Nieuwe titel, nieuwe kansen?

Sinds kort sta ik ingeschreven in het doelgroepregister voor mensen met een indicatie banenafspraak. Via deze regeling kunnen mensen met een arbeidsbeperking makkelijker werk vinden. Na drie jaar vruchteloos solliciteren lijkt dit mijn beste kans om weer volledig aan het werk te komen. Een nieuw hoofdstuk in mijn zoektocht naar een passende baan. Ik deel graag mijn eerste indrukken.

“Werkgevers beseffen niet dat het investeren in jouw inwerkperiode zich terugbetaalt,” zegt de arbeidsdeskundige van het UWV. Ik knik instemmend. Nieuwe medewerkers worden tegenwoordig in het diepe gegooid. Er is geen tijd en geld om ze in te werken dus moeten ze zichzelf zien te redden. Heb je net als ik meer tijd nodig om vertrouwd te raken met de werkomgeving en het takenpakket, dan kun je het wel schudden. Dat is zuur. Ik lever verdomd goed werk wanneer ik eenmaal de routines in de vingers heb. En in de juiste setting ben ik zelfs productiever dan mijn collega’s.

De arbeidsdeskundige noteert in een Arbeidsdeskundig Rapport op welke gebieden ondersteuning gewenst is. Ik ben niet enthousiast over het rapport. Het leest alsof ik totaal niet zelfstandig kan functioneren. Veel van de beschreven aandachtspunten zijn echter contextafhankelijk. In een hectische omgeving waar continu van alles verandert, heb ik inderdaad hulp nodig om steeds opnieuw mijn werkroutines aan te passen. Maar in een stabiele omgeving waar volgens vaststaande procedures wordt gewerkt, heb ik nauwelijks ondersteuning nodig. Gelukkig ben ik niet verplicht het rapport te delen. Ik vertel liever in mijn eigen woorden waar ik behoefte aan heb.

“Houd er rekening mee dat je te maken kunt krijgen met stigmatisering,” waarschuwt de werkconsulent van de gemeente tijdens het intakegesprek. Werknemers met een indicatie banenafspraak lopen vaak tegen vooroordelen aan op de werkvloer. Ik kan er daarom voor kiezen mijn ‘beperking’ te verzwijgen. Het is goed bedoeld maar ik vind het een nare opmerking. Een domper op mijn enthousiasme.

Tien jaar geleden koos ik ervoor om open te zijn over mijn autisme. Daar sta ik nog steeds achter. De behoefte om anderen te overtuigen van mijn waarde heb ik overboord gegooid. Mijn toekomstige collega’s zullen gaandeweg ontdekken wat ik in mijn mars heb. Als ze oprechte interesse tonen in (mijn) autisme zal ik ze daar meer over vertellen. Verder mogen ze denken wat ze willen.

Omdat ik al veel werkervaring heb, hoef ik niet aan allerlei trainingen deel te nemen voordat ik bemiddeld kan worden. De werkconsulent stuurt mijn dossier rechtstreeks naar de matchmaker.

“Iedereen is beperkt,” betoogt de matchmaker. Ik heb haar gevraagd of werknemers met een indicatie banenafspraak een lager loon krijgen dan hun collega’s zonder indicatie die hetzelfde werk doen. Werkgevers ontvangen een financiële tegemoetkoming vanuit de overheid om werknemers uit het doelgroepregister in te zetten. Extra compensatie in de vorm van een lager loon is wettelijk niet toegestaan. “Een werknemer met een reguliere baan heeft evengoed kwetsbaarheden. Beide werknemers zijn daarom gelijkwaardig,” vervolgt de matchmaker. Ik voel dat ze meent wat ze zegt. Dat doet me goed. Ik denk er precies hetzelfde over.

De matchmaker mailt me een aantal openstaande vacatures, die ik geen van allen passend vind. Na de zomervakantie zal ze mijn kandidaatprofiel delen in haar netwerk. Intussen ben ik op eigen initiatief in contact gekomen met een recruiter van het team Diversiteit & Inclusie binnen de overheid.

“Je bent intelligent, welbespraakt en hebt een prachtig CV! Hoe komt het dat je in het doelgroepregister terecht bent gekomen?” Ik bespeur enige verbazing in de stem van de recruiter. Ze is niet de eerste die verrast reageert. Er is me al vaker verteld dat ik zo in control overkom, dat de ander niet meteen doorheeft welke kwetsbaarheid er schuilt achter mijn sterke verbale vermogen. Met een lach op mijn gezicht vertel ik over de vele werkgevers die terugkrabbelden zodra mijn autisme ter sprake kwam. En over de recruiters op banenmarkten die wel potentie in me zagen maar me niet konden bemiddelen zonder een indicatie banenafspraak.

De recruiter vertelt me dat er veel vraag is naar secretariële krachten. Dat sluit mooi aan bij mijn werkervaring. Ze belooft mijn kandidaatprofiel onder de aandacht te brengen binnen de Rijksoverheid.

Een week na mijn intakegesprek met de recruiter word ik uitgenodigd voor een kennismaking met een geïnteresseerde manager. Al snel volgen er meer uitnodigingen. Het voelt vreemd om zo gewild te zijn nu ik officieel de titel ‘arbeidsbeperkte’ draag. Als deze trend zich voortzet heb ik het straks voor het kiezen. En wat kijk ik ernaar uit om weer een baan te hebben. Een vast werkrooster betekent eindelijk weer regelmaat en structuur in mijn leven. En niet te vergeten: een stabiel inkomen.

Mijn vreugde kan niet op wanneer mijn allereerste officiële sollicitatiegesprek via de banenafspraak een match blijkt te zijn! Mijn nieuwe werkplek is de afdeling Beleidsinformatie binnen het Ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties. Ik word er warm ontvangen. Zelden heb ik me zo welkom gevoeld. Na drie jaar afwijzing op afwijzing mag ik weer meedoen. Een betere reden voor een feestje kan ik niet bedenken.