Corona en autisme: vrije tijd

Voordat ik ga beginnen aan mijn blog wens ik alle mensen die door welke manier ook te maken hebben met het corona virus heel veel sterkte en kracht toe de komende periode. Tegen de mensen met een vitaal beroep zeg ik bedankt voor alles wat jullie voor ons gedaan hebben en alvast bedankt voor alles wat jullie voor ons gaan doen.

Degene die mijn vorige blog heeft gelezen zal vast denken: “Ik ken deze inleiding ergens van”. Dat klopt, de inleiding is namelijk hetzelfde als die van mijn vorige blog over Corona en autisme: Thuiswerken. Er is voor mij voldoende over te vertellen, daarom schrijf ik nog een blog over de situatie waarin we nu zitten.

Het boodschappen doen ervaar ik momenteel als onprettig. Op het moment dat ik de winkel in ga, wil ik er weer uit. Ik kijk steeds om mij heen of iedereen wel 1,5 meter afstand houdt en ook of ik zelf genoeg afstand houd.

Ik heb veel face to face en sociale contacten en die zijn bijna allemaal weggevallen. Alleen mijn ouders zie ik nog. Ieder weekend ga ik wel even naar ze toe om bij te kletsen en er even te eten. Het bijkletsen stelt niet zoveel voor, want ik beleef niet zoveel. Ik kom weinig buiten. Alleen om boodschappen te doen, naar mijn ouders te gaan of om even een rondje te lopen. Ik mis de face to face contacten heel erg.  Ik mis mijn vrienden, de trainer en spelers van het team waar ik leider van ben, de ouders van deze spelers, andere mensen van de club en mijn collega’s.

Naast het gemis van de face to face contacten is mijn structuur nu anders. Ik heb zoveel vrije tijd dat ik niet weet wat ik er mee moet. Ik werk thuis, dus heb ik geen reistijd. Het voetbal ligt stil, dus overleggen en andere activiteiten gaan niet door. Ik ben op zoek naar een nieuwe balans. Het kost mij veel moeite om die te vinden.

Inmiddels ben ik bezig om invulling te geven aan al mijn vrije tijd. ’s Ochtends voor het werk aan loop ik een rondje door het park. Normaal vertrek ik om 7.00 uur van huis om naar het werk te gaan. Nu ga ik om 7.00 uur een rondje lopen. Ik ben rond 7.25 uur weer terug en kan dan om 7.30 uur beginnen met werken. Dat helpt al voor een deel. Ik probeer ook een rondje te lopen als ik vrij ben, maar dat zit nog niet echt in mijn systeem.

Verder maak ik beeldbelafspraken met mensen. Zo kan ik mijn vrienden toch zien. Sinds kort maak ik ook wandelafspraken met vrienden. Op 1,5 meter van elkaar kan je prima met iemand een wandeling maken. Ik ben het hele paasweekend bij mijn ouders geweest, dat heeft me heel erg goed gedaan. Het was heel erg gezellig. Ik ben een stuk rustiger geworden.

Door al mijn bezigheden ben ik, normaal gesproken, niet veel thuis. Ik werk en voor het voetbal heb ik regelmatig overleggen en ben ik op donderdag bij de training en op zaterdag op pad met mijn team. Bij de meeste bezigheden van mij zijn andere mensen betrokken. Omdat dit nu allemaal weggevallen is, ben ik veel op mezelf aangewezen.

Ik verveel me niet en voel me niet eenzaam. Ik ben dit gewoon niet gewend.

Tijdens een voetbalseizoen heb je te maken met een zomer- en winterstop. In die periode is er geen voetbal. Maar dat is niet te vergelijken met de situatie zoals die nu is. In een voetballoze periode ga ik vaker naar mijn vrienden. Dat kan nu ook niet.

Ik heb een aantal dingen bedacht om zelf te doen. Een boek lezen, puzzelen, serie kijken. Ook zijn er altijd wel dingen die ik uit kan zoeken of op kan ruimen.

Ik begin maar eens aan de afsluiting van mijn blog. Ik ben nog steeds op zoek naar een nieuwe balans. Beetje bij beetje begint deze te komen, al blijf ik het lastig vinden.

Uit de persconferentie van 21 april is naar voren gekomen dat de meeste maatregelen verlengd worden tot 20 mei. Er zijn 2 versoepelingen, te weten: De lagere scholen gaan vanaf maandag 11 mei weer open en kinderen mogen weer sporten bij hun club. Kinderen t/m 12 jaar hoeven zich niet aan de 1,5 meter afstand te houden. Kinderen vanaf 13 t./m 18 jaar wel. Bij kinderen t/m 12 jaar is de kans op besmetting erg klein. Bij kinderen vanaf 13 jaar is de kans iets groter, vandaar dat ze 1,5 meter afstand tot elkaar moeten houden.

Ik vind dat ik geen reden heb tot klagen. Wat er op dit moment in de ziekenhuizen gebeurt is vele malen erger en staat niet in contrast met het “probleem” waar ik mee zit. Het tekort aan beschermingsmiddelen. De drukte op de IC’s, mensen die alleen moeten sterven. Nabestaanden die geen afscheid van hun dierbare mogen nemen, Mensen in verpleegtehuizen die geen bezoek mogen ontvangen. Dat is pas erg! Ik wens al deze mensen heel veel sterkte en kracht toe in deze moeilijke tijd.

Tot blogs,

Coen