Het mogelijke bestaan van telepathie

Ik had het al weleens voorbij zien komen: The telepathy tapes. Het trok mijn interesse al en toen een vriend het even benoemde, dacht ik “Ja! Dat wilde ik nog opzoeken!” Zo geschiedde. Het begon met een korte trailer, maar al gauw raakte ik in de ban van de podcast afleveringen die er op dit moment van online staan. Er komt nog een film, maar voor nu zijn het slechts podcasts. Op het moment van schrijven heb ik ze nog niet allemaal beluisterd, toch voelt mijn leven erdoor veranderd. Elementen die erin voorkomen vormen dan ook de inspiratie voor dit blog.

De tapes gaan in eerste instantie uit van non-verbale autisten en onderzoekt hun telepathische vermogen. Op zich is het geen nieuw fenomeen voor me, natuurlijk bestaan vormen van telepathie, dat weet ik eerstehands. Er is een reden dat ik beland ben in een omgeving waarin spiritualiteit voorkomt, fenomenen als dit worden daar ook wel beschreven in de zin van bepaalde gaven. Hoewel ik niet zo sterk en accuraat verbonden ben als de non-verbale autisten waar deze afleveringen over gaan, is het meteen duidelijk dat ik iets weg heb van dit spectrum. Ik zou graag mijn aanwezige empathisch-intuïtieve gaven spelenderwijs verder openen en bewuster gebruiken. Sommige momenten van helder zien of voelen zijn ook aspecten van telepathie wat mij betreft.

Ik heb nog herinneringen aan dit zintuig uit mijn jonge kindertijd. Als kind ervoer ik, mogelijk vanuit symbiose, dat ik mijn ouders kon verstaan voorbij de gesproken taal. Een breed aspect van aanvoelen en uitwisselen op emotioneel, cognitief en energetisch niveau. Toen ik eens testte of ik zonder woorden iets cognitiefs bewust kon overbrengen en merkte dat deze weg niet werkte was ik diep teleurgesteld dat mijn ouders mij niet telepathisch konden verstaan. “Kan je mij dan echt niet verstaan zo?” zond ik meermaals uit naar mijn moeder. Telkens hoorde ik dat dan gewoon aan andere dingen dacht. Ze zag mij niet aan de binnenkant was het besef. Deze realisatie maakte impact. Toch heb ik geleerd er op terug te kijken als een ietwat logische maar vooral onrealistische verwachting. “Telepathie bestaat immers niet.”

Ook de vele malen in mijn leven dat ik meende gedachten te kunnen horen en daar iets over gezegd heb, werden weggewuifd. Door te horen over de nog veel concretere en niet meer te ontkennen ervaringen die in de podcast gedeeld worden besef ik hoe het een gewoonte is geworden deze beleving in mezelf niet serieus te nemen. Ik zie er beelden bij van voorbeelden/herinneringen waarin ik gedachtes van anderen hoor en binnen een fractie van een seconde het weg heb gezet als irrelevant en waarschijnlijk niet kloppend. Op zich te begrijpen. Onzekerheden en projecties of het invullen van andermans gedachten bestaan immers ook, vooral dat heb ik zeker goed geleerd.

Ook herinner ik me ervaringen waarin er wel een duidelijke interactie was van ingevingen die ik voornamelijk toewees aan het hogere. Omdat de optie van bewuste telepathie toch in een soort afgeschreven lijst in me geprogrammeerd is. Desondanks heb ik wel een ex-relatie waarin we beiden een zekere mate van duidelijke verbonden telepathie voelden. Dit vond ik ook heel waardevol en verbindend, omdat hij als ware contact met mij had waar anderen mij niet zagen. Dat we elkaar daarin bewust in konden verstaan.

Al met al wil ik ook zeker niet pretenderen dat ik telepathische gaven heb zoals de non-verbale autisten uit de podcast. Het moge duidelijk zijn dat ik me juist enorm verbaal heb ontwikkeld. Daarbij vermoed ik dat ik heb ingeleverd op een deel van mijn natuur die daarmee nog steeds wel bestaat. Dat dit nu op mijn pad komt, prikkelt me ook daar misschien weer bewuster op te letten en me er bewuster en opnieuw toe te verhouden. Ook de ervaringen met dieren, bomen of stenen kan ik op die manier verder uitdiepen en ruimte aangeven. Dat idee alleen al voelt als enorm aangenaam, kloppend en natuurlijk logisch. Een beetje als thuiskomen. Ik hoop dat dat van hieruit mag uitkristalliseren. Het onderdeel maken van de wereld die in deze podcast wordt aangeraakt, voelt als thuiskomen, als compleetheid. Het ontbreken van plek en erkenning voor deze non-fysieke realiteit doet me kijken naar onze moderne samenleving als barbaars, middeleeuws achtergesteld en onderontwikkeld.

De podcast raad ik enorm aan. Doordat het gaat over een groep waarbij deze ervaringen zo duidelijk en concreet zijn, kunnen we het onderwerp goed bestuderen en leren (h)erkennen in de realiteit. Voor mij persoonlijk is het verlangen diep dat dit gezien wordt, en dat geeft mij het gevoel dat mensen zoals ik zich minder vervreemd hoeven te voelen in de samenleving.

Zelfs al weet ik nog niet of ik zelf volledig begaafd en ontwikkeld kan raken en functioneren in dat veld. Het moge duidelijk zijn dat het een ander wereldrijk is dan die van het lichaam en het fysieke. En dat rijk, heb ik geleerd, is toch ook zwaar relevant voor me om me verder in te verdiepen en mee te verbinden. Want, zoals ook terugkomt in de podcast; het fysieke rijk is voor de autist niet vanzelfsprekend. Toch hoop ik me daarnaast ook weer meer te kunnen openen op een bewust niveau voor de wereld van telepathische taal.