Help, mijn kind is normaal (en ik niet)

Ik zie ze weleens voorbij komen op social media, de auti-mama’s en -papa’s. Ouders zonder diagnose (niet bekend tenminste) wiens kind een vorm van autisme heeft. Ze schrijven vooral hoe zwaaaaaaar zij het hebben. En ik geloof ze.

Autisme trekt ook een wissel op ons gezinsleven. Weinig gaat automatisch, alles vraagt voorbereiding en flexibiliteit. En bij tegenslagen volgt weleens een pittige melt- of shutdown. Maar dan heb ik het over mezelf. Ik heb de diagnose autisme spectrum stoornis. Alleen ik, niet de rest van het gezin.

Laat ik jullie eens vertellen hoe zwaar het is om normale kinderen te hebben, zeg!

Stiekem hoopte ik namelijk op kids met… een beetje autisme. Of beter gezegd, ik hoopte dat ze van rust en regelmaat hielden. Zoals ik. Zoonlief hanteert echter geen rusttijden. Hij houdt ontzettend van contact maken. Knuffels, kusjes, aankijken, aanraken, praten en nog meer schattige momenten: voor iedereen om hem heen. Speelafspraakjes vullen de lege uren. Terwijl ik als autistisch kind vooral alleen was, met een boek of kat. Dekentje over ons heen. Rust. Maar hoe ik ook op de rem trap, mijn zoon springt door het leven. Lieverd, alsjeblieft, mag het wat minder… sociaal?

Geregeld raak ik overprikkeld van onze twee spruiten: de actieve kleuter en het babyzusje dat hard zijn voorbeeld volgt. Hun aanwezige gedrag vraagt het uiterste van wat ik verdraag. Sommige momenten met hen vind ik ontzettend heftig, echt een sensorische achtbaan. Krijsbuien. Plakkerige handjes. Smakken. Likken (ja, vinden ze leuk). Mijn hoofd voelt dan als een snelweg met 1000 files. Auw.

Misschien denk je nu: “hun ongeremde gedrag, dat klinkt als een ontwikkelingsstoornis.” Nou kom maar op, ik wil neurodiversiteit verspreiden. The world needs all kinds of brains! Toch vrees ik dat ze neurotypisch zijn, want:

1. mijn moeder vindt ze uitstekend gelukt. Elke oma vindt dat natuurlijk van haar kleinkids. Alleen mijn ma heeft een streepje voor. Ze werkte meer dan 40 jaar als lerares en intern begeleidster op meerdere scholen.Reken maar uit. Oma zag honderden kinderen opgroeien, dus wij vertrouwen haar kundige blik.
2. het consternatiebureau is geen klopjacht begonnen. Grapje, het consultatiebureau valt mee. Daaraan twijfelde ik na het nieuws dat zij kinderen strenger zouden screenen op autisme. Zo negatief, die focus op vroege interventies om “hoge zorgkosten” te voorkomen. Alle betrokken professionals herhalen echter hoe beide kids ontwikkelen in lijn met hun leeftijd. Opluchting!
3. onze kinderen zijn niet gevaccineerd. Weer een grapje. Ik gun ze liever autisme dan polio! Anti- en pro-vaxxers, dit is geen opening voor een debat. Deze moeder verklaart zich niet nader.

Ik ploeter dus door, totdat de kinderen zichzelf kunnen reguleren. Mijn zenuwen wachten vol smart tot de geluiden en smerigheden afnemen. Hoera alvast, dat de kleuter zich kan wassen! Volgende doel: deze actie in stilte…

In volgende blogs wil ik meer vertellen over mijn overlevings-strategieen, als mama met autisme.

Ter afsluiting, mocht je twijfelen aan mijn liefde voor deze twee mensjes? Niet nodig. Zij maken het leven zoveel mooier. Ik leer vaardigheden, waarvan men zei dat dit niet kon met autisme: empathie, flexibiliteit en meer. Mijn prioriteiten waren nog nooit zo helder (hint: dat is ons gezin). En hun aanstekelijke glimlach laat alles als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Die verrijkingen maken alles dragelijk. Zelfs een kwijlerige glimlach.