De kern blijft onveranderlijk

Na mijn ontbijt was ik tot half vier ’s middags bezig geweest aan een retourtje Amtelveen-Sittard voor een auto-onderdeel. Thuis wilde ik uiteraard weer van alles oppakken, zoals het schrijven van deze blog en het pekelen van een stuk vlees. Iemand noemde mij ooit een bezige bij, en dat bleek weer. En veelzijdig; dat verbindt al mijn blogs. Het is haast een onveranderlijk gegeven; mijn ‘werktemperatuur’, zoals een verbrandingsmotor ook een optimaal toerental heeft om bij te presteren.

Voor context vertel ik jullie graag over vorig jaar. Op mijn werk merkte ik dat er aan het einde van mijn energie nog een stuk werkweek over was. De donderdagmiddag en de vrijdag deed ik dan op een soort krediet. Op doorzettingsvermogen. Op een nonchalante “dit stukje energie geef ik je eind van de maand weer terug!”. Zoals je op de middelbare school ook wel eens geld leende dat je ‘zeker weten volgende week’ terug zou geven. In mijn geval was ik naast mijn fulltime baan ook altijd bezig met allerlei hobby’s en afspraken met vrienden. Dat vind ik namelijk leuk en gezellig. Zulke activiteiten leveren toch energie op? Ik kookte graag uitgebreid, want waarom niet?; het paste in de avond. Op een zekere dag merkte ik dat ik dit ‘geleende geld’ al te lang niet had terugbetaald, en tevens meer was gaan lenen. Ik had kunnen merken dat het zo niet langer kon. Tussen neus en lippen door noemde ik het bij mijn manager. Na mijn ‘in de schulden bekentenis’ gaf ze aan dat ik bij dezen ziek was, naar huis kon, en mijn blik van mijn werk kon halen voor in ieder geval een week. Daarna zagen we wel weer verder.

Na een week thuis zitten merkte ik dat alleen dát mijn persoonlijke kredietcrisis niet ging oplossen. Ik voelde aan dat ik naar een balans moest zoeken tussen mijn ‘werktemperatuur ’enerzijds, en accepteren dat er een grens aan is anderzijds. Ik ging mijn werk weer opbouwen: ik begon met 8 uur per week, breidde dit later uit naar 12 uur, en uiteindelijk besloten we dat ik na 4 maanden weer vier dagen aan het werk kon, met een vrije woensdag. Dat vond ik een enorme opluchting. Ik kon weer volledig aan het werk, maar tussendoor had ik een dag ruimte om op adem komen. Even niets doen. Of me toch juist weer een beetje verliezen, maar met wat meer grip op wat ik doe.

Over balans en inschatten schreef ik eerder al. Voor de buitenwereld uit autisme zich op verschillende, schijnbaar onafhankelijke manieren. Veel ‘typische’ autismekenmerken worden geformuleerd als losse eigenschappen, zoals het verliezen van overzicht en een ‘monomaan’ hobbypatroon. Ik merk dat ik mezelf sterk kan vastbijten in een onderwerp, waardoor ik het overzicht kan verliezen, maar ook weer erg veel over één onderwerp weet. Ook blijft plannen een uitdaging, waardoor ik soms verrassend veel doe op een dag, maar nog aan het schrijven ben tot later dan ik van plan was. De kenmerken komen bij elkaar in de moeite om een realistische inschatting te maken. Dat is een blijvende eigenschap. Ik kan kiezen tussen frustratie en acceptatie. Daar blijf ik steeds tussen schakelen.