Linde heeft haar eigen woning tijdelijk moeten verlaten vanwege grootschalig onderhoud aan haar sociale huurwoning dat veel geluidsoverlast veroorzaakt. Als noodoplossing verblijft Linde overdag, als de bouwvakkers aan het werk zijn, in het clubgebouw van de lokale ijsbaanvereniging. Dit verhaal lees je in deel 1 van dit blog.
Bruiloft
Vannacht ben ik om ongeveer 3 uur ‘s nachts gearriveerd in het clubgebouw omdat ik thuis niet meer in slaap kon komen, zoals dat al weken zo gaat. Het is nu 09.30 uur ’s ochtends en ik lig verstijfd op het matras. Vandaag moet ik om 10 uur het clubgebouw uit zijn. Dat heb ik gisteren gehoord, wat een onprettige verrassing was. Het clubgebouw is namelijk verhuurd voor een bruiloft en vandaag komen er mensen om het clubgebouw te versieren. De minuten tikken voorbij en ik zie hét moment dat ik weg moet zijn dichterbij komen. Tussen 10 en 17 uur moet ik mezelf buiten zien te redden met een hoofd waarvan de bedrading deels is doorgebrand. Het lijkt mij een onmogelijke opgave.
Wekker
De wekker op mijn telefoon gaat en ik berg mijn matras en spullen op in de berging. Dit neemt een hoop tijd in beslag gezien ik niet meer goed logisch na kan denken door het slaapgebrek. Het hoofdkussen neem ik mee naar buiten. Ik bind mijn dikke gebreide sjaal om mijn hoofd deels voor mijn ogen, over mijn zonnebril heen. Het licht doet zoveel pijn aan mijn ogen en hoofd, en op deze manier kan ik via de zonnebril, door de gaatjes van de sjaal, enigszins zien waar ik mijn voeten neerzet. Ik loop naar de grond kijkend en met het hoofdkussen onder mijn arm naar het eind van het grasveld waar het clubgebouw aan grenst. Daar ga ik op de grond liggen in het gras, wachten tot 17.00 uur.
Harde grond
De grond is hard. Ik wilde eigenlijk mijn matras meenemen en in de bosjes leggen, maar dat vond de mevrouw van de GGZ geen goed idee. Dat zou namelijk aandacht kunnen trekken en daar zit ik al helemaal niet op te wachten. In de verte hoor ik de mensen van de bruiloft in het clubgebouw. Ik besluit toch terug te gaan om mijn deken te pakken. Deze wil ik op de grond leggen als kleedje, dat ziet er vast normaal uit, alsof ik aan het picknicken ben. Normale mensen liggen ook wel eens op kleedjes in het gras. Ik loop terug naar het clubgebouw en ga naar binnen. De mensen kijken me verbaasd aan. Ze zien een soort zwerver met ongekamd klittend haar, tranende ogen en een dikke sjaal om haar hoofd gewikkeld als een soort tulband. En dit geheel her en der besprenkeld met takjes en gras. “Fijne bruiloft”, mompel ik en ik loop weg met de deken naar het eind van het veld terwijl ik de sjaal weer voor mijn ogen trek. De grond ligt nu iets zachter.
Bosjes
Dan komt er een grasmaaier het grasveld op! Dit geluid snijdt als en heet mes door mijn hersenen. Ik pak mijn tas en vlucht weg. Ik zie alleen niet goed waarheen, maar ik blijf me voortbewegen om aan de pijn te ontsnappen en schiet een steeg in. Ik kom tot stilstand wanneer de nauwe steeg eindigt in bosjes. Ik besluit de bosjes in te gaan, ik wil zo ver mogelijk weg, weg van alles. Van lawaai, van licht en het allermeest van mensen. Ik kruip een eind door de bosjes en kom uit op een smalle strook grond aan een sloot met aan de andere kant een lange rij schuttingen. Ik zit achter tuinen. Er groeien veel brandnetels. Ik ga zitten en maan mezelf tot kalmte. Dan gaat mijn telefoon, een videobel-oproep.
Tent
Ik klik op opnemen en zie een oude meneer met grijs haar op het beeldscherm, hij ziet er een beetje uit als een tovenaar. Het is Peter van de GGZ. Ik ken helemaal geen Peter van de GGZ. “Ik ben de collega van Roos”, zegt de tovenaar, “ze heeft me gevraagd om even contact met je op te nemen om te kijken hoe het met je gaat”. Roos ken ik wel, die is te vertrouwen. Peter van de GGZ stelt mij een aantal vragen over de omgeving waar ik me bevind. Hij praat over hoe laat het is, over welke dag het is, over wanneer het weekend is. Daar wordt ik rustig van. We komen tot een plan. Ik ga een tent zoeken via Marktplaats. Zodat als het clubgebouw weer is verhuurd ik in een tent kan liggen en proberen slaap te krijgen. Ik vind het een prachtig plan, Peter van de GGZ ook. Ik ga gelijk op Marktplaats kijken en nog diezelfde dag vind ik een mooie tent, in mijn lievelingskleur blauw. De verkoper wil hem nog komen brengen ook. Ik bestel ook gelijk een opblaasbaar matje en de buurman van het lieve hondje uit mijn eigen straat heeft een kruiwagen voor mij te leen waarin ik alles kan vervoeren.
Dan is het 17.00 uur en kan ik naar mijn eigen huis, omdat de werkdag van de bouwvakkers erop zit.
Oplossing
Ik besef me dat ik dit continue vluchten zonder fatsoenlijke slaap niet nog maanden kan volhouden. Ik heb een oplossing nodig voor deze situatie. Als die niet komt, zowel de verhuurder als de begeleidingsorganisatie vinden dit tot op heden nog steeds niet hun probleem, zal ik die moeten afdwingen.
Wordt vervolgd…
De gebeurtenissen in dit blog speelden zich af in 2022. Op het moment van publicatie woont Linde weer veilig in haar eigen woning.
De namen in dit blog zijn veranderd omwille van privacy.
Hadden we maar een toverstaf om de lawaaimakers zoals de grasmaaier weg te halen uit onze omgeving. Ik wordt ook altijd zo gestoord van de lui van de gemeente die de boel onderhouden, Natuurlijk hard nodig, maar waarom moeten ze altijd zo spelen met de gashendel. Het continu wisselen van het toerental is zo “TOO MUCH”. Je verlangt bijna weer terug naar de tijd dat ze met de gifspuit langskwamen om het onkruid onder de duim te houden. Bijna zeg ik 😉 Blij dat je weer veilig in je eigen woning woont. Hadden we ook al gelezen in deel 1… Lees verder »
Hoi Linde,
Super intens om dit te lezen. Ik heb ook wel eens noodgedwongen moeten ‘dwalen’ om een dag te overbruggen, ik vond het dan fijn om lekker anoniem in de bibliotheek te gaan zitten.
Welke omgeving was voor jou acceptabel geweest op dat moment? Had een rustige bibliotheek jou geholpen?
Ik gun alle mensen die niet zomaar bij een vriend of kennis terecht kunnen op zo’n dag als jij beschrijft een openbare ’huiskamer’ waar ze zich veilig kunnen voelen.
Groet