Een dag in mijn Amsterdamse appartement

Ik hoor het vertrouwde geluid van de sprinter, die het perron naast mijn huis verlaat op weg naar het volgende station. Het is een combinatie van zacht gerammel van metaal en het aanzwengelen van een optrekkende trein. Het geluid onderscheidt zich van de intercity’s en de internationale treinen.

De internationale trein stopt niet op het station waarnaast ik woon, maar raast er voorbij. Ken je het geluid als je over de betonplaten van de Belgische autosnelweg rijdt? Precies dat geluid maken de langsrazende internationale treinen.

De metro maakt het meest onderscheidende geluid. Haar ‘betonplaten’ zijn kleiner. En als de metro remt voor het perron klinkt een wat schreeuwend, schril geluid. Het klinkt alsof het ieder moment erger kan worden. Het geeft hetzelfde gevoel als wanneer iemand met een krijtje op een schoolbord dreigt te gaan krassen.

Op de begane grond hoor ik de tram. Haar claxon klinkt als een belletje. Waar het tramspoor het fietspad kruist, staat een stoplicht. Als er een tram voorbij komt, klinkt hetzelfde geluid als bij een spoorwegovergang.

Tenslotte de streekbussen. Velen zijn elektrisch en hoor ik niet rijden. Ik hoor ze wel toeteren… De bussen hebben voorrang op de kruising voor mijn appartementencomplex. Maar zoals het de meeste Amsterdamse fietsers beaamt, schieten zij net voor de bus langs. De claxon van de bus wordt regelmatig gebruikt en heeft wat weg van de claxon van een vrachtschip. Al drukt de buschauffeur uit schrik en frustratie de claxon korter en kordater in.

Al het geluid van het openbaar vervoer wordt gecreëerd aan de oostkant van mijn appartement. Aan de noordkant bevindt zich een bouwplaats. Hier wordt tegelijkertijd aan drie appartementencomplexen gebouwd.

Ik hoor het gepiep van een achteruitrijdende vrachtwagen die betonmix komt leveren. Ik hoor het slaan op ijzer met een hamer en het ronddraaien van de betonmolen. Ik hoor een slijptol die in betondraad wordt gezet, het rijden van een vorkheftruck en het graven van een graafmachine. Het wegdrillen van beton is gelukkig al even geleden en ook het heien zit erop.

Ondanks mijn triple glas krijg ik aardig wat mee van deze altijd aanwezige geluiden die zich afspelen in mijn buitenwereld. Maar ik merk ze fluctuerend op. Soms hoor ik ze niet bewust, soms registreer ik alleen dat ik ze hoor, soms ergeren ze me en soms overprikkelen ze me en maken ze dat ik wil verdwijnen naar een plek waar totale stilte is. Op deze dagen heb ik al zoveel stress ervaren dat ieder geluid dat mijn trommelvlies raakt, me irriteert. Gelukkig bevindt mijn slaapkamer zich aan de meest stille kant van mijn appartement en kan ik me hier terugtrekken. Maar slapen zonder oordoppen doe ik al jaren niet meer. 

Ook voor visuele prikkels kom je in mijn appartement niet tekort. Ik noem mijn uitzicht dan ook wel een levend schilderij. Je kunt vanuit mijn huis naar buiten kijken en je een hele dag vermaken. Er is buiten altijd iets in beweging.

Als mijn wekker om zeven uur gaat, staat de bouwplaats al vol met auto’s van de bouwvakkers. Zij vinden moeiteloos hun weg in de voor mij grote chaos die de bouwplaats is. Gewapend met gele helmen en gele en oranje hesjes lijken alle bouwvakkers gedurende de hele dag precies te weten wat ze moeten doen en waar.

Er staan drie hijskranen voor mijn raam, voor ieder toekomstig appartementencomplex één. De hijskranen zijn verschillend in hoogte zodat zij elkaar niet omver zwiepen. Ik woon zo hoog dat ik in het bakje van een van de hijskranen de machinist aan het werk kan zien. In de verre verte zie ik nog eens vijftien (!) hijskranen, allemaal werkend aan het woningtekort.

Ik zie auto’s voorbijrijden op de A5 en de A10. Overdag, ‘s avonds, ’s nachts, de snelweg is nooit verlaten. OV-reizigers wandelen van of richting het station. Ik zie tientallen windmolens, de haven, het Noordzeekanaal, toeristen met rolkoffertjes, fietsers, kantoorgebouwen, voetbalvelden, horeca, een padelbaan, industrie en tenslotte ook het groen van een park.

’s Avonds zijn er honderden, zo niet duizenden lampjes te zien. Het Holland Casino springt eruit met haar ronde, in regenboogkleur verlichte gevel. Met kerst zie ik vanuit mijn raam een vijfennegentig meter hoge kerstboom, gemaakt van selectief verlichte kantoorruimtes in het kantoorgebouw tegenover mijn appartement.

Al deze visuele prikkels vind ik minder storend dan geluid. Het feit dat ik op een veilige afstand in mijn appartement kan observeren wat er buiten gebeurt, helpt daarbij. Ik geniet van uitzichten: overzicht hebben en naar details kijken. Al kan alle beweging me ook een onrustig gevoel geven. Zit ik op de bank en iedereen daar buiten is iets aan het doen…

Binnenkort verlaat ik mijn levende schilderij voor een rustigere plek in het land. Hier hoor ik vanuit mijn slaapkamer de vogels fluiten, kan ik ’s avonds naar de sterren kijken, zie ik de horizon als ik op de grond sta en kan ik me binnen een mum van tijd omringen met groen en stilte. Misschien moet ik even afkicken van alle prikkels die ik gewend ben, maar ik vermoed dat ik mijn nieuwe omgeving snel ga waarderen.