Liever zelfbedacht dan goed gejat

In een eerdere blog schreef ik over auto’s spotten en het aanleggen van een eigen fotoarchief. Mijn liefde voor auto’s en fotograferen komt hierin samen, maar óók iets anders. Want waarom hing mijn slaapkamer vol met eigen foto’s van 30 bij 45, dáár waar eerder “commerciële” posters hingen? Zie ik liever mijn eigen “producten” dan die van een ander? En komt dit terug in andere dingen die ik graag doe?

Het onderwerp deed me meteen denken aan de presentatie “auti-makers” die tijdens Aut Minds 2020 werd gegeven. De presentator gaf een inkijk in het door hem ontworpen en gebouwde interieur van zijn huis, en hij was ook nog een escape room aan het bouwen. Hoewel ik me aanvankelijk afvroeg hoe je in zulke grote projecten overzicht kan blijven houden – een uitdaging die binnen het autisme spectrum herkenbaar is – herkende ik de behoefte om zélf aan de slag te gaan met dat wat velen vaak aan anderen over laten. En dat heeft raakvlakken met een hobby als auto’s spotten. Niet alleen een hobby op zich, maar ook een behoefte om zelf iets te creëren, met aandacht voor details. Ik wil leren begrijpen hoe iets ontstaat, vervolgens wil ik het nadoen, en ten slotte wil ik het overtreffen. Het geeft mij een gevoel van onafhankelijkheid.

Deze behoefte zie ik terug in meerdere hobby’s. Mijn hobby voor auto’s en fotograferen bracht mij een jaar of vijftien geleden tot het idee om een website te maken met mijn eigen foto’s en tekst. Niet op basis van templates, foto’s van internet, en geleende tekst. Nee, het zou en moest volledig van eigen hand zijn. Dit wilde ik niet zo zeer om een mooie en vernieuwende site te maken, maar om zelf iets van de grond af te creëren. Enkele jaren heeft de site online gestaan. Het was gelukt om zelf de opmaak te schrijven in HTML, en foto’s en tekst op de site zetten.

Vuurwerk was in het verleden een hobby. Dit vond ik altijd spannend én eng. Het fascineerde mij. Ik vond het magisch. Zou ik zoiets zelf kunnen maken? Het hoefde niet de hardste knal te geven; wel wilde ik begrijpen hoe het in elkaar zat. Hoe kon ik helemaal zelf een mooie knaller maken? Kon ik van een hele verpakking commerciële rookbommen één grote maken. Ik begon met het maken van kokers en bijpassende kleiproppen met een opening voor het lont. Als het werkte, gaf mij dat een kick, óók als het (nog) niet beter was dan het bestaande. Dat is immers puur en alleen een kwestie van opschalen. Nu ging het meer om het onder de knie krijgen van de techniek zelf. Ook dit lukte, al waren het nooit complexe stukken.

Tijdens mijn studie analytische chemie leerde ik over het toepassen van meetmethoden met apparaten om te bepalen wat voor stof er in je reageerbuis zit. Toen ik een stage in dit veld ging zoeken, was ik niet zo zeer geïnteresseerd in de toepassing, maar eerder in de achterliggende techniek. Hoe werkt zo’n apparaat precies? Hoe zit het in elkaar? Welk schroefje moet ik aandraaien om het anders te doen werken? Hoe stel ik zo’n apparaat af? En zo geschiedde het dat ik de elektronica ging afstemmen van een massaspectrometer. (Dit is – heel erg in een notendop – een apparaat dat ongeladen deeltjes van een lading voorziet, deze versnelt, en aan de hand van de beweging die de deeltjes maken kan bepalen wat de verhouding van massa staat tot lading (“m/z”) is. Bij een m/z-waarde van – bijvoorbeeld – 77 heb je over het algemeen te maken met de aanwezigheid van benzeen, een zeer giftige stof. Het is lastig om het met slechts 63 woorden concreter uit te leggen).

Mijn passie om zelf datgene te maken dat je ook zou kunnen kopen heeft als voordeel dat ik dingen ga maken die niet heel makkelijk te koop zijn. Het geeft mij een soort onafhankelijkheid. Van al de toe nu toe gepasseerde “fieps” ben ik uiteindelijk aan mijn liefde voor koken en eten blijf vasthouden. En zo ben ik op het moment van schrijven aan het proberen om zelf beef jerky te maken. Dit is gekruid, gedroogd rundvlees. In Amerika is dit volop te koop, hier in Nederland is de keuze beperkt. Snijd het vlees in plakjes van 3 tot 6 mm, marineer het en rook het vervolgens droog bij een temperatuur van 80 °C. Dit kan in een kamado. De foto illustreert het belang van de temperatuur bijhouden.

Zelf maken wekt bij mij gevoelens op van fanatisme, vasthoudendheid en doorzettingsvermogen. Wanneer ik er aan ben begonnen, zal en moet het lukken. Mijn visie versmalt tot hetgeen waar ik dan mee bezig ben, focus voor iets anders vermindert sterk. Het geeft adrenaline wanneer het lijkt te lukken en daarmee ook enige onrust. Nog lastiger dan normaliter vind ik het om te schakelen naar een andere bezigheid. In die roes heb ik zojuist dit stuk geschreven.