Mensen bestuderen
Een enorm grote hobby van mij is het bestuderen van mensen. Dat was het eigenlijk altijd al. Het blijft me verwonderen, hoe mensen denken, doen of voelen.
Vroeger deed ik dat stilletjes, het liefst vanuit een boom waar ik hoog in verstopt was. Dan kon ik namelijk het minst overladen zijn van menselijke prikkels en had ik alle ruimte om de mensen te bestuderen. Hun gelaatstrekken, hun gespreksonderwerpen. Het viel me al snel op dat wanneer ik iemand actief bestudeerde terwijl de persoon dat door had, deze zich anders ging gedragen. En het liefst bestudeerde ik ze in hun natuurlijke habitat.
De psyche bestuderen
Ik bestudeer ook graag de psyche van mensen. Door het bestuderen van de psyche en alle bijkomende mechanismen van de natuurlijke mens is veel gedrag dat onlogisch lijkt toch erg verklaarbaar. Daarvoor moet je wel erg diep in het onderwerp kijken.
Aan de ene kant heb ik geleerd om compassie te hebben voor mensen. Zo heb ik geleerd dat onder alle zelfbeschermingsmechanismen die de mens hun leven doen laten leiden, eigenlijk altijd wel een lief wezen schuilt. Sommige mensen doen echt zieke dingen, maar vaak is daar een verklaring voor te vinden, eentje die gaat over hun pijn of over hoe zij de dingen in het leven geleerd hebben. Bijvoorbeeld wanneer iemand heftig en buiten proportie uitvalt naar een ander, is het heel gebruikelijk dat deze zelf slecht in zijn of haar vel zit en gewoon enorm kampt met spanning en deze niet op een gezonde manier weet te uiten. Of een ander voorbeeld is pestgedrag. Ook zie ik bij mensen die een ander iets aan doen, zelf geen fijne gezonde manier hebben om met hun opgekropte gevoelens om te gaan, het liefst zou ik ze troost bieden voor de pijn die eronder schuilgaat.
Aan de andere kant heb ik ook geleerd dat het menselijk en gezond is om, naast het hebben van begrip, je eigen lijf en grenzen te blijven voelen en erkennen. Om waarde te geven aan wat dingen met mij doen. Zoals met grensoverschrijdend gedrag. Dan kan iemand er misschien weinig aan doen, maar mag ik wel streng of boos zijn. Zoals wanneer iemand gewoon heel slecht in zijn vel zit en onredelijk op mij uitvalt, dan kan ik wel begrip hebben maar ik heb wel afstand te nemen voor mijn eigen gezondheid en toestand. Vroeger vond ik dat heel lastig, want het vraagt een zelfbesef en grensbeleving, die bij mij vroeger nog niet goed ontwikkeld was. De meeste mensen zijn heel goed in grenzen stellen en het zou me erg mooi lijken als meer mensen daarnaast ook meer compassie in anderen kunnen zien en ervaren.
Gevoelens onderzoeken
Wat ik ook heel leuk vind met mensen bestuderen, is voelen hoe ze voelen. Zonder iets te doen, voel ik al enorm veel sfeer en gevoel van mensen. Zoals iemand die doet of hij vrolijk is, maar van binnen kapot gaat. Daar kan ik enorm veel moeite mee hebben, omdat ik een conflictgevoel krijg. Ik voel dan dat de onderlaag en de bovenlaag niet met elkaar stroken. Dit komt vaak voor als mensen iets privé willen houden en vanuit daar iets achterhouden, of soms doordat ze zelf uit contact zijn met hun gevoel. Dat neemt niet weg dat er ook sprake kan zijn van projectie, dat ik iets van mijzelf op hun projecteer. Dat ook dat tot de mogelijkheden behoort, maakt het onderzoeken en herkennen van die gevoelens een delicate kwestie waarbij checken en uitspreken kan helpen. Maar dus niet altijd als iemand iets niet wil delen dat wel mijn gevoel beïnvloedt.
Leren door imiteren
Ik ben niet goed in taal, maar wel in het nadoen van iemands accent: als het ware zijn klankgebruik als een papegaai kopiëren en in de mond zoeken. Dat leert mij enorm veel over de andere persoon, zonder dat ik het kan begrijpen of bevatten in gevoel. Ik voel dan hoe de ander zich voelt in dat klankgebruik, het heeft enorm veel effect en ik heb ontdekt dat ook cultuur enorm beïnvloed wordt door taal, voornamelijk door het klankgebruik.
Hierdoor kan ik enorm meevoelen. Wat ik ook graag nadoe is hoe mensen bewegen of lopen, of de gewoontes in hun gezichtspieren, zoals hoe hun mond beweegt. Ik bestudeer hoe praten dan voelt. Dat heeft volgens mij te maken met spiegelneuronen. Of in hoe iemand loopt. Bijvoorbeeld als de armen daarbij veel stil hangen voel ik al een zwaarte, het staat vaak ook in verbinding met een zwaarheid in de geest/het hoofd. Wiebelige heupen voelen weer heel anders aan, hihi! Het papegaaien wekt, naast het meevoelen met mensen, ook veel begrip op, zoals voor hoe ze zijn of waarom ze iets zeggen of op een bepaalde manier reageren. Ik vind het zo leuk dat ik het soms ook per ongeluk doe, zoals bij de supermarkt in de rij. Als iemand het dan ineens doorheeft kan het wel een ongemakkelijke situatie geven als iemand denk dat ik het belachelijk bedoel. Maar het grappige eraan is, ik doe het uit verwondering!
