Autist ontmaskerd?

Sinds een week woon ik op mijn nieuwe adres in de Noord-Hollandse polder. Nieuw huis, nieuwe start, schone lei. Nieuwe ronde, nieuwe kansen! Ik heb het huis redelijk ongemerkt kunnen betrekken. Direct gordijnen opgehangen, dichtgetrokken en niet meer geopend. Geen contact gemaakt met mensen, en ook geen mensen gezien. Ik ken hier niemand en niemand kent mij. Dat wil ik graag zou houden. Ik wil zoveel mogelijk met rust gelaten worden.

Ik ben van plan om zo incognito mogelijk mijn leven te leiden in dit dorp. Mijn autisme verbergen, en anoniem opgaan tussen de normale mensen. Contact is gedoe en leidt alleen maar tot problemen, daar kan je op wachten.

Het allerliefst wil ik natuurlijk onderdeel zijn van de straat, en geaccepteerd worden voor wie en wat ik ben, inclusief mijn soms bevreemdende eigenschappen. Maar dat is een utopie. Ik moet ook realistisch blijven. Ik heb me voorgenomen om zo onopvallend mogelijk mijn nieuwe start in deze straat te maken.

Dan gaat de deurbel. Ik denk even na, de postbode kan het niet zijn want ik heb niks besteld. Zal ik opendoen? Ik denk kort over de voor- en nadelen. Als ik niet opendoe blijf ik nadenken over wie het was, en of en wanneer die dan terugkomt. Als ik wel opendoe heb ik te dealen met een onvoorbereide sociale interactie. Ik kies voor de laatste optie, dan ben ik er het snelst vanaf.

Ik schuif het voordeurgordijn wat opzij en zie een meneer met een hondje staan. Ik open de deur. Het hondje spat zowat uit elkaar van enthousiasme. Met de tong uit zijn bek, glinsterende oogjes en trippelende pootjes kijkt hij omhoog, alsof hij mij elk moment in de armen gaat springen. De meneer heeft van diezelfde glitterringen in de ogen als het hondje. En hij heeft een envelop in zijn handen.

‘Is deze misschien voor jou?’ zegt de meneer terwijl hij mij de envelop aanreikt. Ik pak de envelop aan en schrik me kapot. Het logo van De Beviaan prijkt in grote rode letters op de envelop. De begeleidingsinstantie waar ik als autist cliënt bij ben. ‘Rustig, rustig’, spreek ik mezelf toe, deze meneer weet heus niet wat De Beviaan is.

‘Deze was bij mij bezorgd. Ik woon hier verderop in de straat,’ zegt de meneer. Toch vreemd, hoezo komt deze meneer er dan bij om bij mijn huis aan te bellen? Toch maar even navragen… ‘Ik heb het even opgezocht en ze gebeld, het leek me een belangrijke brief. Ze hadden het huisnummer verkeerd in hun systeem staan.’ Neeeeeee! ik voel m’n keel dichtknijpen terwijl het besef inzinkt. In gedachten zie ik de buurman en het hondje samen achter een computer zitten. Bovenaan bij de Google-zoekresultaten staat ‘De Beviaan, begeleiding bij psychische kwetsbaarheden.’

‘Ok, heel goed, inderdaad een belangrijke brief, dank u wel meneer.’ zeg ik haastig. Ik sluit de deur en trek snel het deurgordijn zo strak mogelijk dicht.

Ik ben door de mand gevallen. De eerste week in mijn nieuwe straat weet een buurman al dat ik niet normaal ben. Lekker dan. Zo had ik het niet gepland.

Een aantal dagen later kom ik de meneer en het hondje tegen op straat. Ik spreek hem aan en begin over de brief. ‘Die brief die u kwam brengen, u heeft vast wel gezien waar die van was. Ik ben dus autistisch en die brief kwam van de begeleiding.’‘Nou en, dat geeft toch niet.’ antwoordt de meneer. Ik val even stil, dit ben ik niet gewend. Geen ongepaste vragen, geen moeilijke opmerkingen en geen ongemakkelijke nieuwsgierigheid. Lekker nuchter. Als deze houding symbool staat voor de aard van de mensen in dit dorp dan zit ik goed hier. Ik voel me opgelucht.

Niet veel later, in november, valt mijn eerste kerstkaart van het jaar in de bus. ‘Groeten van de buurman’.

Om privacyredenen is ‘De Beviaan’ een gefingeerde naam voor een bestaande organisatie.