Ontspannen in de tuin
Ik zit in de tuin en ik kijk rustig rond, wat kan ik hier van genieten! De buren draaien een leuk muziekje, de bloemen staan in bloei en daardoor is de tuin is kleurrijk. De tuin is vrolijk en ik ben ontspannen. Dan hoor ik ineens muziek die niet in mijn categorie van prettige muziek hoort, het zijn de andere buren en weg is het ontspannen gevoel. De concentratie die ik had voor het mooie van de tuin lijkt te verdwijnen en dat vind ik jammer want dit lijkt wel het eerste jaar dat ik dit goed zie.
Vandaag, een week later, zit ik in de tuin met mijn eigen muziek op de achtergrond. Het is nog fris buiten maar het is rustig want ik hoor alleen mijn muziek, het kabbelen van het vijverwater en de vogeltjes achterin de tuin. Dit is voor mij ontspanning, hier kan ik van genieten. Nu kan ik ook schrijven aan mijn blog (ondanks dat de honden af en toe naar buiten komen rennen om naar de buurhonden te blaffen).
Mijn autisme blijft
Op andere momenten ben ik altijd alert, niet echt ontspannen ook al lijkt dat vaak van wel. Ik doe erg veel moeite om rustig te blijven maar soms komen bepaalden beelden, of geluiden, heel hard binnen en dan is dat moeilijk. Op het einde van de dag ben ik dan heel erg moe en is de enige ontspanning die ik dan kan verdragen de ontspanning van het op tijd naar bed gaan. Ik stotter en zeg vaak uhm als ik overprikkeld ben. Toch daag ik mezelf hierin steeds uit want ik heb voor mezelf het idee dat ik hier wel overheen kan komen (wat eigenlijk betekent dat ik er mee kan leren omgaan). Mijn autisme blijft, hoe ik ermee omga veranderd steeds opnieuw. Ik was nerveus en zenuwachtig om te spreken voor groepen, dus organiseerde ik een symposium voor 80-100 mensen en sprak daar. Ik vond het moeilijk om hulp te zoeken voor een eerste begeleiding na mijn diagnose autisme, dus zocht ik hulp. Die vond ik in de vorm van een op een gesprekken en groepsgesprekken met andere volwassen die ook de diagnose autisme hadden gekregen. Na de diagnose autisme in 2015 vond ik het moeilijk om dit te delen, het duurde een aantal jaar maar nu deel ik het.
Geniet en heb het leven lief
Ik zit nog altijd in de tuin, het is hier heerlijk. Het is nog altijd frisjes maar alleen mijn knieën lijken daar last van te hebben. Af en toe rennen er spelende honden voorbij en ik geniet van hun plezier. Ik geniet! Het is lang geleden dat ik die twee woorden kon zeggen want dat is de afgelopen jaren wel anders geweest. Ik had een behoorlijke depressie en hiervan ben ik sinds vorige week officieel hersteld. Deze depressie zorgde ervoor dat ik bijna emotieloos op de bank zat, niets wilde gaan doen en heel veel sliep. Dat was geen ontspanning of genieten voor mij. Mijn herstel heb ik gedaan met hulp van mijn gezin, familie en vrienden maar ook experts. Ieder heeft zijn deel hierin gehad maar dankzij hen kan ik nu zeggen: ik geniet! Ik heb het leven lief! De tuin is nu mijn plek om te ontspannen en op hele koude dagen baal ik dat ik hier niet kan vertoeven. Regen hindert niet want de overkapping die we al een aantal jaren hebben zorgt ervoor dat we droog kunnen zitten maar wanneer het koud is en de zon niet schijnt, dan moet ik naar binnen. Niet dat ik daar niet kan ontspannen maar het is toch anders, het hoort bij de winter. Nu wil ik graag naar buiten want het is lente en van die lente geniet ik ontzettend.
