Ongesteld: ‘An Autistic Period Drama’

Ik ben 13 jaar oud. Ik bevind mij op een ijskoud, tochtig toilet. De kou trekt door m’n schoenen omhoog m’n benen in. De tocht komt door het kleine glas-in-loodraampje dat niet goed sluit. Het gebouw stamt uit begin 20e eeuw, het is mijn middelbare school. Ik voel me kotsmisselijk en klap dubbel van de kramp. In mijn witte onderbroek van de Hema zitten rode vlekken.

Ik blijf nog lang verlamd op het koude toilet zitten, vast in m’n hoofd. Uiteindelijk sta ik op, trek m’n broek omhoog, kijk in de spiegel en zie een lijkbleek gezicht met zweet op ‘t voorhoofd. Het is een gewone schooldag. Het zwaard is gevallen.

Vanaf deze dag kwam ik terecht in een cyclische achtbaan. Een tollende gevangenis zonder uitgang. Elke week genereert mijn lichaam een andere hormonale samenstelling. Elke week een andere fysieke, mentale, emotionele en psychische gesteldheid. Al die veranderingen binnen een maand gaan veel te snel. Dertien keer per jaar gaat de achtbaan over de kop in hormonale pieken en dalen. Een rit die niet meer zou stoppen voor zeker de komende veertig jaar.

Ik kon er niet over praten. De voorlichtingspogingen van mijn moeder stuitte bij mij op een dichte deur. Van de informatieboekjes die ‘spontaan’ op tafel verschenen wilde ik ook niks weten. Mijn keel kneep dicht en mijn hersenen gingen op slot als het onderwerp naar voren kwam. Ook het dealen met de grapjes, wat tegenwoordig ‘period shaming’ genoemd zou worden, was ver boven mijn sociale kunnen. ‘Ben je ongesteld ofzo?!’ grapte mijn vader gekscherend, waarop ik in huilen uitbarsten.

De praktische kant van het ongesteld zijn was een lastige logistieke operatie. Er komt heel wat planning bij kijken. Ik was niet op de hoogte van de gemiddeld 28-dagencyclus, en herkende de symptomen van de aankomende menstruatie niet. Ik had nooit maandverband bij me en geen juiste onderbroek aan. Regelmatig had ik weer die roodbevlekte onderbroek.

Ik wist niet wat ik daarmee moest doen, en verstopte ze in de was. Tot mijn moeder zei: ‘Ik wil het niet meer hebben dat jij je onderbroeken zo toetakelt, als je dit nog één keer doet mag je ze zelf wassen.’

Ik werd bang voor de wc, zouden er rode vlekken zijn? Zou mijn moeder weer boos worden?

Mijn moeder gaf mij de grote ‘Maxi Dubbel Super Plus Extra’ brede, lange en dikke maandverbanden met zes druppels op de verpakking voor de zware dagen, die zij zelf gebruikte. Die waren voor mij veel te groot. Ik wilde alleen kleine en dunne. Ik pakte daarom de inlegkruisjes, die voor een ‘fris gevoel’, uit het kastje in de badkamer.

Mijn moeder vond dat niet goed en verstopte de inlegkruisjes, zodat ik wel die grote moest nemen, zo was haar gedachte. Ik raakte in paniek, ik mocht geen rode vlekken maken maar die inlegkruisjes waren weg en die grote maandverbanden pasten niet in zowel mijn brein als mijn broek. Ik ging koortsachtig op zoek door het hele huis, en trof de verpakking inlegkruisjes aan in de broodtrommel naast het bruinbrood.

Uiteindelijk draaide mijn moeder bij. Ze accepteerde dat ze mij niet aan die grote maandverbanden kreeg en kocht voor mij speciaal ‘Libresse’, die in de roze verpakking. De dunne met vleugels en drie druppels. Dit maandverband beloofde ‘vrijheid’ volgens de reclame op tv. Ik vond de naam en de pakjes mooi. Ik ben dit merk en precies deze variant altijd blijven gebruiken, ook toen ik al lang en breed uit huis was.

Op mijn 18e jaar ben ik de anticonceptiepil gaan slikken. De cyclus kwam tot stilstand en ik kreeg wat meer stabiliteit. De pil gaf wel behoorlijk wat bijwerkingen. Het kwam erop neer dat ik me permanent in een staat van ‘week 4 van de cyclus’ bevond: gefrustreerd, stemmingswisselingen, pijnlijke borsten. Altijd, elke dag. Maar dat was in ieder geval voorspelbaar.

Het heeft tot mijn 27e jaar geduurd voordat ik zicht en grip kreeg op de menstruatiecyclus. Ik stopte met de pil, en geleidelijk kwam mijn cyclus terug. Ik bestudeerde de theorie en ben symptomen gaan bijhouden. Deze kennis gaf voorspelbaarheid en houvast. Het karretje van de achtbaan rijdt nog even snel, maar heeft nu handvatten, gordels en een beugel, zodat ik niet meer bang hoef te zijn om eruit geslingerd te worden.

Inmiddels kan ik redelijk herkennen in welke week ik zit. De moodswings, emoties, de frustratie, een lichaam wat op ontploffen staat, de schoonmaak- en opruimbui, de pijnlijke borsten. Het neerdalen van het stof in mijn hoofd en de nuchterheid die inkickt samen met pijn, krampen en bloed. De euforie van heppie-de-peppieweek met de libidopiek, twee downdagen met krampen en hoofdpijn tijdens de eisprong om dan geleidelijk aan weer af te glijden naar de moodswingfase.

Op een dag in de toekomst zal de achtbaan geleidelijk tot stilstand komen. Dan zal ik uit het karretje stappen. De laatste vijf tot tien jaren zal mijn lichaam door ‘De Overgang’ gaan. Om goed voorbereid te zijn heb ik hier preventief studie naar gedaan. Een goede voorbereiding is immers het halve werk.