Sollicitatiegesprek
Ik voerde een paar weken geleden een sollicitatiegesprek bij een GGZ-instelling die gespecialiseerd in het helpen met mensen die autisme, AD(H)D, of nah hebben. Ik had een gesprek met de baas van de organisatie en met de dochter van zijn zakenpartner (ze noemt zichzelf HR-manager, maar dat is te veel eer voor haar).
Ik solliciteerde op een ervaringsdeskundige positie. Deze positie bestond (en bestaat) nog niet in hun organisatie. Dat was voor mij dus een uitgelezen kans, zo leek het.
Mijn voornaamste zorg tijdens het gesprek was dat de baas erg gefocust was op de dingen die ik als autist en man met hersenschade mogelijk moeilijk zou vinden als ik in hun organisatie zou gaan werken. Ik snap best dat je een sollicitant moet leren kennen en dat je eventuele valkuilen van de sollicitant moet leren kennen, maar idealiter bespreek je ook wat de sollicitant toe kan voegen aan de organisatie.
Mailcontact na afloop
Ik heb na het gesprek een mailtje gestuurd waarin ik hem vertelde dat ik me in feite beledigd voelde door de manier waarop hij het gesprek met mij heeft gevoerd. Hij vroeg op een gegeven moment (nadat hij de inhoud van een van de lezingen die ik met mijn CV had meegestuurd had bekritiseerd) of ik door mij autisme moeite zou kunnen hebben met het omgaan met kritiek of meningen die niet overeenkomen met die van mij. Ik zei dat ik geen moeite had met andere meningen.
Deze opmerking van hem vond ik beledigend. Dit vertelde ik hem ook in de mail die ik na het gesprek stuurde. In zijn respons zei hij dat hij het jammer vond dat ik me beledigd had gevoeld, maar dat het volgens hem normaal is om tijdens een sollicitatiegesprek mogelijke zwakke plekken van een potentiële werknemer ruwweg in kaart te brengen.
Deze respons, zijn ronduit arrogante houding tijdens het gesprek zelf, en het feit dat ik me als ervaringsdeskundige tijdens het gesprek niet serieus genomen voelde, heeft mij doen besluiten niet verder in zee te gaan met deze GGZ-instelling.
Geen sollicitant maar patiënt
Ik voelde mij in feite een patiënt tijdens een sessie met een psychiater. Ik was continue bezig met mijzelf verantwoorden. De keuzes die ik maakte voor mijn lezingen waren niet goed. Ik was doorlopend bezig met het goed praten van mijn minder goede eigenschappen. Ik had het gevoel dat ik me gedurende het gesprek steeds moest verantwoorden. Vooral ook omdat ik geen kans kreeg om te praten over wat ik wel goed kan. Dat soort dingen wil je natuurlijk ook kunnen delen in een dergelijk gesprek.
Les
Het gevoel van niet serieus genomen worden werd nog versterkt, door het feit dat ik een nul-urencontract aangeboden kreeg. Ik zou in principe geen salaris krijgen van de organisatie. In het geval dat ik het contract accepteerde, zou bekend gemaakt worden dat de organisatie een ervaringsdeskundige in dienst had. Cliënten mochten zich dan bij mij aanmelden. Ik zou betaald krijgen per cliënt. Feitelijk wilde de GGZ-instelling kunnen zeggen, wij hebben een ervaringsdeskundige in dienst, maar we hoeven hem niet te betalen.
Al met al had ik het gevoel dat ik niet bij een sollicitatiegesprek was, maar dat een psychiater mij op een arrogante manier wilde duidelijk maken dat ik een aantal dingen niet kon; dat hij mij graag in dienst wilde nemen, maar zo weinig mogelijk wilde betalen.
De les die ik geleerd heb, is dat je, ongeacht te situatie, niet serieus op het aanbod van een ander in hoeft te gaan, als je zelf niet serieus genomen wordt. Zeker niet als ze alleen maar in je persoonlijke valkuilen geïnteresseerd zijn.
