Een moeiteloze verhuizing

Verhuizen vind ik spannend, zeker als het naar een nieuwe omgeving is. Ik heb dan geen rust tot de verhuizing achter de rug is. Vragen als: Lukt alles op tijd? Heb ik aan alles gedacht? Hoe verhuis ik de kat ook mee? Ik begon al enkele weken van tevoren met verhuisdozen inpakken. En de meubels die ik niet mee wilde nemen had ik verkocht of weggegeven. Ook de meeste adreswijzigingen had ik al gedaan. Dat gaf me in mijn hoofd meer rust om op de verhuisdag zelf fysiek en mentaal daadwerkelijk aanwezig te kunnen zijn. Omdat ik in een flat woonde, reserveerde ik een verhuislift. De spullen over het balkon naar beneden tillen leek ons makkelijker en minder stressvol dan over de smalle galerij en in de lift. Mijn vriend is vrachtwagenchauffeur en mocht van zijn werkgever een vrachtwagen huren om de spullen in te vervoeren. Ook wilde mijn schoonfamilie komen helpen. Enkele spullen zoals mijn muziekinstrument had ik al meegenomen naar het nieuwe huis. In de week dat we de sleutel kregen, namen we vrij om te kunnen schoonmaken en verven. We bedachten ook meteen waar de meubels moesten komen te staan en wat we nog nodig hadden. Toevallig vond ik tweedehands meubels. Een hoekbank, barkast, eettafel en tv-meubel. Die heeft mijn vriend met zijn familie opgehaald terwijl ik verder ging met verven. De meubels konden al vrij snel op hun plek nadat de muren af waren. De spullen uit mijn oude woning konden op de verhuisdag idem meteen op de juiste plek gezet. Daar was ik blij om.

Toen kwam de grote verhuisdag… Ik ging al vrij snel in de doe-modus met het bed afhalen en een rondje door het appartement of ik alles heb. En voor de kat een rustig plekje vinden in alle verhuisdrukte, want die moest natuurlijk ook mee naar het nieuwe huis. Mijn vriend arriveerde al vrij op tijd met de vrachtwagen, samen met mijn schoonfamilie. Even daarna zagen we ook de verhuislift beneden staan. Het verhuizen zelf ging vrij moeiteloos… Voor ik het door had, stonden alle zware spullen in de vrachtwagen. Intussen tilde ik wat kleine spullen, haalde de berging beneden leeg waar de fietsen stonden, en maakte de laatste dingen schoon in het appartement. Het voelde allemaal heel onwerkelijk. Want ik had niet eens tijd om te piekeren of alles wel goed zou verlopen. Ik had juist verwacht dat het allemaal meer moeite zou kosten. De tijd vloog om. Rond half 2 ’s middags was ik dan ook al met mijn schoonzus en de kat, in het nieuwe huis aanwezig. De kat zette ik boven in een kamer zodat ze rust had, wat kon eten en drinken. De meubels kwamen aan het einde van de middag. Want mijn vriend ging ook meteen wat van zijn spullen ophalen. Rond 7 uur ’s avonds stonden de meeste spullen al goed en zaten we aan het avondeten. Evengoed was ik aan het einde van de dag moe. Maar voldaan. Het is me allemaal heel erg meegevallen.

De dag na de verhuizing moest ik de sleutel van het appartement inleveren bij de woningbouw. Maar ik liep eerst het appartement nog even binnen voor een laatste controle en “afscheid”. Het voelde voor mij heel dubbel om in het lege appartement te staan, waar de zon op de kale muren en vloer scheen. Enerzijds heb ik hier 5 jaar gewoond en genoten van het uitzicht vanaf het balkon. En de wandelingen in de mooie omgeving, de lieve buren. Anderzijds voelde het ook goed om te verhuizen. In de flat en de wijk was veel omgevingsgeluid. En ik woonde al ongeveer 10 jaar in die omgeving. De nieuwe omgeving heeft ook veel natuur om te verkennen, en is hopelijk wat rustiger. Samenwonen met mijn vriend, een rustige man, lijkt me ook een mooie ervaring. Elke keer op en neer reizen om elkaar te zien gaf veel onrust, dat wilde ik niet meer. Ik wilde één plek om te zijn, en geen twee. Nadat ik de laatste dingen had gecontroleerd in het appartement, was het tijd om de sleutel in te leveren bij de woningbouw. Dat was het dan. Er is geen weg meer terug. De deur is dicht. Op naar een nieuw begin.

De eerste dag na de verhuizing verliep rustig. Ik ging naar de gemeente voor de inschrijving en daarna dozen uitpakken. Mijn kat was al rustig het huis aan het verkennen. Het stelde mij gerust dat ze nu al vrij ontspannen rondliep, want katten zijn ook gevoelige dieren.

Ik denk dat ik aan het einde van de week al alle dozen had uitgepakt. Alleen de garage stond erg vol, en de kamers op de bovenverdieping misten nog wat afwerkplinten. Op naar de volgende uitdaging, namelijk van het huis echt “ons” plekje maken. Wordt vervolgd.