Ontspannen
Vandaag is zo’n dag waarop ik vroeg wakker word en enorm productief ben. Ik zit in een flow en voel me hyperactief en vrolijk. Rond het middaguur tolt mijn hoofd. Ik moet gaan liggen, al zal slapen niet lukken met zo’n druk hoofd. Muziek luisteren dan maar?
Ik zet mijn koptelefoon op en scroll langs verschillende playlists. Waar heb ik zin in? Popmuziek? Nee, iets meer up-tempo. Hard house? Nee. Techno? Ik start de playlist en waan me op een techno feest waar ik ooit heen ging. Alleen.
Alleen uitgaan
Het is de tweede keer dat ik alleen naar een feest ga. Weer ietwat onwennig sta ik in de rij. Zullen anderen opmerken dat ik alleen ben? Zal het me lukken om los te laten wat ik denk dat andere mensen van me denken? Zal ik het net zo naar mijn zin hebben als de eerste keer dat ik alleen uitging?
Voordat mijn gedachten verder een loopje met me kunnen nemen, word ik door twee mensen aangesproken die achter me in de rij staan. We hebben een leuk gesprek en als ik beaam dat ik hier alleen ben, reageren ze positief verbaasd. Ze vinden me niet sneu, wat ik wel had verwacht.
Eenmaal binnen haal ik iets te drinken. Ik zie de mensen waarmee ik in de rij stond ook bij de bar staan. Zal ik bij ze gaan staan? Ik heb geen idee of ze daar op zitten te wachten en ben bang voor een ongemakkelijke sociale situatie en een gevoel van afwijzing. Dus doe ik het niet. Met een drankje in mijn hand zoek ik een plek op de dansvloer waar ik me op mijn gemak voel in mijn eentje.
Ik kijk naar de licht- en laserstralen en trek me terug in mijn eigen wereld. Hier is het geoorloofd om naar de grond of in het niets te staren. Geen ‘verplicht’ oogcontact of gesprekken. Het zijn alleen de muziek en ik, en ik beweeg mijn lichaam op het ritme. Als de muziek opbouwt naar een climax gaat er een golf van geluk door me heen.
Een zwoele zomeravond
Het word warmer en warmer en ik besluit te gaan afkoelen. Ik loop door de verschillende ruimtes van het voormalige slachthuis, op zoek naar de binnenplaats. Ik kom bij een doorgang waar doorschijnende rubber flappen hangen, zoals in koelcellen. De doorgang brengt me in een niet al te grote, rood/oranje verlichte ruimte. Er staat een bar en er klinkt geen muziek, maar wel het rumoer van gesprekken. Hier was ik niet naar op zoek en ik loop door.
De volgende ruimte is felverlicht en de muren zijn betegeld met kleine, vierkante, witte tegels. Ik zie een deur en een trap naar beneden, naar de binnentuin. Ja! Frisse lucht en de sterrenhemel. Ik zoek een plekje aan een van de picknicktafels en ga zitten.
Er komt een vrolijke man naar me toe. Hij vraagt of het goed met me gaat en of hij naast me mag komen zitten. “Ja, natuurlijk”, zeg ik en ik maak een gebaar naar de lege plaats naast me. Ik bedenk me dat mijn gezicht in prikkelverwerking-stand een bepaalde leegte kan uitstralen en dat hij waarschijnlijk daarom vroeg hoe het met me ging…
De beste man heet Raf en we raken in gesprek. En waar ik bij verplichte small talk een blackout krijg, geniet ik van diepgaande gesprekken. Ook met complete onbekenden. Dan ben ik mezelf en lukt het me moeiteloos om nieuwe zinnen te maken van de associaties die oppoppen in mijn hoofd. Raf en ik hebben het over andere locaties in de stad waar techno feesten worden georganiseerd, over de liefde, over veranderende levensfases, enzovoorts.
Het is een komen en gaan van mensen aan de picknicktafel waar Raf en ik aan zitten. Iedereen heeft wel een verhaal te vertellen en ik vermaak me kostelijk. Maar na een uur wil ik weer dansen. Ik neem afscheid van iedereen en vertrek naar de dansvloer.
Een laatste dans
Ik loop terug de grote zaal in. De warmte en luchtvochtigheid zijn allesomvattend. Ze voelen als een cocon om mijn lichaam. Als ik langs een muziekbox loop doet de bass de haartjes op mijn armen trillen. En ondanks de warmte krijg ik kippenvel.
