Eenzaamheid

Best dagboek,

Ik kwam op internet iets tegen wat me dwars zat en triggerde: eenzaamheid. Zo herkenbaar in mijn eigen wereld. Zoveel mensen rond mij worden er mee geconfronteerd. En binnen uitzonderlijke stresssituaties is die eenzaamheid héél zwaar om te dragen. Maar eenzaamheid heeft binnen mij autisme nog een hele andere, diepere betekenis. Zijn we als autist niet altijd eenzaam? Onbegrepen? Niet aanvaard zoals we zijn?  Het buitenbeentje, de vreemde vogel, onberekenbaar…. . Worden we ervaren als onvoorspelbaar, terwijl we zo voorspelbaar zijn?

Er is mijn onbedwingbare drang om te weten, zodat ik met dat weten de strijd kan aangaan tegen eenzaamheid. Of is het net door te weten dat ik de kracht vind te berusten in mijn eenzaamheid? Hierover wil ik graag dieper ingaan. Mijn beste dagboek, kan je mij daarover iets vertellen?

Eenzaamheid  komt bijna altijd voor als iemand afwijkt van wat als de norm wordt beschouwd, of als iemand het gevoel heeft anders te zijn. De een kan zich zonder enige moeite met en zware handicap door het leven manoeuvreren, de ander heeft het gevoel met flaporen voor het leven getekend te zijn. Maar als dat anders-zijn (of je anders voelen) ook nog met zich meebrengt dat je andere mensen niet zo goed begrijpt en zij jou ook niet begrijpen dan komt dat dubbel aan. Je eenzaam, onbegrepen en buitengesloten voelen is dan heel begrijpelijk.

Het is lastig om in algemene termen iets te zegen over eenzaamheid, omdat dat voor ieder mens anders is. Over autisme in algemene termen iets te zeggen, is zo mogelijk nog lastiger. Geen twee mensen met autistische trekken zijn hetzelfde. Daarom is het ook een autisme spectrum stoornis. Het rariteitenkabinet samengevat in één woord. Waar de ene nauwelijks of zelfs niet zelfstandig kan leven, daar is een ander voor de buitenwereld niet eens te herkennen als ‘anders’.

Een van de kenmerken van mensen met ‘autisme’, beter gezegd met wat genoemd wordt ‘een stoornis in het autistisch spectrum’, is dat het voor hen vaak lastig is sociale situaties te begrijpen en emoties van anderen aan te voelen. Je hebt volgens de huidige maatschappelijke norm geen of te weinig empathie. Daarmee ben je dus anders dan de massa. Nou ja, de massa… mensen zijn nu eenmaal in veel opzichten verschillend. Ook in de mate waarin mensen empathie voelen, of zich kunnen voorstellen hoe een sociale situatie zou ‘horen’ te zijn. Het is een glijdende schaal. Zoals ook ‘de’ waarheid niet bestaat. Ieder heeft zijn eigen waarheid. Een eigen kleuring van zijn/haar werkelijkheid, beïnvloed door de eigen ervaringen en omgevingsfactoren (sociale achtergrond, origine, scholing, tewerkstelling, gezondheidstoestand,…).

Duizenden dingen schieten door mijn hoofd. Misschien heb ik niet goed begrepen wat er staat? Maar wat moet ik ermee? Wat bedoelt men hiermee? Moet het dan zo? …  Ik heb een gezin en in mijn werkzame leven met een goed netwerk; toch voel ik me ook vaak eenzaam. Alleen komt het soms dubbel zo hard binnen. Waarom heb ik er zoveel last van? Als je goed in je vel zit heb ik het gedacht dat ik er minder last van heb. Maar misschien ben ik dan zo eenzaam als anders, maar ervaar ik het even niet.

Wanneer je keuzes maakt om beter te leven en bezig bent met gezonde voeding komt het wel goed wordt gezegd.  Nu ik met pensioen ben, zoek ik uit wat het is: eenzaam zijn.  Eenzaamheid kan volgens mij ook ontstaan binnen latrelaties. In het weekend zie je elkaar, maar door de week niet. Dat hoorde ik onlangs. Dat ook autisten binnen een latrelatie daar problemen mee hebben. Omdat het ervaren wordt als een aantrekken en afstoten. Alles delen in een weekend en dan pots is er niemand meer om mee te delen. Geliefd en bemind worden en dan plots de kilte van de eenzaamheid. Het gevoel er toch weer alleen voor te staan.

Wat vind je daarvan dagboek, die eenzaamheid? Ik ben dit naar je gaan schrijven, omdat ik er soms ook last van heb.  Heb je een oplossing? Of een handvat hiervoor? Ik hoor graag van je.

Groet,

Cor