Mijn voorbeeldvader

Vorig jaar ben ik mijn vader verloren en dit was een moment om bij stil te staan bij wat voor rol hij in mijn leven heeft gespeeld. Naast de liefde die hij voor iedereen had, had ik mij geen betere vader kunnen wensen. Ik lijk van jongs af aan het meest op mijn moeder; zij heeft me veel rust en liefde gegeven. Maar juist de tegenpool die mijn vader op sommige gebieden was, heeft mij verder gebracht.

Vroeger was ik een stil, lief en beetje dromerig mannetje, dat altijd heel afwachtend de wereld om zich heen bekeek. Door mijn autisme bleef ik liever in mijn veilige bubbel. Mijn vader heeft mij geleerd om buiten die bubbel te durven komen. Dat was niet makkelijk, maar ik ben zó blij dat hij mij die kant ook heeft laten ervaren. Bijvoorbeeld hoe ik hulp kan vragen aan een ander. Hij deed dat zo makkelijk. Naïef, maar met vriendelijkheid en respect voor de anderen, kreeg hij veel voor elkaar. In het buitenland sprak hij met mensen die hij nauwelijks kende en ook niet volledig verstond. Met handen, voeten en durf, kwam hij veel gemakkelijker in contact dan mijn moeder die de taal wél machtig was. Een ander aanspreken is geen natuurlijke vaardigheid van mij.  De voordelen die het heeft dat wel te doen, heb ik door hem ontdekt. Ik camoufleer alleen nog hoeveel moeite het me kost.

Mijn vader heeft me zelfs op de landelijke televisie gekregen in het programma: ‘Een zoen van de juffrouw.’ Het thema bij deze uitzending was hoe je van rekenen begrijpelijke taal kon maken. Toeval? Ik ben nu wiskundedocent. Ik zat voor de camera te spelen in de zandbak en vertelde over vormpjes gevuld met zand. De vormpjes bestonden o.a. uit een boterkuipje, een drinkbeker of een blikje. Ik vertelde dan over waar meer of minder in kon.

Waar ik met liefde naar terugkijk, is het samen klussen. Mijn vader liet me heel veel zelf proberen. Maar als het te moeilijk was, deed hij het voor. Of hij gaf een tip als het niet zo goed lukte. Bijvoorbeeld toen ik voor de eerste keer een plank wilde zagen, duurde dit veel langer dan als mijn vader het deed. Natuurlijk was hij groter en krachtiger, maar ik begon kramp te krijgen in mijn hand en het schoot maar niet op, hoe snel ik de zaag ook heen en weer liet gaan. Daarna legde hij uit dat je naast het heen en weer bewegen van de zaag, je eigenlijk meer een soort cirkelbeweging moet maken. Tijdens het duwen van de zaag moet je tegelijkertijd de tanden in het hout laten bijten. Dus tijdens het vooruit duwen, ook naar beneden duwen. Toen ik dat doorhad, ging de zaag veel sneller door het hout.

Wat ik ook van hem geleerd heb, is eerst even na te denken voordat je aan een klus begint. Voor hem waren het vaak automatismen, maar ik moest leren dat je eerst werkruimte vrij moet maken voordat je begint. Dat scheelt ergernis tijdens het uitvoeren van een klus. Het klinkt als een cliché, maar een goede voorbereiding is het halve werk. Voor mij is dat een regeltje in mijn hoofd geworden. Als ik een meubelstuk in elkaar zet, sorteer ik eerst de schroefjes en andere verbindingsdingen, zodat ik zeker weet welk schroefje bij welk artikelnummer hoort. En lees ik tot in detail eerst de hele handleiding. Ik heb eigenlijk nooit problemen met het in elkaar zetten van meubels en vind de Zweedse handleidingen heerlijk. Als we samen gingen klussen, overlegden we ook altijd over welke stappen we zouden nemen. We hadden nooit ruzie. Mijn vader nam altijd de regie en zag eigenlijk nooit ergens een probleem dat niet opgelost kon worden.

Maar het meest bijzondere in de relatie met mijn vader ontstond nadat hij zijn eerste hersenbloeding kreeg, zo’n 30 jaar geleden: de rollen begonnen om te draaien. Lichamelijk, dus aan de buitenkant had hij er niet veel schade aan overgehouden. Als directe familie merkten we wel degelijk verschil, maar dit was meer aan de binnenkant. Hij begon te twijfelen of klusjes niet zouden uitlopen op een rampenplan. Ik moest nu het vertrouwen uitstralen dat het wel goed zou komen. Ik werd ineens de kartrekker, coach en noem maar op wat een vader kan zijn voor een zoon. Maar ik had een goed voorbeeld gehad, dus die rol paste me best aardig.

Trouwens, hebben jullie al gemerkt dat de ‘V’ van vader vaker voorkomt in deze blog?

Op de foto sta ik samen met mijn vader: dit is onze laatste foto samen. We hebben nog een fijn rondje door de stad gedaan en een nieuwe bril uitgezocht. Hij heeft nog kibbeling gegeten en we keken naar mooie oude zeilschepen vanwege Vlissingen Maritiem. Gelukkig heb ik dat niet uitgesteld, want het weekend erna is hij overleden. Ik heb nu nog deze mooie laatste herinnering.