De Verjaardagspartycrash

Wanneer ik uit mijn raam kijk zie ik een weiland waar een weggetje langsloopt. Aan het eind van dat weggetje staat een oude molen. Het is een historische molen uit het jaar 1663. Ik woon in het allerlaatste huis van het dorp, en elke dag wanneer ik naar buiten kijk zie ik die molen staan. Het is een soort buurman.

Sinds kort is deze molen gerenoveerd, en af en toe open voor nieuwsgierige bezoekers. Ik ben er al één keer geweest op de speciale buren kennismakingsdag. Ik ben immers hun buurvrouw, en heb daar toen een heerlijk worteltaartje gegeten.

Vandaag is dagelijkse beeld van de molen anders. Er is een vlag gehesen. Dat betekent dat de molen open is. Ik krijg spontaan trek in de worteltaart van de molen. Het is een zonnige voorjaarsdag in mei en ik besluit mijn schoenen aan te trekken en voor zo’n heerlijk taartje te gaan. Ik loop over het weggetje in de zon en verheug me ontzettend. Ik heb ook flink trek gekregen.

De molen met gehesen vlag en open deur ziet er uitnodigend uit. Er staat zelfs een bord buiten waar ballonnen op getekend zijn. Wat een vrolijk en warm onthaal! Ik besluit om de molen vanbinnen eerst goed te bekijken, alsof ik in een museum ben. Dat geeft me een houding wanneer er andere mensen bijzijn. Want die andere mensen zijn er.

In het midden van de ruimte zit een groep mensen in een kring. Ze zijn met elkaar aan het keuvelen met de mensen links en rechts van hun. Ze hebben ook allemaal een schoteltje met een taartje erop in hun handen. Het is geen worteltaart, maar kersentaart met slagroom op de rand. Hm zo maar even goed opletten bij de bar dacht ik. Ik wil wel worteltaart namelijk. Daar ben ik voor gekomen.

Ik begin aan mijn ronde door de molen aan de linkerkant, en ben van plan dan heel nonchalant bij de bar uit te komen en mijn worteltaart te bestellen. Dat geeft me de tijd om mijn taartbestelscript voor te bereiden. Ik bekijk de foto’s van de verbouwing en de informatiestand. Het geeft me houvast om me ergens op te focussen wanneer er andere mensen aanwezig zijn. Ik probeer ook rustig adem te halen, want de aanwezigheid van die andere mensen geeft me stress. Als ik maar niet onverwachts aangesproken word.

Terwijl ik mij strak op het informatiebord focus voel ik dat iemand naar me toe komt lopen. Oh nee! een onverwachte sociale interactie. Dan wordt ik aangesproken. ‘Goedemiddag mevrouw’. Oh shit, ik doe alsof ik het niet hoor en loop snel door, naar het volgende informatiebord. De mevrouw loopt achter me aan. Ik draai me om en merk dat die hele kring mensen is opgehouden met keuvelen en taart eten en mij aankijkt.

Snel mijn sociale script zoeken. En rustig proberen te antwoorden. Ik spreek de groep toe met een iets te hoge luide stem ‘Hallo, ik ben het, de buurvrouw van de overkant!’ Dan wend ik mij tot de mevrouw die me achterna liep. ‘Eén worteltaart alstublieft!’ Als ik nou snel dat taartje krijg, kan ik hier weg en buiten rustig smikkelen.

‘Mevrouw wij hebben hier een besloten verjaardag.’ ‘Oh, maar heeft u worteltaart, ik kom voor de worteltaart die u vorige keer ook had.’ ‘Nee we hebben geen worteltaart vandaag. Volgende keer weer mevrouw. Wilt u nu alstublieft weggaan?’ De mevrouw brengt me naar de deur.

Ik sta wat verdwaasd buiten de molen. Zonder worteltaart. Ik loop naar huis en probeer te bevatten wat er net gebeurd is. Dan valt het kwartje, ik heb zonder dat ik daar erg in had een verjaardag van een onbekende lopen partycrashen. Ik heb een overduidelijke sociale setting totaal niet herkend, verblind door mijn verlangen naar worteltaart. Ik begin hard te lachen en kan niet meer stoppen. De weg naar huis heb ik continu lachbuien. Thuis duurt het even voordat het idee van de worteltaart uit m’n hoofd is en ik een broodje kaas kan nemen.