Ik heb de behoefte aan een podium en erkenning niet altijd gehad. Voor ik zelf de diagnose autisme kreeg, had ik helemaal geen behoefte aan een podium. Na de diagnose ook nog niet echt. Hoewel ik me al die tijd wel hard maakte voor andere mensen met autisme, hard maken om ervoor te zorgen dat mensen met autisme beter begrepen worden. Begin dit jaar gebeurde er iets, iemand zei voor de zoveelste keer: “ach, iedereen is wel een beetje autistisch”. Niemand is een beetje autistisch, het is voor mij ook kwetsend om te horen. Kwetsend omdat ik voor mijn gevoel zo mijn best doe zodat andere mensen het niet opmerken. Ook vind ik het belangrijk dat andere mensen mij als een gewoon mens zien met een aantal bijzondere eigenschappen want zo is ook de stap om een vreemd persoon zo te zien, veel kleiner. Mensen zijn gewoontedieren en niet een klein beetje autistisch. Ik wil nu mijn stem laten horen en ik doe dat via mijn bloggen.
Behoefte aan waardering
Ik heb behoefte aan waardering en daarom ook de behoefte aan erkenning. Waardering betekent voor mij dat ik op waarde geschat word, dat ik geaccepteerd en gezien word. Mijn harde werk als verpleegkundige wordt gewaardeerd en beloond door nóg verder te mogen en kunnen groeien. Door middel van het schrijven van mijn bloggen wordt deze behoefte ook deels vervuld. De reacties die ik krijg zijn positief, hierdoor ervaar ik ook extra dat autisme iets heel positiefs is en wil ik doorgaan met bloggen. Met mijn bloggen wil ik ervoor zorgen dat ik ook EEN STEM heb, een podium en de daarbij behorende erkenning en misschien wel herkenning.
Hoe blog ik?
Als ik aan een blog begin, bedenk ik eerst een onderwerp en aan de hand van dit onderwerp doe ik research zodat alles wat ik schrijf zich op de waarheid berust. Door te bloggen moet ik ook nadenken over mezelf. Ik moet mezelf ook wel eens een spiegel voorhouden als ik de research doe en nadenk over wat ik wil schrijven. Ik schreef, onder andere, over veranderingen, ik schreef ook over COVID-19 en bij alles wat ik schreef heb ik gespiegeld bij mezelf want wat ik lees gaat over iemand anders bij autisme, hoe gaat iets dan bij mij?
Alleen op deze manier kan ik eerlijk een blog schrijven.
Herkenning van wat ik voel
Erkenning heeft ook met gelijkwaardigheid te maken en in mijn bloggen beschrijf ik situaties die uiteindelijk iedereen kunnen overkomen. Dit doe ik om te laten zien dat we uiteindelijk allemaal mensen zijn en sommige mensen hebben gewoon wat meer bijzondere eigenschappen.
Wat betreft herkenning hoor ik steeds vaker: “ik herken heel goed wat je beschrijft, ik maak het ook wel eens mee dat ….”. Dan is daar het podium voor mijn bloggen, de erkenning en de herkenning. Het is niet per definitie de situatie die ik meemaak maar wel het gevoel. Ik leg mijn gevoelens bloot, ze worden herkend en er wordt iets mee gedaan door een ander, dat voelt heel goed, ik ben trots.
Ik sta op het podium en word erkend en herkend.