Ik loop naar de dansvloer en keer terug in mijn eigen wereld. Ik dans en dans. Ik dans door tot in de ochtend. Als ik buiten kom, komt de zon op. Moe en voldoen stap ik op mijn fiets en rijd naar huis. Ik voel me gelukkig. Het is het soort geluk dat ik voel als ik in mijn eentje een avontuur heb beleefd, als ik gesprekken heb gevoerd die me raken, als ik heb toegegeven aan het opgaan in mijn eigen wereld en me heb laten leiden door mijn behoeftes.
Terug in het hier en nu
Met een glimlach zet ik mijn koptelefoon af en ik denk: “Wordt het niet weer eens tijd om naar een techno feest te gaan?”
Hoi Sabine, is dit die blog over prikkels die energie geven (waar je in je reactie bij je vorige blog aan refereerde)? Muziek geeft mij ook de energie die zo bevrijdend kan voelen. Ik kom wel uit een andere generatie, dus een techno feest is niet het eerste waar ik aan denk om naar toe te gaan. Maar ik kan me het gevoel dat je beschrijft heel goed voorstellen. (In het najaar ga ik naar 013 in Tilburg, daar wordt het meer dansen op de bass van Level 42, een andere cocon van Hot Water). Lekker even uit je hoofd… Lees verder »
Hoi Hans, Bedankt voor je reactie (die, zoals ik inmiddels van je gewend ben, als een blog op zich leest, prachtig). Dit is inderdaad mijn blog over energie gevende prikkels. Ik kan me goed voorstellen dat het als jongeman moeilijker is om je op de dansvloer te begeven. Heel jammer inderdaad al die regels, omdat het zo heerlijk is om je mee te laten voeren door de muziek. Dansen in mijn eigen woonkamer doe ik ook wel eens, ook ík voel me dan nog meer op mijn gemak om echt te dansen zoals ik wil. Ik ben blij om te… Lees verder »
Hallo Sabine, Ik vind het ook zo fijn die herkenning van gelijkgestemden (het denken vanuit een A-brein is zo moeilijk uit te leggen aan degene die dat niet hebben). Een feest der herkenning (geen leedvermaak). Heeft een collega ook een mooie blog over geschreven op deze site. Maar heb ook veel waardering voor de diversiteit. Het blijft een geniale naam voor deze website “Autisme is veelzijdig”. In ieder geval weer een hele lieve reactie terug van jou. Die steun aan elkaar is inderdaad heel helpend. Dankjewel weer. Grappig dat je mijn hint naar Hot water van Level 42 oppikt. Douwe… Lees verder »
Oh sh.. Ik had Hot water al weer een tijdje niet geluisterd, en vanmorgen werd ik wakker met dat liedje in mijn hoofd. Even zingen om te kijken of ik de tekst nog weet. En ja hoor, kwam bijna feilloos weer naar boven. Maar zoals ik al bij een reactie aan Douwe schreef, beleef ik de teksten nu echt. En oh wat beschrijft deze weer zo treffend mijn gevoel, wat ik toen al had. Ik snap steeds beter de dans der barmhartigheid 😉 Tell me something, why do I always find it hard just to get along. En een stukje… Lees verder »
Ik herken het helemaal! Het begint met fonetisch meezingen. Dat is de fase waarin ik een nummer eindeloos op repeat zet (door het lezen van boeken over autisme kwam ik erachter dat dit typisch is voor mensen met autisme…). Daarna kom ik in de fase van het echt luisteren naar de tekst en dat het lied me dan ook op die manier raakt. Ik denk dat muzikanten, net als alle andere kunstenaars, ons zo goed weten te raken omdat zij hun kunst gebruiken om hun belevingswereld en gevoelens te uiten. Ik denk dat dat de autisme-vriendelijkheid is. Muziek luisteren is… Lees verder »
Stimmen, helemaal waar. Maar dat voelt ook een beetje als onderdrukken.
Mooiste regel uit Hot Water: Music is the key to set me free.
En dan zoals jij typt, dansen tot de zon opkomt.
Jammer als je dan de volgende dag weer moet werken. Jaloers op jou … absoluut.
Toen ik trouwens net een reactie bij Jim zijn blog aan het typen was, hoorde ik Hot Water weer op de radio (10).
Toeval?
Nog één luister tipje. Maar deze is zo complementair aan jouw titel, dus kon die niet laten liggen.
Het lijkt tegengesteld: “The sun goes down” van Level 42. Maar de subtitel maakt het weer zo mooi aanvullend: Living it up. Even vrij vertaald als geniet van het leven. Of misschien beter: geniet van het moment.
Dat kan geen toeval zijn geweest!