Het autismespectrum omdenken

Tijdens het diagnoseproces kwam ik erachter dat schijnbaar niet iedereen in zoverre fanatiek is over hun interesses, niet een hele avond kan besteden aan hun favoriete hobby’s. Natuurlijk verschilt het enorm per persoon, maar kenmerkend aan autisme is schijnbaar een uitbundige en uitwendige liefde voor iets, een hobby, een dier, een tv-serie of een boek, maar ook andere mensen.

Het werd mij ook duidelijk dat mijn zintuigen op een andere manier werken, dat ik sneller vermoeid kan raken, gevoeliger ben voor stress en dat mijn hoofdpijn en duizelingen komen door het overprikkeld zijn.

De medische wereld noemt het niet voor niets een stoornis. Mensen gaan naar de psycholoog omdat zij klachten ervaren. Ik vind het echter een woord met verkeerde connotaties. Ik vind niet dat autisme inherent een stoornis is. Ik zie het als de manier waarop het brein informatie verwerkt, wat zonder de juiste handleiding, kan leiden tot een stoornis. Omdat metaforen met computers (Windows vs Mac) al vaak genoeg voorkomen, wil ik graag een ander metafoor voorstellen. Elk plantje heeft een eigen handleiding. De een heeft veel water nodig, de ander groeit het beste met minder water. Met de verkeerde handleiding, gaat de plant niet groeien, ook al heb je de beste bedoelingen.

Vooraf aan mijn diagnose, waren er dingen van mezelf die ik niet begreep. Ik was dat plantje dat niet wilde bloeien. Anderen zien niet hoe ik mij voel: hoe al die prikkels effect hebben op mijn brein. Zij zien hoe ik mij gedraag door die gevoelens. Via de verkeerde handleiding, werd ik gestraft voor het gedrag en kreeg ik geen handvaten voor mijn gevoelens. Door de jaren heen keerde alles naar binnen en begon dit zich te uiten in depressie, lusteloosheid en een ongezonde levensstijl. Ik was al autistisch, maar nu werd ik ook verstoord.

Toevallig leerde ik over autisme en adhd. Dit zette mij aan tot onderzoeken. Ik zag videos over autisme zonder stereotypes. Ik leerde dat autisme voornamelijk een hooggevoeligheid voor prikkels is en dat mijn brein deze prikkels op andere manieren verwerkt dan een niet-autistisch brein.

Door mijn diagnose kan ik nu vanaf de bodem werken aan mijn nieuwe zelf, met de juiste technieken en rituelen om aan mezelf te werken. Echt iets stabiels en goeds opbouwen, in plaats van met de verkeerde “ducttape-achtige” coping technieken mijn leven aan elkaar plakken en hopen dat het niet uit elkaar valt. Voor mij zit er dus waarde aan de diagnose.

Toch zie ik autisme niet als stoornis. Ik zie het als de manier waarop mijn brein en zijn in elkaar zit. Dit kan inderdaad leiden tot problemen, maar er zijn ook zoveel positieve kanten aan de manier waarop ik in elkaar zit. De details die ik zie in films, die vallen anderen niet op. Mijn doorzettingsvermogen zorgt ervoor dat ik de kern van een probleem moet ontdekken. Ik herken onderliggende structuren in talen, waardoor ik snel taalregels onthoud. Mijn nieuwsgierigheid zorgt ervoor dat ik allerlei verschillende hobby’s en technieken leer. Muziek en kunst kunnen mij echt ontroeren. Ik praat graag over filosofie en wat er in de ziel van een mens zit. Mijn brein is autistisch, dus al deze mooie dingen horen daar ook onder te vallen.

De nadelen van mijn brein heb ik dus altijd op een verkeerde manier aangepakt. Mede door opvoeding en mede door mijzelf. De nadelen van ongediagnosticeerd autisme en een omgeving die mij niet begreep hebben geleid tot die vermoeidheid en depressiviteit. Een juiste handleiding is belangrijk. Een omgeving die je accepteert is ook ontzettend belangrijk. Als volwassenen kan ik dit mijzelf nu geven. Ik vind mezelf niet meer verstoord, maar ik ben wel autistisch.