Sinterklaas bestaat niet?!
Als jong meisje geloofde ik heilig in Sinterklaas. Het idee dat hij als beschermheer van de kinderen over mij waakte en onvoorwaardelijk in mij geloofde gaf me een veilig gevoel. In gedachten voerde ik gesprekken met hem, waarin ik hem toevertrouwde hoe eenzaam en onbegrepen ik me soms voelde. Dan zag ik voor me hoe hij me een knuffel gaf en me beloofde dat alles goed zou komen. Ik herinner me dat ik heel boos was toen mij in groep 7 werd verteld dat Sinterklaas niet bestaat. Want dat betekende dat alles één groot toneelstuk was geweest. De intocht van de Sint. Zijn bezoek aan onze school. De zak met cadeautjes die op pakjesavond door Piet voor onze deur werd neergezet, precies wanneer mijn vader even naar de schuur was gegaan om nog wat te klussen. De brieven die ik aan Sinterklaas schreef waren nooit door hem gelezen, mijn tekeningen nooit door hem gezien. Dat kon toch niet waar zijn? Ik weigerde het te geloven. Een jaar lang bleef ik nog in mijn hoofd gesprekken voeren met Sinterklaas. Uiteindelijk besloot ik dat ik die gesprekken net zo goed kon voeren met mijn knuffelaap. Die was tenminste wél echt.
Surprises: niet mijn ding
In groep 8 kreeg de Sinterklaasviering op school een andere vorm. Ik moest een lootje trekken en een surprise gaan maken voor de klasgenoot wiens naam op het lootje stond. De leerkracht legde uit dat ik iets moest knutselen dat bij die persoon paste en er ook een gedicht bij moest schrijven. Maar die persoon mocht niet weten dat ik zijn lootje had getrokken. Het moest immers een verrassing zijn. Wat vond ik dat moeilijk! Ik had nog nooit een surprise gemaakt. Geen idee hoe ik dat moest aanpakken. Daarnaast ook geen benul van de interesses van mijn klasgenoot, of hoe ik daarachter moest komen. Zomaar een gesprekje aanknopen, dat zag ik niet zitten. Want hoe moest ik zo’n gesprek voeren zonder te verklappen dat ik belast was met de taak om zijn surprise te maken? En waarom zou mijn klasgenoot überhaupt met me willen praten? Ik was, zacht gezegd, niet heel populair in de klas. Nee, contact zoeken was een no go. Dus knutselde ik zomaar iets wat ik zelf leuk vond, verstopte een cadeautje erin en schreef een nietszeggend gedicht erbij.
Het jaar daarop ging ik naar het voortgezet onderwijs. Tot mijn opluchting werd daar geen Sinterklaasviering meer gehouden. Ook thuis hielden we het voor gezien. De decembermaand was al druk genoeg zonder Sint en Piet.
Geen poespas
Met mijn eigen kinderen heb ik pakjesavond altijd klein gevierd. Wel cadeautjes maar geen poespas er omheen. Ik voelde me er niet prettig bij om mee te doen aan het grote toneelspel rondom Sinterklaas. Ik wist echter ook niet goed hoe er dan wel mee om te gaan. De kinderen vertellen dat wat ze op school en op tv voorgeschoteld kregen nep was zou weleens problemen kunnen veroorzaken in de klas. Gelukkig hadden ze zelf al vroeg door dat de Sinterklazen en Pieten die zij zagen gewoon verklede meesters en juffen waren. En dat de cadeautjes die ze kregen gewoon van mama, papa, oma en opa kwamen. Vanaf dat moment zijn we gestopt pakjesavond te vieren.
De Sinterklaasperiode brengt voor mij zoveel prikkels met zich mee, dat ik opgelucht ademhaal wanneer de Sint met zijn gevolg ons land weer heeft verlaten. Toen ik jaren geleden als verkoopster bij Blokker achter de balie stond, werd zelfs ík er chagrijnig van om een maand lang iedere werkdag dezelfde Sinterklaasliedjes aan te horen. Tegenwoordig krijg ik het al benauwd als ik alleen maar dénk aan de horde mama’s en papa’s die zich met hun kleintjes in de stad verzamelen in de hoop een glimp op te vangen van de goedheiligman en zijn helpers. Dat gaat steevast gepaard met veel te harde muziek, gedrang, geschreeuw, gelach en gejengel. En pepernoten die je om de oren vliegen. Mooi dat ik daar nooit tussen ben gaan staan met mijn kinderen. Dat zou gegarandeerd geëindigd zijn in een meltdown van epische proporties.
Nee, de Sinterklaasperiode kan mij niet snel genoeg voorbij zijn. Desondanks wens ik iedereen die het wél viert een fijne pakjesavond toe!
Hallo Nathalie, Ik moest wel even huilen toen ik deze blog las. Als kind van een vader die de rol rond 5 december altijd heel serieus nam, gingen mijn gedachten even terug naar de passie en hartstocht die hij (in Vlissingen) hier altijd voor gehad heeft. En het zit nog steeds in zijn bloed. Weken voor de intocht ging hij al oefenen op de manege om zelfverzekerd op het paard te kunnen zitten. En ook om een goede band met het paard te onderhouden. Altijd eerst even praten met het paard, aaien en een appeltje of iets anders lekker mee.… Lees verder »