Ontvoering door mijn krijtmannetjes deel I

Van deze blog is ook een luisterversie beschikbaar. Je vindt deze luisterblog hier.

Woedend blaast de wind de kille grot in. Ik zit op de grond, mijn handen met lange kabels aan de wand achter mijn rug verankerd; zolang ik in deze houding blijf zitten, kan ik ze vrijelijk bewegen. Af en toe spat een koude regendruppel zo zwaar als de eerste van een zomerse stortbui op mijn hoofd uiteen. Voor mij staat een grote gele plastic emmer gevuld met krijtjes. Als ik iets wil eten zal ik mij daaraan tegoed moeten doen.

Als ik naar links kijk zie ik aan de einder de uitgang van de grot, een glimp van de buitenwereld, bewaakt door skeletjes van krijt. Ik noem ze mijn krijtmannetjes. Zodra ik mijn hoofd naar rechts draai staar ik in het donker en het donker kijkt terug. O duisternis, wat heb je mij te zeggen?

Een vingerknip eerder bevind ik mij nog in het lokaal. Mevrouw de Boer, mijn docent Nederlands, schrijft met een stift de zin “Jaap brengt de aardappelen aan de kook” op het bord. ‘En Bill’, vraagt ze. ‘Wat is het onderwerp van deze zin?’ Zijn antwoord glijdt volledig langs mij heen, verward door de sensatie die mij zojuist heeft overvallen. ‘Goed zo, Bill. En Douwe, weet jij wat de persoonsvorm is?’ Ik staar voor mij uit, zie enkel een zwart gat en weet niets uit te brengen in deze toestand – en hoe zou ik ook moeten: mevrouw de Boer schreef met een stift op het whiteboard en ik werd bedwelmd door een krijtgeur.

Weer een vingerknip eerder zit ik aan de ontbijttafel. Terwijl mijn taxi de straat in rijdt, klok ik het laatste beetje drinken achterover. Mama gooit mijn jas en tas over mijn schouders en kust mij gedag. Zoals altijd ligt haar kus tussen succes en sterkte in: succes omdat ze hoopt dat ik het goed heb op school, en sterkte omdat zij zich realiseert dat mijn dagelijkse tocht naar school tussen mijn veel te drukke taxigenoten al een uitdaging op zich is.

De tocht die normaal gesproken toch al ruim een uur in beslag neemt, duurt nu nog langer doordat de brug over het Winschoterdiep omhoog blijft staan, terwijl er geen schepen meer passeren. Om de feestvreugde te vergroten blèren mijn taxigenoten mee met popmuziek van de meest afgrijselijke soort die uit de autoradio schalt. Smekend kijk ik hem aan: O brug, ga nu toch eens naar beneden. Na een minuut of tien wordt mijn wens verhoord; tergend langzaam zakt de brug.

Bekaf door wat ik zojuist heb moeten meemaken, sjok ik vijf minuten nadat de bel voor het eerste uur is gegaan over het schoolplein en door de felverlichte hal naar het lokaal van mevrouw de Boer. Ze is al met de les begonnen. ‘Ga maar zitten’, zegt ze. Ik neem plaats naast Bill op de enige nog vrije stoel. Ze trekt de dop van de stift en ik raak bedwelmd door de krijtgeur, kan alleen nog maar in een zwart gat staren.

Op datzelfde moment zit ik in de grot en ik vraag mij af wat ik hier doe. Na een poosje loopt een van de krijtmannetjes op mij af. Hij legt zijn hand op mijn schouder en zegt: ‘We hebben je ontvoerd. We zijn hier om je te helpen.’ Dan draait hij zich om en loopt hij terug naar zijn maatjes bij de uitgang van de grot. Ze zeggen hier te zijn om mij te helpen, denk ik. Daar moet ik het dan maar mee doen.

Lees hoe het verder gaat met Douwe in deel II van zijn tweeluik dat op 17 oktober 2023 gepubliceerd zal worden.

Tijdens het schrijven van deel I van dit tweeluik luisterde Douwe naar deel I van de achtste symfonie van Schubert.