Bloggers
Op deze pagina vind je een overzicht van de vaste bloggers die regelmatig bijdragen aan deze blog. Wil jij ook vaste blogger worden, of eenmalig een gastblog schrijven, kijk dan op de pagina meewerken.
Ik ben Douwe Wilts en weet sinds mijn 14e dat ik een autismespectrumstoornis heb. Graag vertel ik aan eenieder die dat horen wil over mijn autisme. Als er weer eens een of andere therapie in het nieuws komt die autisme zou genezen, denk ik altijd: gelukkig is autisme niet te genezen. Ik gun de wereld een beetje meer autisme.
Ik zie autisme als een karaktertype dat soms onhandig aansluit op de omgeving en verwachtingen. Maar ook als iets wat prachtige eigen kwaliteiten heeft te beleven. Voor mij betekent het naast vermoeiende beperking ook balans gevend aan de wereld. Minder ik-referentie, maar meer ziel-referentie. Eerlijkheid in wat het is. Vooral, heerlijk authentiek en eigen!
Op mijn 6e ben ik gediagnostiseerd met ADHD en PDD-NOS. Als dingen onduidelijk zijn, dan heb ik veel last van mijn autisme Ik zie mezelf als een persoon met autisme en niet als een autist. Ik geef presentaties over mijn leven met autisme. Ik vind het belangrijk dat er zoveel mogelijk mensen, op een goede manier, bekend raken met autisme.
Ik zie autisme als disharmonie in een wereld die liever omgaat met gemiddelden. De psychiater zei het al na mijn diagnose (Groningen, 2000): “Ontwikkelen is als de schuifknoppen van een ouderwetse stereotoren. De meeste mensen zijn afgesteld rond de middellijn, bij autisme staan de knoppen afwisselend erg hoog en laag.” Sindsdien durf ik mijn eigen lijn te volgen, met uitschieters en al.
Jorrit
Jorrit (1981) is historicus, literair vertaler en rockaccordeonist. Hij woont met zijn vrouw, drie kinderen en een eigenwijze teckel op het Drentse platteland. In 2019 kreeg hij de diagnose ASS. Jorrit verslindt literatuur, films, podcasts en games, waar hij ongestoord een ander leven kan leiden.
Autisme betekent voor mij dat alles moet kloppen. Mijn bullshit-detector staat altijd aan. Heeft de keizer geen kleren aan, dan sta ik te wijzen. Daar maak ik geen vrienden mee. Verder kan ik maar één ding tegelijk doen. In mijn gezin heb ik het meest last van autisme. Doen alsof werkt daar niet en ik raak snel over- en geprikkeld.
Ik weet sinds vijf jaar dat ik een “auti” ben. Dat betekent dat ik op nogal wat factoren scoor in het Autisme Spectrum Stoornis, kortweg ASS genoemd. Ik ga zo nu en dan via dit blog een kijkje geven in hoe het leven en de gedachten van mij als “auti” eruitzien. Ik weet uit een aantal workshops waar ik als ervaringsdeskundige bij aanwezig mocht zijn, dat voorbeelden uit mijn leven voor de deelnemers erg verhelderend kunnen werken.
Cor
Cor kreeg op 58-jarige leeftijd te horen dat hij ASS heeft. In die periode werkte Cor al bij de DSW stadspark, nu iederz. Hij heeft een mbo-opleiding. Sinds kort is hij met pensioen. Cors grootste hobby is fotografie. Bij ATN Drachten was twee keer een tentoonstelling met zijn foto's te zien.
Ik heb door mijn autisme activiteiten gedaan waarvan ik nooit wist dat ik ze kon. Ik plaatste mijzelf door mijn ASS altijd op de achtergrond. Toen kwam er ik erachter dat mijn autisme en het begrijpen van de teksten soms moeilijk waren. Door diverse handvatten heb ik er beter mee om leren gaan. Maar ook mijn levenshouding is daardoor veranderd.
Frederik
Frederik is 38 en kreeg vier jaar geleden de diagnose autisme. Hij heeft politieke filosofie gestudeerd. Hij doet momenteel promotieonderzoek naar de geschiedenis van autisme. Daarnaast is hij penningmeester en webmaster van Autisme Digitaal. Hij valt op mannen en woont alleen, in Haren.
Dat ik autisme heb merk ik vooral doordat ik snel overprikkeld ben en niet lang achter elkaar kan werken. In mijn onderzoek heb ik ook veel voordelen van mijn autisme: ik kan goed analyseren, ben volhardend en ben gemotiveerd om alles te weten te komen over mijn bijzondere interesses.
Dat ik autisme heb merk ik vooral aan geluiden die hard binnenkomen, mijn slechte verdeling van energie en de prikkelverwerking gedurende een dag. Door te bloggen over mijn leven, over wie ik ben en wat ik doe, wil ik vooral de leuke kanten van mijn leven laten zien maar ook een kijkje van binnen geven, in mijn hoofd.
Mijn diagnose ASS in 2016 voelde zo wezenlijk, dat het leek alsof ik ‘betrapt’ werd. Mijn onvermogen en ongemak in sociale situaties heb ik altijd geprobeerd te verbloemen. Nu heb ik er vrede mee dat mensen mij misschien een rare vinden. Het leven als Einzelgänger bevalt me prima zolang het lukt om in balans te blijven. Daarmee bedoel ik dat ik zowel over- als onderprikkeling probeer te vermijden. Het kan druk in mijn hoofd zijn, maar ik vind steun bij rituelen en een vast ritme.