In mijn brein – Deel 1

Jarenlang heb ik geworsteld met mijn emoties. Ik kon bepaalde emoties, met name verdriet, niet in een hokje plaatsen, omdat ik mij niet bewust was waar deze emoties vandaan kwamen. Bijvoorbeeld verliefdheid leidde steevast tot volledig het uit het veld geslagen worden en huilbuien. Ook angst en depressie waren het gevolg van dergelijke emoties. Ik kon ook geen onderscheid maken tussen innige vriendschap en liefde. Mijn autisme kon deze emoties niet in het juiste hokje plaatsen en dan ontstond verwarring en overprikkeling.

In 2017 ging ik helemaal over de kop. Na mijn scheiding, financiële problemen en liefdesperikelen kwam ik in de grootste crisis ooit. Psychologische hulp bleef uit. De therapeute die mij begeleidde bij mijn transitie constateerde (eindelijk) een ernstige burnout en verwees mij naar een praktijk de mogelijk EMDR aanbood. Dat was eind 2019. Ik werkte toen nog wel, echter tegen een extreem laag salaris met lange dagen door de reistijd. Ik hield mijzelf niet langer overeind. Ik schakelde de huisarts en maatschappelijk werk in en kreeg een verwijzing voor een psychologenpraktijk waar ik mijn diagnose ASS kreeg, maar therapie bleef uit. Hiervoor moest ik een verwijzing krijgen naar een gespecialiseerde praktijk. Dat was eind 2019 en uiteindelijk kon ik terecht voor een intake. Tot op heden sta ik nog steeds op wachtlijsten.

Op een bepaald moment werd ik mij bewust van de processen in mijn brein: waarom raak ik van slag op het moment dat ik mij aangetrokken voel tot een bepaalde vrouw, waarom kan ik niet slapen en begin ik te huilen zonder dat ik daar grip op heb? Ik ben een beelddenker en een beeld stond mij voor ogen: de zon met daarvoor donkere wolken. De zon staat voor positieve emoties als liefde, genegenheid, verliefdheid en affectie. De donkere wolken waren de traumatische ervaringen zoals misbruik, verkrachting en afwijzing. Dit was een inzicht dat insloeg als een bliksem bij een heldere hemel. Ik ga hierin niet te diep in, in dit deel van deze serie, maar schets het algemene proces, want het gaat nog een stuk dieper. Carl Gustav Jung, de befaamde psychiater spreekt over ‘de schaduwzijde’ in elk mens. Ik had deze kant van mijzelf nooit onder ogen durven zien, maar ik moest door proces heen. Ik had geen hulp, slechts “hoe gaat het nu” gesprekken, dus ik moest op zelfonderzoek gaan.

Doordat ik in de WIA terecht kwam en de crisis bleef aanhouden, moest ik zelf op onderzoek uit. Ik heb genoeg psychologie bestudeerd, met name psychoanalyse om een niveau dieper te gaan, maar in eerste instantie kon ik dit niet aan. Ik bracht, in mijn hoofd, mijn gedrag, emoties en dergelijke in kaart, maar dan voor elke specifieke situatie. Mijn brein ging ‘op slot’ als ik overspoeld werd door emotie en ik kon er op dat moment niet bij. Dit duurde soms dagen. Er was een moment in mijn leven, in 2019, dat als ik de woorden: relatie en seks hoorde ik enorm begon te huilen en niet kon stoppen Het had geen zin om naar de oorzaken van die overprikkeling te zoeken en waarom deze triggers leidden tot overprikkeling. Ik was al jaren zwaar overprikkeld en mijn brein weigerde. Dit is een mechanisme in mijn hoofd dat ervoor zorgt dat ik niet ver overbelast, wat zich uit in een meltdown. Mijn brein beschermde mij tegen het te diepgravend analyseren van mijn denk- en gevoelsprocessen. De volgende keer zal ik hier verder op in gaan.

Hoewel ik nog niet in detail heb beschreven hoe die zelfanalyse heeft gewerkt, was dit wel mijn redding. Voor die tijd had ik ‘een abonnement’ op 113. Ik leerde eerst accepteren dat ik autisme heb en daardoor alles zeer intens beleef. Er is veel geschreven over prikkelverwerking en sensorische overbelasting. Ik heb, net als veel personen met autisme, geen ‘filter’ op prikkels die binnenkomen, maar ook niet op prikkels van binnenuit. Daardoor raak ik, in bepaalde omstandigheden, zwaar overprikkeld. Het kwam bij mij van buiten en van binnenuit. In mijn volgende blog zal ik hier dieper op ingaan.