financieel wat opleveren om mij juridisch bij te staan.

Ondanks dat mijn hersenen momenteel van kauwgom lijken door het langdurige slaapgebrek geef ik niet op en zoek verder. Via de Woonbond en het Juridisch Loket kom ik uit bij een advocaat die mijn situatie belangrijk genoeg acht om op te pakken; die de basale mensenrechten en de veiligheid van burgers belangrijker vindt dan of dit commercieel gezien interessant is. Kortom iemand die mij ziet als een mens, in plaats van een verdienmodel.

De advocaat begrijpt ook goed dat het belangrijk is voor mij om mijn situatie onder de aandacht te brengen. Dat ik moet opkomen voor mijzelf en mijn veiligheid en ik niet langer over me heen kan laten lopen door onwillige instanties. Dit serieus nemen van mijn situatie door de advocaat en gerespecteerd worden als mens en medeburger doen me goed. Ik neem het heft in eigen hand. Dit doorbreekt het gevoel van als een speelbal rondgeslagen worden door een bureaucratie die niet altijd en niet iedereen even goed dient. Het gevoel wat meer grip op mijn situatie te hebben houdt me op de been en sleept me erdoorheen.

Begin juni, ongeveer twee maanden na de start van de mijn verblijf in het clubgebouw gebeurt er iets fantastisch. Ik mag ruim een week logeren in het huis van mensen die op vakantie zijn en voor hun kat zorgen. Het huis staat in een dorp dat uit twee straten bestaat. Rust. Regelmaat. Een vaste plek. Ik slaap nog steeds amper, maar ik hoef mezelf in ieder geval niet meer steeds te verplaatsen in deze half hersendode staat, of te vluchten voor een onverwachte bruiloft. Ik weet alleen niet goed hoe ik op dit logeeradres moet komen en hoe ik alles eromheen moet regelen. Leven als autist in een samenleving die mij permanent overvraagt frituurt mijn hersenen zodanig dat van mijn cognitieve vaardigheden weinig overblijft.

Het openbaar vervoer snap ik niet meer, dat is veel te ingewikkeld. Ook heb ik geen geld voor een taxi. Het pakken van een tas is ook een zeer complexe taak. Momenteel is alles hogere wiskunde. Mijn begeleidingsorganisatie vindt het echter ‘niet hun taak’ om mij naar het huis te brengen. De GGZ besluit daarop voor taxi te spelen en laadt mij en mijn tas in hun auto. Dat zal een prijzig ritje geweest zijn… alsof de psychiater je brood komt smeren. Ik ben heel blij en dankbaar dat ze dat toch voor mij hebben willen doen. Aangekomen bij het huis ga ik op de bank liggen. De kat komt erbij. Dan ga ik naar bed. Dit is mijn routine voor rest van de week. Vanuit deze plek communiceer ik verder met mijn advocaat en brengen we alles wat er gebeurd is in kaart.

Een week later kan ik terug naar mijn eigen huis. De werkzaamheden rond het groot onderhoud zijn zo goed als klaar. Door de week rust heb ik een kleine basis op kunnen bouwen waardoor ik de laatste overlastsituaties in mijn wooncomplex redelijk doorsta. Eind juni is het zo goed als klaar. Daarna kan mijn herstel weer beginnen.

Dan, enkele weken na afronding van alle werkzaamheden en het weerkeren van de rust, valt er weer een brief bij me op de mat met een nieuwe aankondiging van groot onderhoud. De rioleringen in de straat worden vervangen. Neeeeeeeeee!!! Niet weer!! De complete straat gaat eruit, graafmachines, hijskranen, waterpompen die dag en nacht staan te draaien… Ik kan mijn borst nat maken, want ook deze werkzaamheden gaan weer maanden in beslag nemen. Gelukkig sta ik er nu niet meer alleen voor, ik heb het gevoel het recht aan mijn zijde te hebben.

Wordt vervolgd…