Help, mijn hoofd is in lockdown (en de kids rennen door)

2020 was voor mij (en voor wie niet eigenlijk) een moeilijk jaar dankzij Covid-19. Het “normale” leven is over, maar het “nieuwe normaal” is nog onbesloten. Net voor de eerste lockdown startte ik een nieuwe klus en was mijn jongste een baby. Alles bij elkaar opgeteld liep mijn aut-brein keihard vast: dit is teveel.

Teveel stress op globale schaal, want elk mediakanaal rept over dood en schuld. Teveel stress op straat, want niet iedereen draagt een mondkapje (???). Teveel stress in huis, want het lukte me niet om te thuiswerken. En teveel schuldgevoel, waarom lukt het anderen wel en mij niet?

Het breekpunt kwam toen ik thuis mijn baan moest uitvoeren. Ik had beide kids, want geen kinderopvang en manlief kon niet thuiswerken. Overdag kreeg ik weinig gedaan, zelfs als mijn ma oppaste, want ik hoorde de baby en de kleuter CONSTANT. ’s Avonds lukte ook weinig, want geen collega online om te helpen.

Na maanden aanmodderen werd ik van de klus gehaald en sindsdien voel ik me nutteloos. Natuurlijk ben ik nog geliefd als moeder/vrouw/vriendin, maar niet als “participant”. Ik mis de dagen buitenshuis, omringd door volwassenen om taken mee te voltooien. Je weet wel, een werkdag zonder krijsend nageslacht.

Dit gemis van een zinvolle dagbesteding heb ik eerder en erger meegemaakt: toen ik schoolverlater was en in een psychiatrische opname belandde. En in 2019 ben ik ernstig ziek geweest. Telkens vond ik de moed om door te gaan, dus ik laat me niet kisten door dit corona-jaar. Dit hielp mij om afgelopen maanden nieuwe zingeving te zoeken:

• De humor inzien van de situatie.
  Waar ik voorheen drukke plekken vermeed (mensen te dicht op me, teveel lawaai en geuren), vermaak ik me juist met de corona-regels. Mensen herinner ik eraan anderhalve meter afstand te bewaren, door keihard te hoesten. Mijn kids hoesten graag ook een handje mee. Of dit binnenpretje: inbeelden dat iemand zijn onderbroek draagt, zoals zijn mondkapje 😉
• Nieuws vermijden.
  Het journaal kijk ik al jaren niet meer, maar via sociale media krijg ik berichten mee. Maar ik kan er niets mee. Het meeste maakt me verdrietig en ligt toch buiten mijn invloedssfeer. Met de focus op het goede in de mens, reageer ik alleen op de hoopgevende berichten. Of zoals Rutger Bregman heel mooi zegt: “Nieuws is gefocust op negatieve uitzonderingen, het overgrote deel van het leven gaat goed.”
• Genieten van de mensen om me heen.
  Ik zie minder familie en vrienden dan voorheen, maar thuiszitten heeft voordelen. Zo maak ik van dichtbij mee hoe mijn dochter leert lopen en praten. En hoe zoonlief leert schrijven en rekenen. Ook de zeldzame ontmoetingen voelen zonder knuffels nog net zo warm, want met lieve woorden en grappige whatsappjes slepen we elkaar door deze periode.

Helpen deze strategieën om mijn hoofd uit de knoop te halen? Voor een deel. Ik wil eerlijk zijn en zeggen dat ik ggz-hulp moest inschakelen. De wereld is niet kalm en mijn gedachten gaan met me op de loop, maar dat wil ik niet meer laten gebeuren. Mensen, zoals dat nageslacht, hebben mij namelijk nodig en ik wil sterk blijven.

Kortom: stay (mentally) safe, allemaal!!