Keuzes in balans

Ik heb net gebeld met mijn zusje. We hadden het over keuzes maken en balans houden en hebben in je leven. Iets wat jarenlang voor mij niet vanzelfsprekend is geweest. Mijn balans was ver te zoeken en dit heeft geresulteerd in meerdere (autistische) burn-outs. Iets wat veel van mijn lijf gevergd heeft. Ik merk dat ik tegenwoordig mijn keuzes bewuster en evenwichtiger maak. Voorheen wilde ik alle ballen hooghouden en heel eerlijk is dit nog steeds mijn valkuil, maar ik merk dat ik toch bewuster keuzes maak in mijn leven. Omdat ik moeilijk mijn grenzen aanvoel raakte ik niet alleen fysiek maar ook mentaal uitgeput. Daardoor liep mijn tank langzaam maar zeker leeg.

Tijdens mijn herstel heb ik veel gehad aan een revalidatietherapie die ik kreeg voor mijn lichamelijke ziektes. Best grappig eigenlijk, want ik heb er mentaal nog wel meer uitgehaald dan lichamelijk. Daarvoor jaren bij een psycholoog gelopen en ben voornamelijk aan het praten geweest, maar het hele lichamelijke aspect werd totaal niet meegenomen. Wat we vaak vergeten in onze huidige maatschappij is dat ons lijf en hoofd één zijn. Maar waarom splitsen we het op tussen het mentale en het fysieke wat betreft behandelingen of therapieën? Juist het mentale aspect heeft invloed heeft op mijn fysieke gesteldheid en andersom. Je moet naar de kern van het probleem en niet alleen de gevolgen oplossen, anders word je nooit beter.

In de revalidatietherapie kreeg ik een combinatie van fysiotherapie, ergotherapie en een psycholoog.  Juist door deze combinatie van therapieën heb ik grote sprongen gemaakt. Met de fysiotherapie was ik bezig met grenzen aanvoelen lichamelijk qua kracht en uithoudingsvermogen en wat verantwoord was qua opbouw. We hadden een schaal van 1 op 20 en ik was altijd van mening als ik trainde op 18, 19 of 20 ik meer opbouw zou hebben dan als ik maar een klein beetje de grens opzocht bij bijvoorbeeld 13. Wat daar gezegd werd zal ik nooit meer vergeten. Ik pleegde roofbouw op mijn lijf om telkens het maximale te verwachten. Ze vergeleek het met het vasthouden van een zak voer van 20kg. Je wordt niet sterker van het urenlang vasthouden van die zak. Het enige wat je krijgt zijn krampen en op een gegeven moment blijft je arm niet meer hoog. Je kan beter kortere periodes die zak vasthouden. Iets langer dan comfortabel voelt, maar stoppen voordat je verzuurt. En dat kun je telkens beetje bij beetje uitbouwen. Omdat je niet telkens het uiterste vraagt van je lichaam heeft het de kans om te herstellen en kan het uiteindelijk sterker te worden. Maar als je jezelf telkens zwaar overbelast en niet luistert naar je grens, dan gaat je lijf op een gegeven moment schreeuwen. Deze opmerking was niet alleen van toepassing op mijn fysieke gesteldheid, maar ook op mijn mentale. Door telkens teveel en te snel te willen bleef ik maar telkens uitvallen in plaats van dat ik kon opbouwen. Door de tijd heen werd ik steeds gefrustreerder.

De fysiotherapie hing nauw samen met de ergotherapie waar ik bezig ben geweest met hoe ik taken beter kan verdelen. Ook hierin had ik moeite met de balans. Op dagen dat ik mij goed voelde (zeker omdat deze dagen steeds minder werden) probeerde ik alles in die dag te proppen waardoor ik over mijn grenzen heenging. En dan maar gek vinden dat ik moe bleef, haha. In de sessies met de psycholoog hebben we het veelal gehad over een overprikkeld zenuwstelsel. Iets wat voor veel mensen met autisme niet onbekend zal zijn. Omdat je structureel over je eigen grenzen heen gaat en uit verbinding raakt met je lijf en gevoel, creëer je dat je lijf moet gaan schreeuwen voor een halt. Zoals het voorbeeld van de fysiotherapeut. Als ik niet luister naar mijn lijf als het zegt dit is teveel en ik meer wil omdat mijn hoofd vindt dat dit moet gaat mijn lijf veel eerder pijnsignalen afgeven. Uiteindelijk berekent je brein hoe lang het duurt voordat je luistert naar een rust- of pijnsignaal en daar past het zenuwstelsel zich in aan.

Mijn zusje merkt op; “is er eigenlijk een goed of fout?” dit zette mij aan het denken. Nee ik denk  niet dat er een keuze goed of fout is, iemand maakt de keuzes gebaseerd op wat diegene zelf belangrijk vindt in het leven. Ik heb mijzelf jarenlang aangepast en dit heeft mij volledig opgebrand. Het is tijd om voor mijzelf te kiezen, keuzes te maken die bij mij passen als persoon. Ik begon met deze stappen te maken in mijn sportleven. Wat vind ik nu eigenlijk belangrijk, waarom sport ik, wat is mijn doel? Ik vind plezier in wat ik doe belangrijk en ik wil sportief en fit genoeg zijn zodat ik ondanks mijn lichamelijke beperkingen toch kan doen wat ik graag zou willen. Zoals een dagtocht of lange hike met mijn hond. Ik merk nu dat het sporten mij nu meer plezier geeft, maar dat ik tegelijkertijd mijn doel behaal om mij fit en fysiek sterk genoeg te voelen om het leven aan te kunnen zoals ik dat graag voor mij zie. Nu ga ik dit verder toepassen in mijn toekomstige privé- en zakelijke leven.