Korter dag dan gedacht

Ha Jim,

Eindelijk lukt het me om je te schrijven! Dat stond al een week op mijn to-do-lijst, maar ik kwam steeds tijd tekort om alles te doen wat op het lijstje stond. Ik heb namelijk moeite om correct in te schatten hoeveel tijd iedere taak mij kost. De was ophangen dacht ik bijvoorbeeld in een half uur te kunnen doen. Maar ik vergat dat ik het natte wasgoed eerst uit de wasmachine moest halen en zorgvuldig sorteren van klein naar groot. En de droge was van een paar dagen geleden van het rek moest halen en opbergen om ruimte te maken voor de nieuwe was. Terwijl ik dat deed dwaalden mijn gedachten regelmatig af en raakte ik mijn focus kwijt. Zo duurde een klusje van een half uur ineens twee uur. Ik ben benieuwd: hoe manage jij je tijd?

Hartelijke groet,

Nathalie

Hee Nathalie,

Wat een herkenbare situatie! Hoe ik mijn tijd manage? Of… Misschien wel òf ik mijn tijd manage. Het is nu half twaalf, en ik wil om twee uur bij een vriend in Zevenaar zijn, dus misschien had ik dit iets eerder kunnen gaan schrijven. Ik kan hier lang op doorgaan denk ik, maar laat ik die keuze niet maken. Het onderwerp doet me denken aan gisteren, toen ik thuis drie vrienden te eten had. Ik verdiepte me in het bereiden van het eten. In het uur dat ik hen zou ontvangen had ik nog best wat kunnen doen, maar stel dat je dan nog halverwege bent, terwijl er last minute nog van alles blijkt te moeten… Ik schiet dan in een soort wachtstand. Dit heb ik altijd al gehad vlak voor afspraken. Misschien dek ik hiermee onbewust wel in dat ik iets belangrijks anders misschien wel op het laatste moment zou vergeten. Herken jij dat?

Groetjes,

Jim

Ha Jim,

En of ik dat herken, de beruchte wachtmodus! Voor mij geldt dat ik alleen in hyperfocus echt kan doorpakken. Dat maakt het lastig om voorafgaand aan een afspraak ergens aan te beginnen. Het kost tijd om in die intense staat van concentratie te komen. En eenmaal in hyperfocus is het nog moeilijker om er weer uit te komen. Ik ben me dan niet meer bewust van mijn omgeving. Mijn hartslag daalt tot een minimum en ik neem niets anders meer waar dan datgene waarmee ik bezig ben. Ik vergeet zelfs te eten en te drinken of naar het toilet te gaan. Alsof mijn lichaam in spaarstand gaat zodat ik alle beschikbare energie in die ene activiteit kan steken. Je snapt wel dat ik in een dergelijke staat makkelijk de tijd uit het oog verlies. Voor zover mogelijk plan ik belangrijke afspraken dan ook vroeg op de dag, zodat er daarna nog gelegenheid is om iets productiefs te doen. Ervaar jij dat ook, dat volledig ergens in kunnen opgaan? Welke invloed heeft dat op jouw tijdsbeleving?

Hartelijke groet,

Nathalie

Hee Nathalie,

Vroeger kon ik me ergens vaak helemaal in verliezen. Dan had ik bijvoorbeeld een dag (of langer) auto’s gespot. Daar had ik een hoop foto’s van die ik wilde bekijken. Of nee, niet alléén bekijken. Ik wilde ze bestuderen, voelen, ervaren. Ik wilde erin op gaan, en er vervolgens nog zo veel mee doen als mogelijk. Selecteren, sorteren, bewerken, er stukjes over schrijven, ze online delen. Maar voordat dàt allemaal zo ver was, ging ik er eerst uren naar kijken. Dan sloot ik me helemaal af van de wereld, en was ik ongevoelig voor vermoeidheid, en alles om me heen.

Ik begon ooit aan de bouw van een website met foto’s die ik van bijzondere auto’s had gemaakt. Die website wilde ik helemaal zelf bouwen in code. Zodra het idee er was, bleef er heel veel “productiewerk” over; blik op oneindig, en verstand op nul. Daar verloor ik me dan helemaal in, totdat ik er achter kwam dat het al twee uur ’s nachts was. Mijn tijdsbesef was ik kwijt, en voor “prikkels” als vermoeidheid en kou – de verwarming stond al lang laag – was ik helemaal ondergevoelig geworden. Momenteel wil ik juist weer zo veel andere dingen – het liefste allemaal tegelijk – dat ik zo snel niet meer ergens in op ga. Hoe kom jij tot een keuze wanneer je merkt dat je te veel tegelijkertijd wilt doen?

Groetjes,

Jim

Ha Jim,

Dat is een goede vraag! Hoe doe ik dat eigenlijk? Op een bepaald moment kom ik tot de conclusie dat er niet genoeg uren in een dag zitten om alles te doen wat ik graag zou willen. Dan ga ik afwegen welke activiteit ik nog de moeite waard vind om te doen in de tijd die er is, zonder afbreuk te doen aan de beleving van er helemaal in opgaan. Als ik bijvoorbeeld weet dat ik een uur de tijd heb voordat ik mijn dochter van school moet halen, kies ik er liever voor om een spelletje te doen op mijn telefoon of een paar sudoku’s te maken in plaats van mezelf te verliezen in diamond painting. De overige activiteiten schuif ik door naar een later moment. Het vervelende daarvan vind ik dat uitstel vaak leidt tot afstel. Er zijn dagelijks zoveel factoren die ervoor kunnen zorgen dat ik niet in staat ben om te doen wat ik zou willen doen. Dan ben ik te moe en te overprikkeld van de dag en lukt het me niet meer om tot actie te komen. Die schaarse momenten waarop de omstandigheden precies optimaal zijn en ik goed in mijn energie zit wil ik dan ook optimaal benutten.

Ik denk dat het concept van tijd altijd een beetje ongrijpbaar zal blijven. Wellicht is de vraag die we onszelf moeten stellen niet: “Wat is ervoor nodig om goed uit te komen met de tijd die we hebben?” maar: “Hoe kunnen we zoveel mogelijk genieten van wat we daadwerkelijk hebben gedaan met onze tijd?”

Hartelijke groet,

Nathalie