Op de vlucht voor mijn eigen huis – deel I

Het is 3.00 uur ‘s nachts en koud. Ik loop door de straten van mijn dorp. De straatlantaarns schijnen fel in mijn ogen. Het doet pijn en ik kan slecht zien waar ik loop. Maar mijn zonnebril blijft op mijn hoofd staan, anders zie ik helemaal niet meer waar ik loop. Ik heb een rugzak bij me met daarin mueslirepen, een kant-en-klaarmaaltijd, mijn agenda en etui.

Ik ben al zeker meer dan 48 uur wakker en ik ben verdwaald. Ik stop en kijk om me heen, op zoek naar een herkenningspunt. Die vind ik niet. “Rustig blijven”, spreek ik me mezelf toe. “Je blijft gewoon rechtdoor lopen, net zolang tot je bij de rand van het dorp bent. Vanaf daar oriënteer je je opnieuw.” Ik zet resoluut de pas erin en loop rechtdoor.

Ik woon pas enkele maanden op mijn nieuwe adres als er een envelop op de deurmat valt van de sociale verhuurmaatschappij, een aankondiging van groot onderhoud: gevelrenovatie, voegenherstel, spouwmuur- en bodemisolatie…  “Maar u kunt gewoon thuis blijven wonen” wordt geruststellend vermeld in de brief. Het gaat binnen 1,5 maand beginnen en maandenlang duren.

Fuck, ik blijk naar een herstructeringsgebied verhuisd te zijn. Dat was mij niet bekend bij aanvang van het huurcontract. Hoe ga ik die prikkels overleven? Er was juist sprake van pril herstel van de autistische burn-out die ik jarenlang had. Deze alles overweldigende, door merg en been (en door de stiltekoptelefoon) gaande herrie zal mijn herstel misschien teniet doen of zelfs nog meer schade aanrichten, aldus mijn begeleider.

Mijn begeleider, de GGZ en ik nemen contact op met de verhuurder om samen tot een oplossing te komen. De verhuurder biedt mij een kamer aan in een woning die zich in hetzelfde overlastgebied bevindt en die bovendien dienst doet als kantoor voor de opzichters, opslag van de bouwmaterialen en schaftkeet voor de bouwvakkers. Ik vraag me nog steeds af of ze zich ervan af hebben willen maken met deze overduidelijk onmogelijke oplossing, alleen om te kunnen zeggen dat ze “hebben meegewerkt in het zoeken naar een oplossing”, of dat ze écht zo dom waren. Gelukkig regelt mijn begeleider uiteindelijk vervangende ‘woonruimte’.

Tijdens kantooruren mag ik in een clubgebouw verblijven. Mijn begeleider en ik brengen er een matras, kussen en een deken heen, omdat ik overdag nog niet veel meer kan dan overprikkeld in de foetushouding op bed liggen.

Het is het clubgebouw van de lokale ijsbaanvereniging. Het ligt aan een groot grasveld omheind door hoge bomen. Het is een metalen, containerachtig gebouw van één verdieping met een plat dak. Er zijn twee toiletten, een klein zaaltje met een nep haard en een met houten balken betimmerde bar welke nog steeds versierd was met kerstversiering. Het is inmiddels april. Er hangen lamellen waaruit delen ontbreken en er staan kantoortafels en hoge torens van opgestapelde metalen stoelen met blauwe zittingen.

Dagelijks brengt mijn begeleider mij naar het clubgebouw toe en haalt mij er weer op. Ik ben namelijk niet in staat mezelf te verplaatsen en de weg te vinden. Totdat mijn begeleider langdurig uitvalt door ziekte en ik er alleen voor kom te staan.

De begeleidingsorganisatie heeft geen vervangende begeleiding beschikbaar en tegelijkertijd besluit de gemeente mijn begeleidingsuren te korten. Ik moet daardoor eigenlijk opgenomen worden in de GGZ, maar zij geven aan geen geschikte plek voor mij te hebben.

Deze nacht ben ik daarom in mijn eentje op weg naar het clubgebouw. Proberen in slaap te komen met de wetenschap dat om 7.00 uur de hel weer losbreekt blijkt onmogelijk.

Ik loop en ik loop. Als ik uiteindelijk de rand van het dorp bereik, herken ik inderdaad waar ik ben en zie ik hoe ik verder moet lopen om bij het clubgebouw te komen.

Ik open het hek en met het licht van mijn telefoon zoek ik mijn weg naar de ingang. Ik schijn zoveel mogelijk naar beneden om te voorkomen dat buurbewoners mij opmerken en mij voor een inbreker aanzien, dan zijn we nog verder van huis.

Eenmaal binnen gooi ik mijn spullen naast mijn matras bij de bar en plof, volledig gekleed, neer op het matras. Ik kan me niet goed herinneren wanneer ik me voor het laatst heb omgekleed. Ik leef en slaap al dagen in dezelfde kleding. Aan- en uitkleden is te ingewikkeld geworden. Douchen, dat voelt als iets uit een ver verleden. Mijn begeleider had gelijk, wat er aan cognitief herstel had plaatsgevonden heeft weer een flinke knauw gekregen door het slaapgebrek en de stress van het ontbreken van een vaste verblijfplaats. Ik ben duidelijk niet geschikt voor een zwervend bestaan.

Ik trek de dekens over me heen en verberg mijn gezicht onder mijn kussen. Ik voel een mix van emoties. Een gevoel van opluchting dat ik het clubhuis heb weten te bereiken en trots; dit obstakel is overwonnen. Maar ook alles-overweldigende angst en een permanente staat van opgejaagdheid, omdat ik weet dat deze situatie nog maanden zal duren en dit pas week twee is. Mijn gezondheid is in deze twee weken razendsnel bergafwaarts gegaan. Ga ik dit overleven? Ik voel woede, frustratie en verdriet over de situatie. Maar ik ben te moe om te huilen. Ik draai me om en doe een ademhalingsoefening. Zou ik nu dan eindelijk de slaap kunnen vatten?

Wordt vervolgd…

De gebeurtenissen in dit blog speelden in 2022. Op het moment van publicatie woont Linde weer veilig in haar eigen woning.