Grenzen en werkdruk

Zo af en toe, voor mijn gevoel te vaak, loop ik tegen de grenzen van mijn kunnen aan. Het is altijd een nare ervaring, want ik wil net als de meeste mensen gewoon alles kunnen doen zonder daarbij tegen de grenzen van mijn kunnen aan te lopen. Op die momenten voel ik mij letterlijk beperkt door mijn autisme.

Zo ging ik afgelopen week een, voor mij nieuwe, creatieve hobby proberen waarbij ik motorisch tegen een grens aanliep. Bij mijn poging tot wol prikken brak ik 2 naalden binnen 5 minuten omdat ik moeite heb met de naald vasthouden en met het reguleren van de kracht die ik moet gebruiken. Het is pijnlijk om te merken dat ik een simpele handeling, met een naald in wol prikken, niet kan en hoewel ik veel dingen op creatief gebied juist goed kan, maakt dit mij toch verdrietig. Het lukte mij wel om, na even slikken, mijn haakwerkje op te pakken; dat lukt mij dus wel prima, en in plaats van wol prikken ben ik gaan haken.

Dit weekend ging ik naar Fantasy Fest waar ik uiteindelijk zo overprikkeld raakte dat ik “uitlogde” en op de automatische piloot met het openbaar vervoer naar huis ging, waar ik helemaal leeg en moe arriveerde. De volgende ochtend stond ik ziek op; een teveel aan prikkels maakt mij fysiek ziek. Hoofdpijn, een flink snotneus gecombineerd met keelpijn maakte dat ik mij ziek moest melden. Ziekmelden doe ik zelden, hoewel ik best vaak een paar dagen herstel nodig heb, maar nu kon ik echt niet anders. Dan is ook nog het verzuimbeleid op het werk aangescherpt waardoor ik ergens die dag gebeld zou gaan worden. Ik weet niet wanneer: dit zorgt ook voor flinke onrust. Als ik ben gedoucht en aangekleed registreer ik alles in huis; de kattenbak die verschoond moet worden, de was in de volle wasmand, de kruimels op de vloer en de afwas op het aanrecht. Doordat het zoveel is en mijn hoofd zo vol zit, blokkeer ik en weet ik niet waar ik moet beginnen; het past er gewoon niet meer bij. Als ik dan uiteindelijk een begin weet te maken en de vloer, de was, de kattenbak en het aanrecht gedaan zijn kan ik eindelijk tot rust komen met een boek op de bank. Door te lezen ontprikkel ik, maar dat kan dus pas als er in mijn hoofd ruimte voor lezen is.

Gelukkig zijn er ook weken waarin ik helemaal niet tegen grenzen aanloop en ik mijn autisme helemaal niet als beperking ervaar. Dit maakt dat ik een week zoals afgelopen week beter kan handelen, maar lastig blijft het wel.

Dit is mijn meest persoonlijk blog ooit; ik heb dan ook even getwijfeld of ik dit wel kon delen, maar wellicht herken je jezelf hierin en voel je je daardoor wat minder alleen. Of misschien heb je een oplossing om dit soort momenten te voorkomen of om er beter mee om te gaan. Verder vind ik het ook belangrijk dat mensen deze kant van autisme leren kennen en herkennen.