Dans der barmhartigheid deel 2

Ik zit in de Stadschouwburg Groningen. Het orkest speelt een ouverture. Dan gaat het doek open. Op het toneel staat een marmeren altaar. Een jonge vrouw, ze heeft een lendendoek omgeslagen, zit op de rand. Op het toneel liggen meer lendendoeken alsof ze in de haast zijn achtergelaten, alsof mensen zijn weggevlucht. De jonge vrouw kijkt de zaal rond, blijft vooralsnog zitten.

De paukenist voert het tempo op. Dan springt ze van het altaar. Ze danst als een soldaat, vecht voor haar plek, alsof zij nog moet bewijzen dat zij hier mag zijn. Eén voor één gooit zij de lendendoeken met brute kracht in de coulissen, totdat er nog eentje over is. Zij pakt hem op, bekijkt hem van alle kanten. Met ferme pas loopt zij richting de rechtercoulissen. Zij lijkt even te twijfelen, kijkt de zaal rond en weer naar haar voeten die haar uit deze strijd moeten bevrijden.

Boem! Paukeslag! Zij neemt een aanloop en halverwege het podium springt zij de lucht in; haar benen verder scharnierend dan je voor gezond zou houden blijft zij boven het toneel hangen. De laatste lendendoek smijt zij de coulissen in.

In afwachting van haar afdaling dwalen mijn gedachten af. Ik ben een jaar of vijftien. Tijdens een logeerpartij bij mijn grootouders besluiten wij om naar hun stacaravan in Dwingeloo te gaan. Opa wil graag even sudderen en om hem met rust te laten gaan oma en ik lezen. Ik ben al een tijdje bezig in Alleen op de wereld van Hector Malot.

Het gaat over Remi, een zoon van rijke ouders die te vondeling is gelegd. Hij wordt liefdevol opgevoed door moeder Barbarin die hem troost als hij verdrietig is en hem iedere avond welterusten kust. Vanwege financiële problemen wordt hij verkocht aan de Italiaanse zanger en acteur Vitalis. Hij leert Remi lezen, schrijven en zingen en is een strenge, maar zachtaardige mentor. Als Vitalis sterft wordt hij opgevangen door de familie Acquin die hem als een eigen zoon en broer in huis neemt. Steeds als hij door het noodlot wordt getroffen, treft hij barmhartigheid.

Remi kan het niet alleen en ik kan het ook niet alleen. Wil ik verder komen in mijn autistische leven, dan zal ik mijn hand moeten openen, mijn vraag moeten uitspreken, hulp moeten aanvaarden. Die hulp heb ik altijd al gehad, zei het soms met forse schroom. Ik wilde niemand tot last zijn, niet afhankelijk. En dat masker van schaamte werp ik van mij af. Ik besef dat schaamte slechts gedijt op dorre grond.

Dat besef brengt mij terug in de stadsschouwburg. Een grote groep kale oude mannen met lange witte baarden komt het podium op. Zij gaan gekleed in lendendoeken en helpen de jonge vrouw die nog steeds boven het podium zweeft met haar landing. Zij lopen als een groep naar voren, de vrouw in het midden. Het licht wordt feller, de muziek zwelt aan… En dan doen de mannen hun maskers af. Het zijn al die mensen die mij hebben geholpen. Mijn ouders, mijn broers en mijn zussen, mijn grootouders, ooms en tantes, taxichauffeurs, medeleerlingen, docenten, psychologen, psychiaters, stagebegeleiders, vrienden, collega’s en werkgevers. Het applaus is oorverdovend.

Lees ook Dans der barmhartigheid deel 1.