Chaos vs. structuur

Beste Sabine,

Ik wilde je al enkele dagen schrijven, maar het kwam er niet van. Mijn bureau lag te vol, het lege vel was bedolven onder een dikke laag stof, en de chaos in mijn hoofd dwong mij om eindeloos te ijsberen als een Sumatraanse tijger die doelloos rondjes loopt in een kooi.

Begrijp mij niet verkeerd, zonder die chaos in mijn hoofd zou ik niet kunnen schrijven, die vormt de motor van mijn verbeeldingskracht.

Ondanks dat het bureau te vol lag, zag ik niet in dat het onopgeruimd was. En juist door die chaos in mijn hoofd heb ik ruimte nodig om te kunnen schrijven. Hoe kan ik, onder de rommel, mijn onopgeruimde bureau blootleggen?

Terwijl een verse laag stof mijn zopas opgeruimde bureau toedekt, groet ik je.

Douwe Wilts

Hoi Douwe,

Met verbazing lees ik over jouw schrijfproces. Hoe kunnen de woorden, die je in al jouw blogs zo zorgvuldig lijkt te hebben gekozen, voortkomen uit zoveel chaos?!

Waar jij ijsbeert als een Sumatraanse tijger alvorens een woord op papier te zetten, ga ik als een ware Marie Kondō door het huis. “Ordnung muß sein” zegt mijn vriend liefkozend, als ik weer een ruimte in huis heb opgeruimd of zelfs volledig heb gereorganiseerd. Opruimen, structureren, to do lijstjes en planningen maken, helpen mij bij het structureren van mijn gedachten en het vinden van de juiste woorden. Ook ontspant ordenen mij als ik volledig dreig te overprikkelen. Het maakt me benieuwd. Hoe beheers jij de chaos in jouw hoofd als ook de omgeving chaotisch is? Wanneer kom jij tot opruimen?

Liefs, Sabine

Beste Sabine,

De vraag wanneer ik tot opruimen kom, kent twee kanten. Allereerst die van het opruimen van bijvoorbeeld mijn bureau. Meestal heb ik zelf niet in de gaten dat dat een ongeorganiseerde chaos wordt. Pas als een ander mij erop wijst hoe rommelig het is, besef ik dat ik in actie moet komen. Het probleem is doorgaans dat niet alle spullen op mijn bureau een plek hebben. Ik krijg en koop geregeld nieuwe boeken, schriften, pennen en prularia. Opruimen betekent in dat geval vooral het vinden van een plek.

Dat vinden van een plek is misschien ook wel aan de orde bij het opruimen van de chaos in mijn hoofd. Als het te druk wordt in mijn hoofd, moet ik schrijven. Dit schrijven is als het aan elkaar lijmen van de scherven van mijn gedachten. Al die scherven krijgen een plek en zo worden stukgelopen denksporen weer heel. Zo kan ik uit twee halve denksporen een nieuwe creëren.

Hoe vind jij plek door de zooi op je bureau, hoe ruim jij de scherven in je hoofd op?

Groeten, Douwe

Hoi Douwe,

Het eerste wat ik zie als ik naar mijn bureau kijk, is of het opgeruimd genoeg is om aan het werk te gaan. Zo niet, dan ga ik eerst opruimen. Ik kan mij namelijk niet concentreren als mijn bureau een rommel is. Bij het opruimen leg ik alles terug op zijn vaste plek. Mijn sleutels in de la in de gang, naast de fietslampjes en opladers, belangrijke papieren in een multomap in de kast in de woonkamer en mijn pennen en verschillende gekleurde markers in de la.

Voor mijn gedachtes droomde ik van eenzelfde soort systeem: voor alles een vaste plek. Ik zag het voor me als een aparte kamer in mijn huis waar ik op de muren mijn gedachten zou opschrijven. Die droom is tot op heden niet uitgekomen, maar ik vond nog niet zo lang geleden een whiteboard aan de kant van de weg. Afgedankt door een kantoor, maar nog in perfecte staat om mijn gedachtenkronkels op kwijt te kunnen. Dit bord van twee vierkante meter pak ik er regelmatig bij als de chaos in mijn hoofd dezelfde afmeting aanneemt. Het resultaat is dan meestal een lijstje, of een schema. Voor de alledaagse chaos schrijf ik in mijn dagboek. Al schrijvend over de gebeurtenissen van de dag die achter me ligt krijg ik overzicht en kom ik tot rust.

Met de jaren lijkt mijn behoefte aan vaste plekken voor spullen, opruimen en het opschrijven van wat er in mij omgaat toegenomen. Alsof ik met het volwassen worden meer ballen moet hoog houden, ik het leven chaotischer ben gaan vinden en daardoor meer structuur nodig heb. Merk jij ook een verandering over de jaren?

Liefs, Sabine

Beste Sabine,

Ik merk zeker een verandering over de jaren. Al is het eerder een verandering in de omgekeerde richting. Naarmate ik ouder word, krijg ik steeds meer de nijging om de wanorde om mij heen te accepteren; juist omdat ik zo slecht kan opruimen.

Het is ook de chaos die de motor van mijn scheppen vormt. En aan dat scheppen heb ik een onvervulbare behoefte. Dat heeft alles te maken met het feit dat ik een domineeszoon ben. Ik heb er plezier in voor God te spelen in mijn eigen wereld; die wereld deel ik met mijn lezers.

Misschien ben ik er ook wel beter in om mijn hoofd op te ruimen dan mijn bureau; hoofd en bureau kunnen bij mij onafhankelijk van elkaar bestaan. En ik vind tegenwoordig – werkelijk – vrede in de chaos, als die niet al te groot is. Ik gun die vrede ook aan jou. Leg je hoofd te ruste op het kussen van de puinhoop.

Groetjes, Douwe

Hoi Douwe,

Ik kan alleen maar zeggen, Amen. Waar jij je hoofd te ruste legt op het kussen van de puinhoop, zal ik spullen blijven opruimen op hun vaste plekken en lijstjes maken tot mijn hoofd tot rust komt. Onszelf accepteren, binnen de kaders van het redelijke, geeft rust en vrede. En laten we inderdaad vooral ook niet vergeten welke mooie kanten er aan onze eigenschappen zitten.

Ik wens je alle goeds!

Liefs, Sabine