Gesprek voeren

Lief dagboek,

Voor vandaag wil ik het graag hebben over het voeren van een gesprek met anderen. Wanneer men niet weet hoe ik in elkaar zit (nog niet weet dat ik autisme heb), geef ik soms verkeerde antwoorden. Als het onderwerp mij beter ligt, kom ik er beter uit.

Wanneer ik vertel dat ik van tevoren uitleg wil om mij te kunnen verdiepen in een bepaald onderwerp wordt er vaak gevraagd waarom. Daarna leg ik uit wat de reden is. In sommige gevallen hebben we dan diepgaande gesprekken. Tenzij er iemand zo maar binnenkomt en, om wat voor reden dan ook, een ander onderwerp aansnijdt.

Dat wil zeggen: Ik was op een dag in gesprek met iemand op het werk en we hadden een diepgaand gesprek over wat autisme en ADHD inhielden. Toen kwamen er mensen binnenvallen, van “heb je even want we moeten ergens bij”. Ze zagen aan mijn gezichtsuitdrukking dat het even niet kon. Het duurde even voordat ik de draad weer op kon pakken (schakelen).

In dit verhaal merk ik dat er verschillende kenmerken van autisme voorbijkomen: schakelen, afgeleid worden, een gesprek voeren en dat dit één op één nog best wel kan, zolang we niet door anderen gestoord worden. Ook wat er gezegd wordt, is soms moeilijk te begrijpen. Want als je veel zwart-wit ziet in het voeren van een één op één gesprek, hoe moet het dan op die vermoeiende vergaderingen en verjaardagen? Als ik op een verjaardag ben, ga ik altijd zo dicht mogelijk bij de uitgang zitten, om, als het met de gesprekken te druk wordt, even naar buiten te kunnen om adem te halen. Daarmee houd ik mijzelf zoveel mogelijk rustig.

Lief dagboek, heb je tips voor hoe ik in het gesprek met de ander zo goed mogelijk tussen de verschillende onderwerpen kan schakelen? In het contact met mensen met en zonder autisme ben ik iemand die eerst de kat uit de boom kijkt, voor ik ergens op reageer. Het wordt mij al snel te druk. Tenzij het onderwerp mij echt aanspreekt, dan merk ik dat het een waterval wordt. Mijn grootste hobby is fotografie en daar kan ik uren over praten. Dan blijf ik soms dus maar over fotografie praten. Terwijl er ook andere onderwerpen aan de beurt moeten komen.

Daarom zijn mijn blogs voorzien van eigen foto’s. De foto met landschap en hek duidt aan dat je in het luchtledige praat. Als mijn gedachten snel gaan, dan raak ik zelf de draad kwijt en merk ik dat wat ik wil zeggen niet meer overkomt bij de ander. Pas als ik weer rustig praat, luistert de ander weer naar mijn verhaal.

Grapjes vind ik vaak moeilijk te begrijpen. Meestal neem ik alles letterlijk! Dus het is gewoon meedoen en eventueel pas achteraf begrijpen.

Lief dagboek, ik ben benieuwd wat jij en anderen hiervan vinden. Tot gauw.

Groet,

Cor