Ik ben geen teamsporter maar wel een groepssporter

Ik ben niet van de teamsporten. Ik denk dat dat er vooral mee te maken heeft, dat ik de ongeschreven sociale regels binnen een team niet begrijp en me daardoor snel onzeker voel, wat erin resulteert dat ik me afhankelijk of onderdanig ga opstellen. Dat heeft dan weer tot gevolg dat ik me niet gezien voel. Een vicieuze cirkel waaruit ik mezelf maar moeilijk kan bevrijden en die het plezier van het sporten snel teniet doet.

Individuele sporten kun je natuurlijk ook samen doen. Er zijn best wel periodes geweest waarin ik samen met een vriendin ging zwemmen of fitnessen. Dat was het ook niet voor mij. Het sporten werd dan een sociaal uitje waarbij mijn energie grotendeels opging aan het bedenken hoe ik me moest gedragen, wat voor reactie passend was bij de dingen die mijn vriendin me vertelde en hoe vaak ik iets zou moeten zeggen om te voorkomen dat ze zich genegeerd zou voelen. Van een effectieve workout kwam dan weinig meer terecht en daar baalde ik achteraf ontzettend van. Op een bepaald moment ben ik van tevoren gaan aangeven dat ik de sociale gesprekjes graag wilde bewaren voor na de workout, zodat ik me tijdens het sporten volledig kon concentreren op het behalen van mijn fitnessdoelen. Algauw werd ik niet meer meegevraagd.

Je zou zeggen dat thuissporten – zoals we nu grotendeels doen vanwege de maatregelen rondom Covid-19 – ideaal voor mij is, want dat doe je op je eigen manier en in je eigen vertrouwde omgeving zonder de prikkels van andere mensen om je heen. Klinkt aannemelijk, right? En toch is dat dus niet waar. Ik zal je vertellen waarom.

Sporten is voor mij meer dan een fysieke aangelegenheid. Het is een fijne manier om onder de mensen te zijn, zonder dat ik per sé persoonlijk contact met ze hoef te maken. Het zijn mensen die naar de sportschool komen, omdat ze hetzelfde doel hebben als ik, namelijk fit worden en fit blijven. Door tegelijk in dezelfde ruimte aan datzelfde doel te werken, ontstaat een collectieve energie die vele malen krachtiger is dan de energie die ik in mijn eentje opwek in mijn eigen huiskamer. Die collectieve energie werkt inspirerend, stimulerend en verbindend. Jazeker, verbindend. Ook zonder met elkaar te praten kun je namelijk verbinding met elkaar maken, puur door je te verbinden met de energie van de ander(en). Dat is in feite ook een manier van communiceren, maar dan zonder woorden. En toevallig is dat net de manier van communiceren die het beste bij mij past.

Woorden zijn energie, in een bepaalde vorm gegoten, zodat ze makkelijker te begrijpen zijn voor de ontvanger. Ik ben iemand die denkt in beelden en kleuren, in vormen, structuren en klanken. Het vinden van de juiste woorden daarbij is een tijdrovend proces, waarvoor vaak geen ruimte is in informele gesprekjes. En toch kan ik zonder iets te zeggen, energie uitwisselen met de mensen om me heen. In de sportschool is daar alle ruimte voor, juist omdat we daar niet naartoe gaan om gesprekken met elkaar te voeren, maar om samen aan onze gezondheid te werken.

Mijn cirkel van sociale contacten is klein, niet omdat ik geen behoefte heb aan contact met anderen, maar omdat sociale interactie mij enorm veel energie kost. Daarom beperk ik me tot de contacten die noodzakelijk zijn, zoals het contact met collega’s op het werk. Het fijne van die contacten is dat de gesprekken over het werk gaan en dus vooral concreet en feitelijk zijn. Sinds ik zonder werk zit, is dat iets wat ik moet missen en daar heb ik moeite mee. Met het beperken van de mogelijkheden om samen te sporten, is het gemis aan contact met anderen nog groter geworden. Juist dat contact zonder woorden, dat zo ontzettend belangrijk is voor mijn mentale welzijn, mis ik. Ik kijk dan ook reikhalzend uit naar het moment waarop sporten in groepsverband weer als iets normaals en zelfs noodzakelijks wordt beschouwd. En wat zou het mooi zijn als we met ons allen ook zouden erkennen dat er meerdere manieren zijn om contact met elkaar te maken, zonder dat dat in één specifieke uitingsvorm moet worden gegoten.