Plan in het water
Ik had als plan in mijn hoofd om de kinesiologie opleiding te doen en het diploma te halen. Ook al wist ik niet zo goed wat ik met het diploma ging doen. De kinesiologie opleiding voelde de laatste twee jaar echter alsof ik tegen de stroom in aan het zwemmen was. Ik voelde mij als nootmuskaat over de rijst, of kaneel over de bloemkool. Met de ingrediënten op zich was niks mis, alleen de combinatie werkt niet fijn. De enige optie die mij nog restte, was om te stoppen. Lang daarna dacht ik nog na over wat ik anders had kunnen doen. Ik vergeleek mijzelf veel met collega-kinesiologen en liet de feedback van de opleiding nog lang door me heen gaan. Tegelijkertijd wist ik ook dat het stoppen een wijze keuze was. Buiten de opleiding kon ik veel beter mezelf zijn dan in de opleiding.
Toelichting ontroert
Ik belde mijn coach om mij te helpen met de puzzel in mijn hoofd. De coach gaf uitleg over verschillende typen mensen. De anderen hadden in communicatie andere behoeften dan ik had. En dat leidde tot onbegrip. Er kwamen tranen van ontroering dat ik iets heb geleerd over menselijk gedrag. En het voornaamste inzicht: niet alles lag aan mij. Sommige geraaktheden lagen echt bij de ander, en daar hoefde ik niks mee te doen. De ander projecteerde dat op mij. Ik dacht lang dat alles aan mij lag. Dat blijkt dus niet zo. Weten dat ik niet meer alles wat anderen over mij zeiden hoefde te analyseren of iets mee te doen, gaf mij direct veel rust en ontspanning in mijn lichaam en mijn hoofd.
Droom
Ik wilde graag docent worden, meedenken met de opleiding, het lesmateriaal en de cursussen, en mogelijk ook studenten begeleiden. Tegelijkertijd wist ik ook al langer dat fysiek contact met mensen erg vermoeiend voor mij was. Ik zag mezelf dan voornamelijk vanachter mijn bureau werken, volledig gedoken in de theorie, of het voeren van een gesprek. Ik besloot door een optelsom aan factoren, om langzaam de opleiding definitief te laten rusten. Kinesiologie was een plan, maar dat plan was niet het pad dat echt bij mij paste. Dat besef om weer eens ergens niet in te passen gaf verdriet, maar tegelijkertijd kwam er ruimte om te doen waar ik beter mezelf kon zijn.
Liefde voor muziek
Ik besloot om mij meer op de muziek toe te leggen, omdat ik daar altijd blij van werd. En het hielp mij veel om de opleiding los te laten. Ik speelde al bastuba in een orkest. Ik merkte dat muziek mij goed hielp om uit de gedachtencirkel te komen en het verdriet te doorvoelen en los te laten. In de muziek werd ik weer mezelf. Een coach was fijn, maar muziek werd mijn fijnste leraar. En ik ontmoette heel lieve mensen in de orkesten.
Parels
De tijd bij de opleiding was erg leerzaam geweest en ik voelde alleen maar dankbaarheid. Ik zie de parels van kennis en bewustzijn die de opleiding en de mensen me hebben gegeven. Het was een prima opleiding, alleen niet voor mij. Wat ik meenam waren lessen in lichaamsbewustzijn, zelfkennis en zelfreflectie. Het onderscheid maken in waar ik blij van word en wat mij energie geeft, en wat mij energie kost en beter mee kan stoppen. Innerlijk maakt dat mij een rijker mens. Nu ga ik figuurlijk “met de muziek mee”. Muziek als mijn leraar.
