2020 was voor mij (en voor wie niet eigenlijk) een moeilijk jaar dankzij Covid-19. Het “normale” leven is over, maar het “nieuwe normaal” is nog onbesloten. Net voor de eerste lockdown startte ik een nieuwe klus en was mijn jongste een baby. Alles bij elkaar opgeteld liep mijn aut-brein keihard vast: dit is teveel.
Teveel stress op globale schaal, want elk mediakanaal rept over dood en schuld. Teveel stress op straat, want niet iedereen draagt een mondkapje (???). Teveel stress in huis, want het lukte me niet om te thuiswerken. En teveel schuldgevoel, waarom lukt het anderen wel en mij niet?
Het breekpunt kwam toen ik thuis mijn baan moest uitvoeren. Ik had beide kids, want geen kinderopvang en manlief kon niet thuiswerken. Overdag kreeg ik weinig gedaan, zelfs als mijn ma oppaste, want ik hoorde de baby en de kleuter CONSTANT. ’s Avonds lukte ook weinig, want geen collega online om te helpen.
Na maanden aanmodderen werd ik van de klus gehaald en sindsdien voel ik me nutteloos. Natuurlijk ben ik nog geliefd als moeder/vrouw/vriendin, maar niet als “participant”. Ik mis de dagen buitenshuis, omringd door volwassenen om taken mee te voltooien. Je weet wel, een werkdag zonder krijsend nageslacht.
Dit gemis van een zinvolle dagbesteding heb ik eerder en erger meegemaakt: toen ik schoolverlater was en in een psychiatrische opname belandde. En in 2019 ben ik ernstig ziek geweest. Telkens vond ik de moed om door te gaan, dus ik laat me niet kisten door dit corona-jaar. Dit hielp mij om afgelopen maanden nieuwe zingeving te zoeken:
Helpen deze strategieën om mijn hoofd uit de knoop te halen? Voor een deel. Ik wil eerlijk zijn en zeggen dat ik ggz-hulp moest inschakelen. De wereld is niet kalm en mijn gedachten gaan met me op de loop, maar dat wil ik niet meer laten gebeuren. Mensen, zoals dat nageslacht, hebben mij namelijk nodig en ik wil sterk blijven.
Kortom: stay (mentally) safe, allemaal!!
Afbeelding: Pixabay